บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 21 หน้า 5
เช้าวันใหม่ บ้านพรหมบดินทร์ รามนรินทร์ยืนอยู่ที่รถเตรียมพร้อมจะไปส่งรสสุคนธ์ที่เพชรบุรี
ม.ล.อุณนิษาจอดรถแล้วลงมาหามากอดแขนอ้อน “พี่รามขา Morning นะคะ นิษามาทัน ดีใจจัง เดี๋ยวเราไปทำงานพร้อมกันนะคะ”
รสสุคนธ์เดินหิ้วกระเป๋ามาพอดี...รามนรินทร์เลยอึกอัก “แต่วันนี้พี่ไม่ว่าง พี่จะไปส่งคุณรสที่บ้านเพชรบุรี”
ม.ล.อุณนิษารีบหันไปถามรสสุคนธ์ “รสสุคนธ์ถามจริง บ้านตัวเองกลับไม่ถูกหรือไง ถึงต้องให้พี่รามเสียเวลาทำงานไปส่งด้วยอะ”
รสสุคนธ์ไม่อยากจะมีเรื่องเลยบอกรามนรินทร์ “งั้นฉันขอไปเองนะคะ คุณราม” รสสุคนธ์พูดเสร็จไม่รอให้รามนรินทร์ตอบ เดินออกไปเลย
รามนรินทร์จะขยับตาม แต่ ม.ล.อุณนิษาเกาะแขนไว้ไม่ยอมปล่อย “เค้าก็ไปตามทางของเค้าแล้ว เราก็ไปของเราบ้างนะคะ พี่ราม...” ม.ล.อุณนิษาดึงรามนรินทร์เดินไป หันไปมองหลังรสสุคนธ์ที่เดินไปแบบเยาะหยัน
บ้านแม้นศรี เพชรบุรี รสสุคนธ์ก้มลงกราบแม้นศรีที่ดีใจมาก แล้วสองย่าหลานก็โผเข้ากอดกัน กระปุกก็อยู่ด้วย ต่างดีใจที่ได้เจอกัน
แม้นศรีตามรสสุคนธ์เข้ามาในห้อง รสสุคนธ์หยิบเอาภาพถ่ายล็อกเก็ตของย่าวาดส่งให้แม้นศรี
แม้นศรีรับไปดูแล้วน้ำตาค่อยๆ ไหลออกมา “เป็นล็อกเก็ตของพี่วาดที่แม่เล็กทำให้จริงๆ ด้วย เวรกรรมอะไร ถึงต้องมาตายจากกันอย่างนี้...”
รสสุคนธ์ก็ร้องไห้ออกมาแล้วบอกกับแม้นศรีให้พยายามเข้มแข็ง “ทั้งย่าวาด ย่าเล็ก คงโชคร้ายที่ไปเจอคนใจร้าย แต่ไม่นานหรอกนะคะ เวรกรรมจะตามคนพวกนั้นทันแน่นอน”
“แม่รสไปรู้ความจริงอย่างนี้ ระวังตัวด้วยนะหลาน ที่พี่วาดถูกฆ่าตายในวันแต่งงานของย่าเล็ก คนที่สั่งการจะต้องเป็นคนเดียวกันแน่ๆ” ประโยคที่แม้นศรีพูดช่างตรงกับที่ผีแม้นมาศบอก
“ย่าศรีพูดเหมือนย่า...” รสสุคนธ์หยุดไม่เอ่ยเพราะไม่กล้าเล่าเรื่องเจอผีแม้นมาศ
“รส ทำไมไม่พูดต่อ หลาน” แม้นศรีข้องใจ
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ไหนๆ รสก็ได้พักกลับมาบ้านเราแล้ว พรุ่งนี้ไปทำบุญให้ย่าวาด ปู่แม้นเมือง ย่าเล็ก แล้วก็พ่อกับแม่ของรสดีมั้ยคะ”
เช้าวันใหม่ ในวัด ที่เก็บอัฐิของแม้นเมือง รสสุคนธ์นำดอกไม้ธูปเทียนมาไหว้แล้วปักไว้พร้อมกับบอกกับแม้นเมือง
“ปู่แม้นเมืองคะ รสพาย่าวาดกลับบ้านมาอยู่กับปู่แล้วนะคะ” รสสุคนธ์หยิบภาพล็อกเก็ตของย่าวาด ที่ใส่กรอบแล้ว ถือเป็นตัวแทน ออกมาวางไว้...
แม้นศรีน้ำตาซึมออกมาพูดแบบเศร้าๆ... “พี่เมืองอย่าห่วงอะไรอีกเลยนะจ๊ะ คนที่ทำบาปกรรมไว้ก็เริ่มชดใช้กรรมแล้ว...”