บทละครโทรทัศน์ เถียนมีมี่ รักเธอชั่วนิรันดร์ ตอนที่ 5 หน้า 5

"การกระทำสำคัญกว่าคำพูดนะคะ เราจะพูดอะไรก็ได้ แต่ถ้าทำไม่ได้อย่างที่พูดก็ไม่มีประโยชน์"

"ใช่...แต่คำพูดก็เหมือนสายฝนที่ทำให้จิตใจเราชุ่มชื่นได้นะ"

ถิงถิงหยุดเดินมองเอกภพขำขำ “คุณเรียนจบอะไรมาคะ "

เอกภพเลิกคิ้วนิดๆ ที่อยู่ดีๆ ถิงถิงก็ถามคำถามนี้ “ผมจบการตลาด..."

“อ๋อค่ะ...มหาวิทยาลัยของคุณเค้าสอนให้คุณพูดภาษาแบบนี้ด้วยเหรอคะ"

"มหาลัยไม่ได้สอนหรอก แต่ถิงเป็นคนสอนผมให้พูด...ไม่รู้ตัวเลยล่ะสิ"

ถิงถิงอดหัวเราะขำไม่ได้ ทั้ง 2 คนหมุนตัวจะเดินต่อ แต่ก็ชะงักเมื่อเห็นศักดิ์ยืนอยู่ ถิงถิงหน้าเสียนิดๆเพราะไม่คิดว่าจะเจอศักดิ์ ส่วนเอกภพนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะจับมือถิงถิงไว้มั่น เหมือนประกาศให้ศักดิ์รู้ ศักดิ์มองเอกภพจับมือถิงถิง ด้วยท่าทางสงบนิ่งเหมือนยังไงก็ถือไพ่เหนือกว่า

ศักดิ์มองไปทางถิงถิง "เห็นแบบนี้ ถิงถิงคงไม่ต้องตอบเฮียแล้วมั้ง"

ถิงถิงมองศักดิ์แล้วรู้สึกตัวว่าเอกภพจับมืออยู่ ถิงถิงขยับมือออกจากมือเอกภพ

เอกภพออกตัวแทน "ถ้าเรื่องที่นายถาม...เกี่ยวข้องกับชั้นละก็...ถามชั้นก็ได้นะ...เพราะชั้นกับถิงก็ตอบเหมือนกัน"

"ไม่อะ...ขอบใจ ชั้นมันเป็นพวกเข้าใจอะไรง่ายๆ แล้วก็หวังว่าต่อไป นายคงจะเข้าใจอะไรง่ายๆ เหมือน กัน" ศักดิ์พูดจบก็ก้มหัวให้ถิงถิง ก่อนจะเดินไป

เอกภพมองตามศักดิ์ไปอย่างสงสัยในคำพูดของศักดิ์ ถิงถิงมองตามไปอย่างกังวลเล็กๆ

เวลาเย็น ที่ตลาด เกลียวเดินมากับถิงถิงซึ่งเข็นรถผักเข็นกลับเข้าบ้าน

เกลียวหันไปมองถิงถิงอย่างสงสัย "ถิง...เป็นอะไรรึเปล่า"

“เปล่า...ไม่ได้เป็นอะไรนี่จ๊ะ"

“แต่ม๊าว่า...น่าจะมีอะไรนะ...พอกลับมาจากไปดูชุด...ถิงก็เงียบกริบ ไม่เห็นเล่าเรื่องชุดที่จะใส่ไปร้องเพลงเลย...เงียบกริบผิดปกติ"

ถิงถิงพยายามฝืนยิ้ม"ไม่มีอะไรหรอกม๊า...เรื่องชุดต้องเสียค่าเช่า...ชั้นไม่อยากเสียเงิน"

"แต่มันก็เป็นการลงทุนนะลูก...มันก็เหมือนเราปลูกผัก เลี้ยงไก่นั่นล่ะ เราก็ต้องลงทุนซื้อเมล็ดพันธุ์ ซื้อ ไก่มาเลี้ยงก่อน"

"แต่เราก็ได้ผลผลิตไปขายแน่นอน ไม่เหมือนประกวดร้องเพลงน่ะม๊า ถ้าแพ้ก็อด..."

"ใครบอกล่ะ...เมล็ดพันธุ์ก็ไม่ได้ปลูกขึ้นทุกเมล็ด...ไก่บางตัวก็ไม่ออกไข่นะ"

ถิงถิงยิ้มแล้วหันไปทางเกลียว"พรุ่งนี้ชั้นจะไปดูชุดใหม่แล้วกันนะ...ม๊า"

ขณะที่ถิงถิงเข็นรถใกล้ถึงบ้าน ได้ยินเสียงร้องร้องอย่างเจ็บปวดของอาเปียวดังขึ้น "โอย..โอย...อย่าทำอั๊ว...อย่าทำ...เจ็บโว้ย...ปล่อย...ปล่อยกู"

ถิงถิงกับเกลียวมองไปทางบ้านแล้ว หันมามองหน้ากันอย่างตกใจ

อาเปียวถูกผลักกระเด็นออกมากลิ้งหน้าบ้าน มีรอยฟกช้ำไปทั้งเนื้อตัวหน้าตา จกกับเขียดเดินย่างสามขุมเข้ามา

อาเปียวยกมือไหว้อย่างหวาดกลัว "พอแล้ว.....อย่าทำอั๊วเลย....ปล่อยอั๊วไปเถอะ"

“ถ้าอยากให้ปล่อย...ก็เอาเงินมาซิวะ"จกเอ่ยทวง

"โธ่...อั๊วไม่มี...อั๊วจะเอาที่ไหนมาให้...เล่นจนหมดตัว ไม่เหลือซักบาท"

"แต่ดอกเบี้ยมันบานทุกวัน...เข้าใจมั้ย...ไอ้เปียว" เขียดพูดจบก็ตบอาเปียวจนหน้าสะบัด

"โอย...”