บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 6

รสสุคนธ์หน้าซีดเมื่อคิดถึงคืนนั้นทั้งหวาดกลัวสับสนและสยองปนกัน

รามนรินทร์มองหน้ารสสุคนธ์ที่ซีดเผือดลงยิ่งเป็นห่วงเลยถามด้วยเสียงอ่อนโยน “คุณรสเป็นอะไรมั้ยครับ” รามนรินทร์มองภาพแม้นมาศอีกครั้งแต่ชมจากใจจริง “คุณย่าแม้นมาศตอนสาวๆ เนี่ยสวยมากนะครับ ผมไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมคุณลุงทัตถึงรักท่านมากมาย”

รสสุคนธ์ไม่กล้าพูดความจริงกับรามนรินทร์ เพราะกลัวเขาจะหาว่าเธอบ้าเลยได้แต่พยักหน้าแทนคำตอบ

น้อยเดินเข้ามาหารสสุคนธ์ที่กำลังใช้ความคิดเรื่องของแม้นมาศอยู่ น้อยเอ่ยถาม “คุณรสคะ น้อยมาบอกว่าเก็บของเรียบร้อยแล้ว จะให้ไปรอที่เรือนไม้หอมหรือว่า...” ใจน้อยก็กลัวไม่อยากไปคนเดียว” เย็นนี้คุณเลิกงานแล้วเราไปพร้อมกันดีมั้ยคะ”

รสสุคนธ์เองก็อยากพิสูจน์เรื่องแม้นมาศและเข้าใจว่าน้อยคงกลัวเลยรีบบอก “เอางี้...ไว้ฉันเลิกงานแล้วแวะไปกินข้าวเย็นที่โรงครัว เราไปเจอกันที่นั่น น้อยค่อยตามชั้นไปนอนเรือนไม้หอมก็ได้จ้ะ”

น้อยแอบยิ้มดีใจออกมาก่อนจะรีบตอบรับเสียงสดชื่น “ตามที่คุณรสสั่งเลยค่ะ ไว้เจอกันที่โรงครัวนะคะ”

รสสุคนธ์พยักหน้าแทนคำตอบ น้อยรีบออกไป...

รสสุคนธ์ยืนอยู่หน้าเรือนไม้หอมในยามเย็นใกล้ค่ำ แววตาคิดทบทวนเรื่องของแม้นมาศที่ผ่านมาเธอถูกผีย่าหลอกอย่างนั้นหรือ แต่การหนีปัญหาไม่ใช่นิสัยของรสสุคนธ์แน่นอน เธอจึงสูดลมหายใจเข้าปอดพร้อมจะเผชิญกับความจริง แม้จะลังเลสับสนแต่ก็ไม่อาจถอยได้อีกต่อไป “อยู่ด้วยกันมาตั้งสองวันสองคืน อะไรจะเกิดก็เกิดสิ” รสสุคนธ์ตัดสินใจเปิดประตูเรือนไม้หอม แล้วก้าวเข้าไปอย่างคนที่พร้อมจะรับกับความจริง

ด้านในเรือนไม้หอม รสสุคนธ์เป็นฝ่ายเดินค้นหาความจริงซะเอง แต่กลับเจอแต่ความว่างเปล่า ทั้งลุ้นๆ ทั้งหลอนๆ แล้วเสียงผีแม้นมาศก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังถามขึ้น “กลับมาแล้วหรือคะ คุณรส” รสสุคนธ์ค่อยๆ หันไปเผชิญหน้ากับผีแม้นมาศ แต่ก็ต้องถอยหลังไปจนชิดผนังเพราะความตกใจ ผีแม้นมาศกลับเดินเข้ามาหารสสุคนธ์แล้วพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “รู้แล้วสินะ ว่าฉันเป็นใคร?”