บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง เสือ ตอนที่ 4
คืนถัดมา ภรพและวันวิสานั่งกันข้างกองไฟ
“ถ้าออกไปจากที่นี่ได้แล้ว อย่างแรกที่คุณจะทำคืออะไร”
“ฉันก็คงต้องกราบขอโทษป๊ากับม๊าฉันละมัง หลังจากนั้น ฉันก็คงหมดสิทธิ์ที่จะคิดทำอะไรอีกเลย นอกจาก
สิ่งที่ป๊ากับม๊าสั่งให้ทำเท่านั้น”
“ไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอกมั้ง”
“เกิดเป็นลูกผู้หญิงมันก็ยังงี้แหละ”
“แต่ยังไงคนเรามันก็ต้องมีความฝันด้วยกันทุกคน จะผู้หญิงหรือผู้ชาย และเราก็มีหน้าที่ ทำความฝันของเรา
ให้เป็นความจริงด้วย”
“นายเป็นผู้ชายนายก็พูดได้สิ”
“ถึงว่า...คุณถึงได้เก็บกด” ภรพหัวเราะ
วันวิสาไม่ขำด้วย “ฉันโตแล้ว แต่ป๊ากับม๊าก็เห็นฉันเป็นเด็กอมมืออยู่ตลอดเวลา...ต้องทำยังงั้น ต้องทำยังงี้ ม้าทำไอ้โน่น ม้าทำไอ้นี่”
“แต่คุณอย่าลืมความจริงอย่างนึง ในโลกนี้ คนที่รักและหวังดีกับเราที่สุดน่ะ พ่อแม่ของเราเอง”
วันวิสานิ่งเงียบไป ภรพมองวันวิสาอย่างรู้สึกว่าตัวว่าทำบรรยากาศตึงเครียดเกินไปแล้ว เลยขยับไปเปิดเครื่องเล่นแผ่นเสียง หมุนลาน วันวิสาขยับจะมุดเข้ากระต๊อบ
“อ้าว..นั่งฟังเพลงด้วยกันก่อนสิคุณ”
“ฟังอยู่เพลงเดียวจนเบื่อแล้ว...”
“ยังไงมันก็กลายเป็นเพลงของเราสองคนไปแล้วละ” ภรพเปรยทีเล่นทีจริง
วันวิสาชะงักนิดนึง “ง่วงนอน” วันวิสามุดเข้ากระต๊อบ ภรพไขลาน เครื่องเล่นแผ่นเสียง
วันวิสาขยับลงนอน...ตั้งใจฟังเพลงจากแผ่นเสียง
ที่นอกกระต๊อบ ข้างกองไฟ ภรพนอนฟังเพลงจากแผ่นเสียง จนเพลงหมดแผ่น แต่ลานยังไม่หมด ก้านเข็มยังทำงาน เชาค่อยๆ ยกก้านเข็มขึ้น...รอบตัวมีแต่ความเงียบ กับเสียงคลื่นเบาๆ ที่กระทบหาดเป็นจังหวะเนิบๆ
ภรพพลิกตัว..เหมือนเกิดความว้าวุ่นขึ้นในใจ ชายหนุ่มขยับลุกขึ้นเหมือนมีบางสิ่งในกระต๊อบเรียกร้องให้เข้าไปหา...เขาชั่งใจตัวเองอยู่ไม่ถึงอึดใจก็หักจิต ลงนอนข่มใจ