บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง เสือ ตอนที่ 9 หน้า 5
“ไปเถอะค่ะพี่ภรพ” วารินดึงภรพออกไป เต้นรำต่อ
“ไอ้หมอนี่ หน้าตามันอันธพาลชัดๆ” วันวิสาจะเดินกลับออกไปที่โต๊ะ แต่ประยูรดึงไว้ “เดี๋ยวสิครับ น้องวัน เพลงยังไม่จบเลย” วันวิสาจำใจเต้นรำต่อ ภรพเหล่มองอีกครั้ง ความหมั่นไส้เป็นทวีคูณ
ภรพพาวารินเต้นรำวนเฉียดเข้ามาใกล้คู่วันวิสาอีกครั้ง แล้วหาจังหวะเหยีบบส้นรองเท้าประยูร จนรองเท้าประยูร หลุดคาเวที หัวทิ่มหัวตำเสียจังหวะ “เฮ้ย...”
“ซอรี่..”
“ลื้อตั้งใจ แกล้งอั๊วนี่หว่า”
“มันเป็นอุบัติเหตุ”
“สองครั้งแล้ว ไม่ใช่อุบัติเหตุแล้วโว้ยลื้อจะเอายังไงกะอั๊ว มาชกกันเลยดีกว่ามั้ง” ประยูรเลือดขึ้นหน้า เดินเข้าหาภรพ แต่วันวิสายื้อดึงเอาไว้ ภรพยิ้มนิ่ง เฉย
“จะไปมีเรื่องกับคนพรรค์นี้ทำไม”
“น้องวันอย่ามาห้ามพี่..อย่า..” วันวิสาเดินออกจากฟลอร์ไปทันที ประยูรถลำพรวดเข้าไปเผชิญหน้าภรพอย่างแนบชิด “ลื้อโชคดีนะ ที่คนรักของอั๊วเธอขอไว้ ไม่งั้นลื้อได้ร้องเอ๋งอย่างชื่อแก๊งของลื้อแน่” ประยูรก้มเก็บรองเท้าบนพื้น เดินขายาวไม่เท่ากันออกไปจากฟลอร์ วารินยังช็อกตาค้าง
“จะเต้นต่อไหมครับ”
“วาวแล้วแต่พี่ภรพค่ะ จะให้วาวเต้นทั้งคืน วาวก็เต้นได้...เพื่อพี่ภรพ...”
ที่โต๊ะวันวิสา ประยูรหัวเสีย...พล่ามอยู่คนเดียว “ไอ้บ้านี่มันหาเรื่องชัดๆ เห็นสายตามันพี่ก็รู้แล้ว สันดานพวกมันอันธพาล น้องวันไม่น่าห้ามพี่เอาไว้เลย ไม่งั้นป่านนี้พี่ได้สั่งสอนมันให้หลาบจำไปแล้ว ไอ้คนพวกนี้มันไม่ใช่ของจริงหรอก มันดีแต่เห่ายิ่งเราทำเป็นกลัวมัน มันยิ่งวางอำนาจ เสียดายพี่น่าจะชกมันไปซักหมัดนึง มันจะได้รู้ว่าหมัดพี่หนักขนาดไหน”
“งั้นก็ลองดูสิคะ เขายืนอยู่ข้างหลังแน่ะ”
ประยูรทะลึ่งพรวดทแต่ออกแนวหัวซุกหัวซุน ตั้งการ์ดมั่ว ข้างหลังไม่มีใคร วันวิสาลุกขึ้นจากเก้าอี้
“น้องวันจะไปไหนครับ”
“เยี่ยวค่ะ” วันวิสาเดินออกไป
มุมปลอดคนในฉั่วเทียนเหลา วันวิสายืนเซ็ง สงบอารมณ์อยู่มุมนึง...อยากกลับบ้าน วันวิสาทำใจ หันกลับมาแล้วต้องชะงัก ภรพยืนเผชิญหน้าอยู่...ไม่ไกล
“เป็นคนรักกันยังไง ไม่คอยมาดูแล”
“แล้วนายล่ะ ทิ้งคนรักของนายมาได้ยังไง”
“คนรักกัน เขาเข้าใจกันดีว่าเวลาไหนเป็นเวลาส่วนตัว ไม่ใช่แม่ลิงลูกลิง ถึงต้องเกาะติดกันแจ”