รีเซต

บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 10 หน้า 3

บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 10 หน้า 3
oey_tvs
24 พฤษภาคม 2559 ( 15:29 )
659.8K
บาปบรรพกาล ตอนที่ 10
15 หน้า

ปริกฟ้อง “หนักจนมันจะฆ่าปริกกับพี่จวงเลยค่ะ ดีนะที่รอดมาได้”

“โอ๊ย..ฉันจะบ้าตาย กลางวันก็เรื่องแม่รสสุคนธ์ พอตกดึกก็ผีย่ามันอีก ฉันล่ะเกลียดตระกูลนี้จริงๆ วันๆ สร้าง

แต่เรื่องวุ่นวายไม่จบไม่สิ้น แล้วนี่ตารามไปไหนทำไมไม่กลับมาด้วย” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาโวยวาย

“คุณรามไปตามนังบัวค่ะ มันวิ่งเตลิดไปไหนก็ไม่รู้” จวงรายงาน

“มันจะไปไหนก็ปล่อยมันไปสิ จวง ปริก..แกสองไปตามลูกฉันกลับมาเลยนะ ใครจะเป็นจะตายก็ปล่อยมันไป” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาสั่ง จวงกับปริกขานรับแล้วรีบออกไป

“เฟื่องไปดูหนูรสทีสิ ไม่รู้จะเป็นไงบ้าง” ม.ร.ว.ภาณุกรหันมาสั่งเฟื่อง เฟื่องได้ยินก็รีบตามออกไป

“อะไรกันชายกร หลานตัวเองไม่สนใจ ไปสนใจนังเด็กนั่นทำไม” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาตำหนิ

“ในฐานะที่เราเป็นเจ้าของบ้าน..เราก็ต้องเป็นห่วงแขกสิครับ ในเมื่อไม่มีอะไรแล้วผมไปแคนเซิลตำรวจก่อนนะ

ครับ เดี๋ยวจะวุ่นวายกันไปกว่านี้” ม.ร.ว.ภาณุกรเดินออกไป

ม.ร.ว.ภาวิดาสะบัดหน้าด้วยความหงุดหงิด

 

รสสุคนธ์ตะกายน้ำเฮือกสุดท้าย ยื่นมือออกไปขอความช่วยเหลืออย่างอ่อนแรง แต่ก็หมดสติก่อน ร่างรสสุคนธ์

ค่อยๆ จมดิ่งลงไปที่ก้นสระบัว แต่แล้วมือของรามนรินทร์ก็เข้ามาคว้ามือของรสสุคนธ์ไว้ รามนรินทร์ดึงร่าง

รสสุคนธ์ขึ้นมากอดแล้วว่ายพาร่างรสสุคนธ์ขึ้นสู่ผิวน้ำ

ผีแม้นมาศเห็นรามนรินทร์ขึ้นมาพร้อมกับร่างของรสสุคนธ์ก็โล่งใจ “แม่รส..อย่าเป็นอะไรนะแม่รส”

รามนรินทร์รีบประคองร่างรสสุคนธ์ขึ้นฝั่ง รสสุคนธ์นอนแน่นิ่งไม่ไหวติง “คุณรส..คุณรสฟื้นสิครับ” รามนรินทร์เห็นท่าไม่ดีก็ทำการผายปอด

จวงกับปริกเข้ามาเห็นรามนรินทร์กำลังก้มลงเอาปากประกบปากรสสุคนธ์พอดีก็ตกใจ “ว้าย...บัดสีบัดเถลิง” ปริกวี๊ดว้าย

“จะยืนอยู่ทำไมล่ะ รีบไปรายงานคุณหญิงเร็ว” จวงสั่ง

จวงกับปริกเห็นทางไม่ดีก็รีบเผ่นไปรายงานทันที สวนกับเฟื่องที่เข้ามา

เฟื่องเห็นรามนรินทร์กำลังกดหน้าอกรสสุคนธ์อย่างตั้งใจ เฟื่องรีบวิ่งมาดู “คุณรส...คุณรสเป็นอะไรคะ คุณราม”

“รสสุคนธ์จมน้ำ ฟื้นสิ คุณรส...ฟื้นขึ้นมาสิ”

จังหวะที่กดหน้าอกรสสุคนธ์ก็สำลักน้ำออกมาพอดี รามนรินทร์เห็นรสสุคนธ์ฟื้นก็ยิ้มดีใจ

รสสุคนธ์ลืมตาขึ้นมาเห็นรามนรินทร์ที่กำลังยิ้มให้ แล้วเหลือบสายตาไปเห็นผีแม้นมาศยืนทุกข์ใจอยู่ “แม่รส..ฉันขอโทษ..ยกโทษให้ฉันนะ” รสสุคนธ์ไม่มีแรงพยักหน้าให้ผรแม้นมาศแล้วสลบไป

“เรารีบพาคุณรสเข้าบ้านเถอะค่ะ” รามนรินทร์รีบอุ้มรสสุคนธ์ไปที่เรือนไม้หอมทันที เฟื่องวิ่งตามไปติดๆ

 

ห้องโถง บ้านพรหมบดินทร์ ภาวิดาได้ยินที่จวงเล่าก็หันมามองจวงอย่างไม่เชื่อหู “อะไรนะ นังเด็กนั่นมันให้ท่าลูกชายฉันเหรอ”


15 หน้า