บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 22

ห้องแม้นศรี แม้นศรีเปิดลิ้นชักตู้ดูเห็นเอกสารต่างๆ รวมถึงโฉนดบ้าน แต่ก็ไม่เห็นโฉนดที่ดินที่ต้องการ “หายไปไหนนะ ปกติมันก็อยู่ในนี้นี่นา”

“ย่าเผลอเอาไปไว้ที่อื่นหรือเปล่าจ๊ะ” กระปุกถาม

“ข้าไม่ใช่คนมักง่ายเหมือนเอ็งนะนังกระปุก”

“งั้นเดี๋ยวรสช่วยหานะคะ”

รสสุคนธ์ รามนรินทร์และกระปุกพากันช่วยกันหาตามโต๊ะ ตู้ เตียง แต่ก็ไม่พบโฉนดเลย รามนรินทร์ส่ายหน้า แม้นศรีหน้าเครียด

“หรือว่าพ่อมิ่งขายไปแล้วจริงๆ” รสสุคนธ์เปรย

“ถ้าขายพ่อคุณก็น่าจะบอกย่าคุณสิ...ผมว่าเรื่องนี้ดูมีเงื่อนงำนะครับ” รามนรินทร์ชักสงสัย

“นั่นสิคะ คุณรามเนี่ยทั้งหล่อทั้งฉลาดนะคะ สมแล้วที่เป็นแฟนพี่รส” กระปุกเอ่ยชม

“นังกระปุก...พูดอะไรน่ะ ฉันต้องขอโทษแทนเด็กมันด้วยนะ” แม้นศรีดุ

“ผมไม่ถือหรอกครับ เพราะความจริงผมกับคุณรส...” รามนรินทร์หันไปยิ้มให้รสสุคนธ์ รสสุคนธ์หน้าแดงเขิน แม้นศรีเห็นอาการหลานก็รู้ทันทีว่าหมายความว่าไง

“นั่นแน่...ตกลงเป็นแฟนกันจริงๆ ใช่มั้ยคะ” กระปุกทำหน้าทะเล้น

“นังกระปุก ไม่ใช่เรื่องของเอ็ง...งานบ้านเสร็จแล้วเหรอ ไปทำให้เลย” แม้นศรีดุอีก

“จ้า...ฉันไม่ยุ่งก็ได้...เอาที่ย่าสบายใจก็แล้วกัน” กระปุกค้อนออกไป

รสสุคนธ์รีบเข้าไปกอดแม้นศรี “ย่าศรีจ๋า ย่าเล่าความเป็นมาของที่ดินผืนนั้นให้รสกับคุณรามฟังได้มั้ยจ๊ะ”

รสสุคนธ์กับรามนรินทร์มองแม้นศรีด้วยความอยากรู้ แม้นศรีพยักหน้าแล้วหวนคิดถึงเหตุการณ์ในอดีต

30 ปีที่แล้ว รูปของแม้นมาศและแม้นเมืองตั้งอยู่หน้าโลงศพ บรรยากาศโศกเศร้า คนมาร่วมงานบางตา แม้นศรีกับมิ่งเมืองนั่งสะอื้นไห้หน้าโลง

“แม่เล็ก...พี่เมือง ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้” แม้นศรีร่ำไห้

ม.ร.ว.ภาณุทัตกับ ม.ร.ว.ภาณุกรพากันเข้ามา ม.ร.ว.ภาณุทัตมองภาพของแม้นมาศก็เจ็บปวดใจอย่างมาก

“ต้องมาสูญเสียพี่น้องในคืนเดียวพร้อมกัน น่าสงสารนะครับ” ม.ร.ว.ภาณุกรเห็นใจ

ม.ร.ว.ภาณุทัตทรุดตัวลงนั่งพร้อมกับยกมือขึ้นพนมมือไหว้แม้นศรี “ผมขอโทษครับ เพราะผม..น้องเล็กถึงได้...” ม.ร.ว.ภาณุทัตสะอื้นพูดไม่ออก ก้มลงกราบขอขมาแม้นศรี