บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง เสือ ตอนที่ 13 หน้า 2
ภาษิตเข้ามา “ผมส่งข่าวไปทางกรุงเทพเรียบร้อยแล้วครับคุณภรพ”
“ขอบใจ...ทีนี้เราจะได้รู้กันว่าอะไรเป็นอะไรกันแน่”
ภรพใช้สแตมป์ฉาบหมึก แอบประทับตราทำสัญญลักษณ์ใส่มุมที่ไม่มีใครสังเกตได้ง่ายๆบนลังกระดาษ
วันวิสาที่เดินวนไปเวียนมาในกระท่อมอย่างไม่มีอะไรทำ สุดท้ายก็มาหยุดหน้าเครื่องเล่นจานเสียง...หยิบแผ่นเสียงแผ่นนั้นขึ้นมา...ค่อยๆวางลงบนจานเครื่องเล่น มือค่อยๆจรดเข็มฯลงบนแผ่น.. จังหวะเดียวกัน..ภรพกลับมาพอดี...เขาชะงัก หยุดมองเธอ เสียงเพลงเจื้อยแจ้ว...วันวิสายืนเกาะเครื่องเล่น ฟังนิ่งเหมือนภาพความทรงจำดีๆหลายอย่างกลับมา ภรพก็รู้สึกไม่ต่างกัน...
แต่จู่ๆมือวันวิสาก็ยกเข็มเครื่องเล่นขึ้นทั้งที่เล่นได้กลางเพลง ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะ ภรพทำทีเป็นเพิ่งกลับเข้ามา... วันวิสาขยับผละออกจากเครื่องเล่นแผ่นเสียง ภรพเดินตรงไปที่มุ้ง หยิบหมอน ผ้าห่มออกมา
“ค่ำมืดแล้ว มัวทำอะไรอยู่...เข้านอนได้แล้ว”
ภรพหอบหมอน ผ้าห่มออกมานอนที่เฉลียง วันวิสามุดเข้ามุ้ง มองภรพอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะเอนตัวลงนอน
ภรพ พยายามข่มตาให้หลับ
ฟ้าแล่บแล้วตามด้วยฟ้าร้อง และจู่ๆฝนก็เทลงมาที่ชายคา ภรพลุกพรวด...สะดุ้งตื่น วันวิสาตื่นขึ้นเหมือนกันเพราะเสียงฝนและฟ้าร้อง ภรพหอบหมอน ผ้าห่มกลับเข้ามาใต้ชายคา ด้วยความเซ็ง
วันวิสาลุกขึ้นนั่งมอง ภรพหามุมนอนใหม่ให้ตัวเอง “ทำไมนายไม่เข้ามานอนในนี้ล่ะ”
ภรพจะอิดออดต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ เดี๋ยวจะหาโอกาสอย่างนี้ ไม่ได้อีก..เดินกลับมามุดมุ้ง
“เป็นความผิดของนายเองที่ไม่สำรองมุ้งไว้อีกหลัง” วันวิสาลงนอนหันหลังให้ภรพ
ภรพลงนอนหันหลังให้วันวิสา
ฝนเทลงมาราวกับฟ้ารั่ว...น้ำไหลลงชายคาซู่ซ่า ทั้งคู่พลิกตัวมาเผชิญหน้ากัน พร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ต่างฝ่ายต่างลืมตาขึ้นพร้อมกัน วันวิสาหนีสายตาเขาโดยการพลิกตัวหันหลังให้
“นอนไม่หลับ...สงสัยคิดถึงคนรักที่กรุงเทพ”
“ก็ทำนองนั้นแหละ นายก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ”
“บรรยากาศยังงี้ใครบ้างไม่คิดถึงคนรักของตัวเอง...จะแต่งเมื่อไหร่ล่ะ...เธอน่ะ”
“เร็วที่สุด พร้อมเมื่อไหร่ก็แต่งเมื่อนั้น...แล้วนายล่ะ”
“ก็เหมือนกันแหละ แต่คงจะเร็วกว่าเธอ อาจจะเป็นอาทิตย์หน้านี่เลยก็ได้”