รีเซต

บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 8 หน้า 5

บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 8 หน้า 5
oey_tvs
23 พฤษภาคม 2559 ( 09:48 )
659.8K
บาปบรรพกาล ตอนที่ 8
15 หน้า

“ในเมื่อคุณนิษารู้อยู่แล้ว ไม่เห็นต้องมาถามพี่เลย” รามนรินทร์ชะงักเก็บความรู้สึก

ม.ล.อุณนิษากลัวรามนรินทร์โกรธรีบขยับเข้าไปเกาะแขนรามนรินทร์อ้อน “พี่รามอย่าโกรธนิษานะคะ นิษาก็แค่อยากรู้ความจริง ต่อไปเราต้องทำงานใกล้ชิดกัน เราไม่ควรมีความลับต่อกันไม่ใช่เหรอคะ”

รามนรินทร์เปลี่ยนเรื่อง “แล้วนี่คุณนิษามาทำอะไรตรงนี้”

“นิษาก็มารอกินข้าวกับพี่รามไงคะ หิวจนแสบท้องแล้ว พี่รามไปนั่งเป็นเพื่อนนิษาหน่อยนะคะ”

รามนรินทร์ใจอ่อน “จ้ะ แต่ต้องรีบหน่อยนะ เดี๋ยวพี่มีประชุมกับลูกค้า”

“ได้ค่ะ บอส” ม.ล.อุณนิษารีบควงรามนรินทร์เดินเข้าไปโซนอาหารในโรงแรม

 

หน้าบ้านพรหมบดินทร์ จวงหอบเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ของน้อยออกมาที่หน้าบ้าน น้อยหน้าตื่นวิ่งตามออกมาด้วยความตกใจ “น้าจวงๆ นั่นมันข้าวของของน้อยนะ น้าจวงจะเอาไปไหน”

จวงหันไปยิ้มให้ ม.ร.ว.หญิงภาวิดาที่ยืนอยู่หน้าบ้านกับ ม.ร.ว.ภาณุกร แล้วโยนลงพื้นข้าวของกระจาย น้อยกับ ม.ร.ว.ภาณุกรเห็นก็ตกใจ

“ข้าก็เอามาทำแบบนี้ไง”

“น้าจวง...ทำไมน้าทำแบบนี้” น้อยร้องถาม

“ฉันเป็นคนสั่งเอง มีปัญหาเหรอ” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาประกาศ

“คุณพี่ให้จวงเอาของน้อยมาโยนทิ้งทำไมครับ” ม.ร.ว.ภาณุกรข้องใจ

“ถึงแม่น้อยจะเป็นลูกบุญธรรมของชายกร แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าแม่น้อยเป็นคนตระกูลพรหมบดินทร์ พี่มี

สิทธิ์จะให้ใครอยู่หรือใครไปก็ได้...เก็บข้าวของของเธอแล้วออกไปจากบ้านฉันซะ” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาหันไปสั่งน้อยด้วยสีหน้าที่เอาจริง น้อยได้ยินถึงกับเข่าอ่อน

“ได้ยินคุณหญิงสั่งแล้วใช่มั้ย เก็บออกไปเดี๋ยวนี้” จวงทั้งผลักและถีบน้อยให้ออกจากบ้านด้วยความสะใจ

เฟื่องเดินกลับมาจากเรือนไม้หอมเข้ามาเห็นก็ตกใจ “นี่มันอะไรกัน หยุดนะจวง”

“หลบพี่เฟื่อง ถ้าไม่อยากโดนเฉดหัวออกจากบ้านนี้ไปอีกคนก็ถอยไป” จวงสั่ง

ม.ร.ว.ภาณุกรเห็นก็ทนไม่ได้ โกรธระเบิดอารมณ์ออกมาจนจวงและ ม.ร.ว.หญิงภาวิดาต้องตกใจ “ฉันบอกให้หยุด...เฟื่องไปช่วยน้อยเก็บของกลับไว้ที่เดิม”

เฟื่องกับน้อยรีบกุลีกุจอเก็บข้าวของออกไปทันที ม.ร.ว.หญิงภาวิดามองอย่างไม่พอใจ

 

ที่ศาลาท่าน้ำ ม.ร.ว.ภาณุกรหันมาประจันหน้ากับ ม.ร.ว.หญิงภาวิดาจะเอาเรื่อง ทั้งคู่ต่างมองอย่างไม่ยอมกัน “คุณพี่จะมาไล่คนของผมออกไม่ได้”

“ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อชายกรส่งเสียจนมันเรียนจบแล้ว มันก็ควรจะออกไปหางานหาเงินเลี้ยงตัวเองได้ ไม่ใช่

มาเป็นกาฝากบ้านเราอยู่แบบนี้”

“ใครกันแน่ครับที่เป็นกาฝาก คุณพี่คงจะลืมนะครับ คนที่เป็นพรหมบดินทร์ที่แท้จริงในบ้านนี้คือผม...ไม่ใช่คุณ

พี่”


15 หน้า