บทละครโทรทัศน์ เถียนมีมี่ รักเธอชั่วนิรันดร์ ตอนที่ 9 หน้า 5
เกลียวมองอย่างเห็นใจ “ชั้นไม่ได้กีดกัน แต่ถิงถิงไม่อยู่แล้วจริงๆ "
"ซิ่มบอกว่าถิงไปหาศักดิ์ที่บ่อน ผมก็รีบตามไป แต่ศักดิ์ก็บอกว่าถิงกลับมาที่บ้านแล้ว"
อาเปียวเดินออกมา "เอะอะอะไรกันวะ...ไม่ได้เกรงใจเจ้าของบ้านเลย" อาเปียวขมวดคิ้วมองอย่างรำคาญ ท่าทางเมากรึ่มๆ "ลื้ออีกแล้วเหรอเนี่ย...มาอีกทำไมวะ...ว่างมากใช่มั้ยหะ....ลูกไอ้เฉิน...ถึงได้ถีบจักรยานไปมาอยู่นั่น"
เอกภพพยายามใจเย็น "ผมมาหาถิงถิงครับ......ขอผมคุยกับถิงถิงนะครับ"
"ถิงถิงไม่อยู่" เปียวหัวเราะ ลอยหน้าลอยตาตอบกวนๆ
เอกภพมองอาเปียวกับเกลียวอย่างหมดความอดทน ก่อนที่จะวิ่งผ่านทั้งคู่เข้าไปในบ้าน แล้วตะโกนเรียกเสียงดัง
"ถิงถิง...ถิงถิง...ถิง"
รถของเสี่ยกำพลจอดที่ปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง ถิงถิงเดินจะไปห้องน้ำ
เสี่ยกำพลบอก "เฮียจะรอที่ร้านนะ"
"ค่ะ..."
เสี่ยกำพลเดินไป ถิงถิงเดินเข้าไปในห้องน้ำ ห้องน้ำว่างไม่มีคน ถิงถิงยืนนิ่งในห้องน้ำ แล้วร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น ถิงถิงพยายามปิดปากเพื่อไม่ให้มีเสียงร้องออกมา
อาเปียวผลักเอกภพล้มลง เอกภพหันไปมอง อาเปียวยืนจังก้าอยู่ "ถ้าพูดไม่รู้เรื่อง อั๊วจะเรียกหมาต๋า ตำรวจมาจับลื้อ...ไอ้บ้า.... มาตะโกนโวยวายอยู่ได้....บอกว่าถิง ไม่อยู่โว้ย...ไม่อยู่..." อาเปียวตะโกนใส่เหมือนหลุดๆ เพราะเมากรึ่ม ตะโกนแล้วก็เข้าไปเตะเอกภพที่ยังล้มอยู่กับพื้น ด้วยความเมามัน
เกลียวร้องห้ามดึงอาเปียวออกมา "เฮีย...อย่า...พอแล้ว...เฮีย...พอ" อาเปียวถอยไปตามแรงดึงของเกลียว “กลับไปได้แล้ว...ไปสิ...ไป"
"ผมไม่ไปครับ...ผมจะอยู่ที่นี่จนกว่าจะพบถิงถิง ให้แปะเปียวเตะผม กระทืบผม...ผมก็ไม่ไปครับ"
เปียวด่าอย่างเหลืออด "ไอ้บ้า...ไอ้โง่...อาถิงไม่อยู่ที่นี่แล้วโว้ย...ถิงมันไปกับเสี่ยกำพล ลื้อรู้จักมั้ย..ห๊ะ...เสี่ยกำพลเจ้าของบ่อนที่อาศักดิ์มันดูแลอยู่...รู้จักมั้ย...จริงๆ อั๊วก็ไม่อยากบอกนะ...อยากจะปล่อยให้ลื้อวิ่งพล่านซักพัก ให้ป๊าม๊าลื้อ เห็นความบ้าหน้ามืดของลูกชาย..."
"เฮีย...พอเถอะ...จะพูดไปทำไมเนี่ย..” เกลียวหันไปทางเอกภพ “เอกภพกลับไปเถอะ ถิงถิง...ไปอยู่กรุงเทพฯ แล้ว" เอกภพตกตะลึง อึ้งไป ไม่คิดว่าถิงถิงจะไปกรุงเทพฯ ค่อยๆ ลุกขึ้นช้าๆ
อาเปียวมองอย่างสะใจ "อึ้งเลยซิ...อย่ามาร้องไห้น้ำตาหยดให้เปื้อนอั๊วนะโว้ย...อั๊วขี้เกียจเช็ด...กลั้นเอาไว้...กลับไปร้องกับป๊า ม๊า ลื้อโน่น"
เอกภพมองอาเปียวนิ่ง พูดไม่ออก สีหน้าเจ็บช้ำอย่างที่สุด