บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 3
กลางคืน ที่บ้านแม้นศรี เพชรบุรี รสสุคนธ์กำลังเก็บเสื้อผ้าแพ็กใส่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่
กระปุกเดินหน้างอเข้ามานั่งแหมะ “พี่รส...ให้กระปุกไปอยู่ด้วยนะ”
“ไม่ได้ พี่ไปทำงาน กระปุกอยู่นี่ล่ะ...จะได้ดูแลย่า”
“พี่รสเข้าไปอยู่ดงเสือดงจระเข้คนเดียวอย่างนั้นกระปุกเป็นห่วงนะ ให้กระปุกไปด้วยจะได้ไม่มีใครรังแกพี่ไง” กระปุกออเซาะรสสุคนธ์อยากไปด้วย
แม้นศรีเข้ามาก็ทำตาดุใส่ “เอ็งจะไปช่วยพี่ หรือจะหาทางหนีไปเที่ยวกรุงเทพวะกระปุก”
“หุย...เบื่อคนรู้ทัน”
“รส...หลานไปอยู่ที่โน้นก็ต้องดูแลตัวเองนะลูก” ย่าสั่ง
“ค่ะ..ย่าอยู่ที่นี่ก็อย่าทำงานหนักนะคะ...มีอะไรก็ให้กระปุกทำ กระปุกอย่าดื้อกับย่าล่ะ เข้าใจมั้ย”
“จ้า...ย่าได้ยินแล้วนะ เดี๋ยวถ้าย่าดื้อฉันจะไลน์ไปบอกพี่รสจริงๆ ด้วย”
“เออ...เดี๋ยวข้าจะได้ฟาดหลังเอ็งซักลายสองลาย ดูสิว่ายังจะกล้าเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องไปฟ้องพี่เค้าอีกมั้ย” แม้นศรีพูดจบหยิบไม้เรียว กระปุกตาเหลือกรีบหลบหลังรสสุคนธ์ รสสุคนธ์ขำ
“อย่านะย่า...ฉันแค่พูดเล่น...เอาตามที่ย่าสบายใจละกัน” กระปุกแหย่
“ไป...ออกไปได้ พรุ่งนี้พี่เค้าจะได้เดินทางแต่เช้า ฝันดีนะลูก” ย่าบอก
“ฝันดีค่ะย่า” รสสุคนธ์กล่าว แม้นศรีกับกระปุกพากันออกไป รสสุคนธ์ปิดกระเป๋าเดินทางแล้วหยิบมือถือขึ้นมาเปิดรูปดู เห็นรูปเรือนไม้หอมที่รสสุคนธ์ถ่ายเก็บไว้ “เรือนไม้หอม...มันต้องมีความลับอะไรซ่อนอยู่ในเรือนหลังนี้แน่ๆ ฉันต้องรู้ความจริงให้ได้” รสสุคนธ์มองรูปถ่ายด้วยสายตาที่มุ่งมั่นอยากรู้ความจริงมาก
บรรยากาศยามเช้า ไร่สวนในจังหวัดเพชรบุรี ดูใกล้ชิดธรรมชาติ รถยนต์คันหรูของรามนรินทร์แล่นเข้ามาจอด
ที่หน้าบ้านแม้นศรี
กระปุกหันไปมองด้วยความแปลกใจ หันไปถามแม้นศรีที่กำลังตักลูกตาลลอยแก้วใส่ลงในกล่อง “ใครมาน่ะย่า”
แม้นศรีหันมองแล้วก็ยิ้มออกมาเพราะรู้ว่าเป็นใครแต่ไม่ตอบกระปุก
รามนรินทร์ก้าวลงมาจากรถแล้วยกมือไหว้แม้นศรีอย่างนอบน้อม “สวัสดีครับ...นี่ใช่บ้านคุณรสสุคนธ์ เกษมบริรักษ์ มั้ยครับ”
“ใช่...ฉันแม้นศรีเป็นย่าของยัยรสเอง”