บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง เสือ ตอนที่ 11 หน้า 5
“ปวดขาก็ต้องเต้น ในเมื่อฉันสั่ง”
“นายจะบังคับกันไปถึงไหน”
“ได้เชลยมาทั้งทีมันก็ต้องใช้ให้คุ้ม ลงทุนมันต้องมีกำไรสิ..ลุกมา” วันวิสาจำใจลุกออกมา
วันวิสาจำใจเต้นรำกับภรพ วันวิสาหันหน้าหนี ชายหนุ่มรั้งตัววันวิสาเข้ามาแต่หญิงสาวก็ขืนตัวแข็งไว้
“ทำไม...ที่เต้นรำกับไอ้หน้าจืดนั่นเห็นท่าทางมีความสุขยังกะอะไรดี”
“นายนี่เก่งนะ ดูอะไรๆ ทะลุปรุโปร่งไปหมด”
“งั้นก็ช่วยเสแสร้ง ว่าตอนนี้กำลังมีความสุขหน่อย”
“ฉันฝืนความรู้สึกตัวเองไม่เป็น”
ภรพรั้งตัววันวิสาเข้ามา วันวิสาขืนตัวแข็ง หันมาจ้องหน้าภรพเขม็ง
“อย่างน้อยเพลงนี้ก็เคยเป็นเพลงโปรดไม่ใช่เหรอ”
“อดีตก็คืออดีต..มันเป็นแค่ภาพลวงตา...ปัจจุบันต่างหากที่มันคือความจริง”
ทั้งคู่มองกันอย่างเจ็บลึกชั่วขณะ ภรพเป็นฝ่ายค่อย ๆ ผละออก เดินออกไปสงบอารมณ์ วันวิสาเดินออกไปด้านนอก
วันวิสาเดินออกมาข้างนอก เครื่องเล่นจานเสียงหมดแผ่น เสียงเพลงจบลงแต่เสียงลานเครื่องเล่นยังดังก่อกวนความเงียบ...เนิ่นนาน ภรพยกก้านเข็มเครื่องเล่นฯออก
ภรพเดินออกมา “เข้านอนได้แล้ว”
“ฉันยังไม่ง่วง”
“แต่ฉันง่วง”
“ก็เชิญนายสิ...ตัวไม่ได้ติดกันซะหน่อย”
“อยากลองดีใช่ไหม...บอกให้เข้านอน”
วันวิสาจำใจไม่ต่อปากต่อคำ เดินกลับเข้าข้างใน ภรพเดินตาม
วันวิสามุดเข้ามาในมุ้ง ภรพเดินไปหยิบโซ่แล้วมุดมุ้งตามเข้ามา “นายจะทำอะไรของนาย”
ภรพเอาโซ่คล้องขาสองข้างของวันวิสาไว้ด้วยกันแถมคล้องกุญแจล็อค ดึงลูกกุญแจออกมา “คล้องไว้...จะได้ไม่เพ่นพ่าน”
“ฉันไม่ใช่หมานะ”
“ไม่ใช่แน่นอน...หมาน่ะมีแต่ความซื่อสัตย์..แต่คนไว้ใจไม่ได้อย่างเธอเป็นอะไรดีล่ะ”