บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง เสือ ตอนที่ 18 (ตอนจบ) หน้า 3
วันวิสาดึงสติกลับมาแทบไม่ทัน ทำอะไรก็ได้ที่ช่วยให้เธอเลิกใส่ใจผู้ชายใจร้ายคนนี้
วันวิสาออกมาเต้นรำกับบดิน
“ความจริงเขาก็เป็นคนดี คนนึงนะ”
“เฮียพูดถึงใคร”
“ก็นายภรพนะสิ”
ภรพเต้นรำกับวารินถัดออกไป
“พูดถึงเขาทำไม”
“เสียดาย เขาเป็นคนจริงคนนึงเชียวละ ป๊าเราป๊าเขาไม่น่าผิดใจกันมาก่อน ลื้อไม่ได้เห็นวันที่เขาจัดการกับเสี่ยเฮ้ง”
“เลิกพูดถึงคนอื่นซะที ที่เห็นว่าดีน่ะ มันแค่ฉาบฉวย จริงๆแล้วไม่ได้ดีอย่างที่คิดก็ได้”
เพลงสนุกจบลง และขึ้นเพลงใหม่ต่อทันที เหมือนแกล้งกันเพราะเป็นเพลงรักของสองคน
“วันอยากกลับบ้านแล้ว ไม่เห็นสนุกเลย”
จู่ๆ ภรพก็พาวารินเข้ามา “ขอโทษนะครับ ขออนุญาตเปลี่ยนคู่ได้ไหมครับ”
“ยินดี คุณภรพ”
ภรพส่งมือวารินให้เต้นรำกับบดิน ตัวเองเข้าเผชิญหน้าวันวิสาทันที ไม่เปิดโอกาสให้วันวิสาอิดออด
หยกมณีร้องเพลงรักของสองคน ภรพพาวันวิสาเต้นรำ
“ใครเขาบังคับให้มา หน้าตาไม่มีความสุขเลย”
“ความสุขของฉันมันหมดไปทันที ที่เห็นหน้านายน่ะแหละ”
“ป๊าเธอป๊าฉัน เขาเข้าใจกันดีแล้วนะ”
“นั่นมันเรื่องของผู้ใหญ่”
“ต่อไปก็เป็นเรื่องของเรา”
“ฝันไปเถอะ ฉันไม่มีวันยกโทษให้นาย”
“โกรธอะไรนักหนา โกรธนานไม่ดีนะ”
ภรพกระชับร่างวันวิสาเหมือนจะดึงเข้ามาใกล้ วันวิสาขืนตัวไว้
“อย่ามาทำรุ่มร่ามกับฉันอีก รู้จักให้เกียรติกันบ้าง อย่างน้อยนายก็ควรจะเกรงใจผู้หญิงของนาย”
“ผู้หญิงของฉัน”
“โน่นไง...หยกมณี” บนเวที หยกมณีกำลังร้องเพลงออดอ้อน วันวิสาเหน็บ “แล้วยังลูกสาวนายธนาคารนั่นอีก” จังหวะนั้นวารินเต้นรำกับบดิน มองมา ยิ้มให้ ภรพหัวเราะ วันวิสาหงุดงหงิด “หัวเราะอะไรไม่ทราบ”
“ถ้าจะต้องเกรงใจ ก็คงขยับทำอะไรไม่ได้เลย เพราะผู้หญิงของฉันมีอยู่ทั่วกรุงเทพ ฉันว่าเธอหึงมากกว่า”
“ไม่จำเป็น เข้าใจผิดแล้ว ฉันทำใจ ตั้งแต่เดินออกมาจากบ้านหลังนั้นแล้ว นายไม่ได้มีความหมายอะไรต่อฉัน