บทละครโทรทัศน์ เถียนมีมี่ รักเธอชั่วนิรันดร์ ตอนที่ 16 หน้า 3
ลินจงทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจความหมายนัก แต่กลัวเสียฟอร์ม "แต่นังถิงมันเป็นคนนะ.....ไม่ใช่ปลา"
"เจ๊...พูดเล่นใช่มั้ย"
ลินจงรู้สึกว่าตัวเองพลาดแต่ก็ยังวางฟอร์ม ตีหน้าตาย “เออ...พูดเล่น แต่ตอนนี้จะพูดจริงแล้ว...ถ้านังถิง...มันตายเพราะน้ำเย็นของเธอแล้วจะเป็นยังไงต่อ"
"สิ้นเดือนนี้นังถิงมันกลับบ้านไปอยู่กับผัวมันแน่นอน.....เจ๊คอยดูแล้วกัน"
"แน่ใจนะ.....ว่าปลายเดือนนี้"
"แน่ซะยิ่งกว่าแน่..." หมิงเซียนพูดอย่างมั่นใจ
ลินจงยิ้มพอใจ ห่างออกไป ฝ้าย พลอย และแนนซี่แอบฟังคนทั้งคู่คุยกันอยู่
ภายในห้องพักของถิงถิง ถิงถิงมองเพื่อนๆ ที่นั่งล้อมอยู่รอบตัว "จริง...ชั้นตัดสินใจแล้วว่าจะกลับบ้าน"
"คิดดีแล้วใช่มั้ยเนี่ย...." ฝ้ายเอ่ยถาม
ถิงถิงพยักหน้า "แต่ชั้นจะกลับมาที่นี่น่ะ...ชั้นจะคุยกับแฟนชั้น...ขอมาร้องเพลง...ถ้าเสี่ยกับพวกเธอไม่รังเกียจ"
แนนซี่เอ่ย "โอย...เราสามคนไม่รังเกียจหรอก...จะมีก็แต่นังหมิงกับเจ๊ลินจงนั่นล่ะ...ที่ไม่อยากให้เธออยู่"
พลอยเปรย "แต่ไม่ต้องไปสนใจหรอก...ว่าแต่บอกเสี่ยรึยังล่ะ...ว่าจะไปน่ะ..."
ถิงถิงถอนหายใจ ส่ายหน้าช้าๆ
"ต้องบอกเสี่ยนะ...อย่าหนีหายไปเฉยๆ" แนนซี่เอ่ยเตือน
ถิงถิงยืนยัน "บอกสิ...เสี่ยเป็นผู้มีพระคุณ ยังไงก็ต้องบอก"
"ครั้งที่แล้ว...ทำท่าจะไปแต่ไม่ได้ไป...ชั้นแอบดีใจนะ...แต่ครั้งนี้สงสัยจะไปจริง...ใจหายอะ" ฝ้ายเสียดาย
"ไปคราวนี้...ไม่ต้องเลี้ยงส่งแล้วนะ" ถิงถิงเอ่ยบอก
ฝ้าย พลอย และแนนซี่ มองหน้าถิงถิง แล้วก็อด หัวเราะขำไม่ได้
"ทำไม...กลัวจะเลี้ยงเก้อ...ไม่ได้ไปไหนอีกเหรอ" แนนซี่แซว
"หวังว่าคงไม่มีอะไรมาสกัดความรักของเธออีกนะ...ถิง" พลอยอวยพร
ถิงถิงยิ้มนิดๆ สีหน้า มองเพื่อนทั้งสามคนเหมือนจะบอกว่า ชั้นก็หวังอย่างนั้นเหมือนกัน
ภายในห้องพักครู มีครูนั่งอยู่ 2-3 คน จับกลุ่มนั่งคุยกันอยู่ ปราณีเดินเข้ามา ครูทั้ง 3 คน ขยับวง แตกแยกออกจากกัน ปราณีเดินผ่านไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง
ครูหญิงคนหนึ่งที่จับกลุ่มคุยกัน พูดลอยๆ ขึ้นมา "ที่เค้าบอกว่า อย่าดูคนแต่เพียงภายนอกนี่...มันจริงนะ...บางคนนะ...ดูเรียบร้อยๆ...แต่จริงๆ แล้ว ...เปรี้ยวจี๊ด เผ็ดจัด กล้าได้กล้าเสียมาก"
ครูคนที่สองเห็นพ้อง "นั่นซิ...ได้ยินมาแล้วก็ไม่อยากจะเชื่อหรอกนะ...แต่สายข่าวเนี่ย เชื่อได้จริงๆ"
"ความจริงก็น่าจะแต่งงาน แต่งการให้ถูกต้องตามประเพณีก่อน...แม่ผู้ชายเค้าก็ยอมรับอยู่แล้ว... จะใจร้อนไปไหนก็ไม่รู้"