บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 21 หน้า 2
รามนรินทร์มองหน้ารสสุคนธ์ก่อนจะหันไปย้ำกับจวง “ถ้าวันนั้นผมช่วยคุณรสไว้ไม่ทัน คนที่จากไปก็จะเป็นคุณรสแทนนะครับ”
ม.ร.ว.ภาณุกรสนับสนุนรามนรินทร์อีกคน “ตารามพูดถูก...ฉันเห็นว่าเวรกรรมก็ตามนายทวนทัน ถือว่าชดใช้ไปแล้ว เลยไม่แจ้งความ ไม่อยากให้มีเรื่องมีราวต่อ...ให้มันอื้อฉาว หรือจวงจะให้ฉันกับตารามแจ้งความล่ะ”
ม.ร.ว.หญิงภาวิดานั้นได้แต่อึ้งไม่รู้จะช่วยคนใช้คนสนิทยังไง
จวงรีบโบกมือส่ายหน้า เถียงไม่ออก “ไม่นะคะ คุณชายกร...คุณราม”
ม.ร.ว.หญิงภาวิดารีบตัดบท “ตอนนี้แกก็เหนื่อยมามากแล้ว ไปพักก่อนเหอะจวง” ม.ร.ว.หญิงภาวิดามองรสสุคนธ์ ไม่พอใจที่ทั้งรามนรินทร์และม.ร.ว.ภาณุกรต่างเข้าข้าง
ห้องของจวง จวงเอาภาพทวนมาวางคู่กับภาพปริกที่วางอยู่ก่อนหน้านั้น...แล้วก็ปาดน้ำตาได้แต่เจ็บใจแค้นใจที่ทำอะไรรสสุคนธ์ไม่ได้ “ปริก ทวน พี่เจ็บใจแค้นใจนักที่เอาเรื่องนังรสสุคนธ์มันไม่ได้ แต่พี่จะไม่ยอมหยุด พี่ต้องหาทางแก้แค้นแทนแกสองคนให้ได้...”
เสียงหัวเราะหลอนๆ ของผีแม้นมาศดังขึ้น “นังจวง มึงอยากตายตามน้องมึงไปอีกคนหรือไง”
จวงผวาเมื่อได้ยินเสียงของผีแม้นมาศ รีบลนลานหยิบพระมาถือไว้... “ฉันเปล่านะ ฉันเปล่า...หลวงพ่อช่วยลูกด้วย” จวงยกมือไหว้ท่วมหัว
ม.ร.ว.หญิงภาวิดายื่นคำขาดกับ ม.ร.ว.ภาณุกรให้ไล่รสสุคนธ์ออก “ชายกร ตาราม แม่รส ในเมื่ออยู่กันพร้อมหน้าก็ดีแล้ว...บอกตามตรงนะ ตั้งแต่แม่รสเข้ามาอยู่ในบ้านนี้ ก็มีแต่เรื่อง มีแต่คนตายติดๆ กัน ถึงจะไม่มีหลักฐานว่าเธอ” ม.ร.ว.หญิงภาวิดามองหน้ารสสุคนธ์ “เกี่ยวข้อง แต่ฉันถือ...ชายกร พี่ว่า...ให้แม่รสสุคนธ์ออกไปจากบ้านเราเถอะนะ”
ม.ร.ว.ภาณุกรตอบรวดเร็ว จนรามนรินทร์กับรสสุคนธ์งงเพราะยังไม่รู้เหตุผล “ตกลงครับ พี่หญิง ผมจะให้หนูรสสุคนธ์กลับบ้านที่เพชรบุรี...”
รามนรินทร์ข้องใจ“น้ากร...ทำไมครับ”
“ถ้าคุณชายเห็นว่ารสควรกลับบ้าน รสก็ไม่ขัดข้องค่ะ”
ม.ร.ว.หญิงภาวิดายิ้มเชิดหน้าดีใจมาก “ขอบใจมากนะ ชายกร”
ม.ร.ว.ภาณุกรมองหน้ารสสุคนธ์ที่ยังรู้สึกสับสนในใจ แล้วอธิบายเหตุผล “อาแค่ให้หนูรสลากลับไปเยี่ยมบ้าน เพราะอาคิดว่าในเมื่อมีคนตายติดๆ กัน แล้วเรือนไม้หอมก็ไฟไหม้ คงต้องซ่อมแซม อาก็เลยตัดสินใจจะเลื่อนการจัดงานระลึกร้อยปีตระกูลออกไปสักเดือนนึง เพราะงานนี้น่าจะเป็นงานรื่นเริงยินดี อาไม่อยากให้มีบรรยากาศสูญเสียเหลืออยู่ รามคิดว่าไง เห็นด้วยกับน้ามั้ย”
รามนรินทร์ยิ้มกว้างเมื่อรู้เหตุผล “ผมเห็นด้วยครับ น้ากร”
ม.ร.ว.หญิงภาวิดางงๆ แต่แล้วก็ยังยิ้มได้เมื่อคิดว่า ก็ยังดีที่ให้รสสุคนธ์ไปพ้นหน้า แล้วค่อยหาวิธีไม่ให้กลับมาทีหลัง “ก็ยังดี เธอได้ยินแล้ว ก็รีบไปเก็บเสื้อผ้ากลับบ้านได้เลย ถ้าคิดถึงบ้านมากๆ ไม่ต้องกลับมาเลยก็ไม่มีใครว่านะ”
รสสุคนธ์ไม่ตอบโต้อะไร ยกมือไหว้ ม.ร.ว.หญิงภาวิดากับ ม.ร.ว.ภาณุกรแล้วก็ออกไป