บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง เสือ ตอนที่ 2 หน้า 4
“คนบ้า ชื่อพิเรนทร์อะไรก็ไม่รู้” วันวิสาตะโกนต่อ “นายจู๋....นายอยู่ไหน... นายจะมาทิ้งฉันไว้คนเดียวไม่ได้นะ”
ภรพเดินเลาะมาตามชายหาดเวิ้งว้าง สำรวจรอบตัว ภรพเห็นบางสิ่งไกลๆ ภรพออกวิ่งไปตามแนวคลื่น ลังไม้ใบหนึ่งลอยน้ำมา ถูกซัดเกยหาดอยู่ ภรพวิ่งมาถึงลังไม้ เปิดฝาลังออก ภรพสมหวังเพราะในลังมีเชือกขดนึงกับมีดปลายแหลม
ภรพโยนลังไม้ลงพื้น เขามองหาวันวิสา แต่ไม่เห็นแม้เงา
ภรพตะโกน “เจ๊....เจ๊จิ๋ม...ยัยเจ๊จิ๋ม...หายหัวไปไหนหว่า” ภรพรู้สึกเป็นห่วงอยู่เหมือนกัน
ภรพกระโจนมาตามโขดหิน และพบวันวิสาก้มหน้า ก้มตาใช้หินตอกหอย นางรม บนโขดหินอย่างเอาจริงเอาจัง ภรพตะโกน “เจ๊จิ๋ม” วันวิสา ตกใจหินในมือร่วงตกน้ำ
“แหก... อีบ้า รู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป..กว่าฉันจะหาหินได้ก้อนถนัดๆมือยังงี้”
“ตอกหอยนางรมเป็นกะเขาด้วยเหรอ ใช้ได้...ไม่อดตายแล้ว”
“นายยอมรับแล้วใช่ไหม ว่าผู้หญิงก็ทำอะไรๆอย่างที่ผู้ชายทำได้เหมือนกัน อย่างน้อยวันนี้เราก็มีอาหารเช้ากินกันแล้ว”
“ยอมรับก็ได้”
“ดี....ถ้างั้นนายก็เลิกเรียกฉันว่าเจ๊ซะที เพราะฉันไม่ชอบ”
“นั่นสินะ คนเขามีชื่อ ก็ต้องเรียกชื่อมันถึงจะเป็นการให้เกียรติกัน...แต่คนอะไรชื่อจิ๋ม น่าเกลียดชะมัด”
“ก็ดีกว่าชื่อนายละกัน...ทะลึ่งหยาบคาย”
“พอได้แล้ว พอ...ถอยไป” ภรพอวดมีดในมือแล้วใช้มีดแซะหอยนางรมอย่างง่ายดาย
“นายไปได้มีดมาจากไหนน่ะ”
“เสกมามั้ง...อ้าปาก” ภรพป้อนหอยนางรมวันวิสา
“เก่งจังเลย นายเก่งจังเลย”
ทั้งคู่แบ่งหอยกันกิน โขดหินกลายเป็นซูเปอร์มาร์เก็ตที่ไม่ต้องเสียเงิน
ที่บ้านรุ่งเรืองไพศาลศิริ ไพศาลโกรธจัด “ทำไมมันถึงได้เหลวไหลยังงี้”
“คุณภรพคงไปพักที่ไหนซักแห่งน่ะครับนาย” มงคลคาด
“บ้านก็มีทำไมมันไม่ไปพัก”
“เจ๊กก็รู้นิสัยภรพดีนี่ครับ” โชคทวีเสียงอ่อย