บทละครโทรทัศน์ รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 24 (ตอนจบ) หน้า 3
“ฉันไปหาคุณพจน์ ทุกอย่างเป็นไปตามที่โจบอก คุณพจน์คือคนที่ฆ่าน้องชายฉัน เขาพิสูจน์มันด้วยการให้คนมาฆ่าฉัน มันหน้าตัวเมียจริงๆ ขนาดฉันเป็นผู้หญิงมันยังให้คนย่องเข้ามารัดคอฉันข้างหลัง ฉันรู้ตัวว่าไม่รอดแน่ๆเลยแกล้งทำเป็นตาย แต่มันก็ยังรัดคอฉันจนฉันหมดสติไปจริงๆ ฉันมารู้ตัวอีกทีตอนที่รถจอด ฉันแอบหยิบมือถือจะโทรบอกให้โจไปช่วย แต่ไม่ทัน มันกลับมาก่อน มันแบกฉันใส่รถ แล้วก็เข็นรถตกน้ำ”
หญิงจุ๋มอธิบายชัดเจน ธงธงขับรถของหญิงจุ๋มมาที่ริมบึงแห่งหนึ่ง หญิงจุ๋มนอนอยู่ท้ายรถ พอถึงที่หมาย ธงธงก็จอดรถ ลากหญิงจุ๋มลงมาจากรถวางไว้แถวๆนั้น หญิงจุ๋มได้สติ พอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็นิ่งเงียบไม่เคลื่อนไหว แล้วธงธงก็เดินเข้าพง ไปหากิ่งไม้กับก้อนหินมาท่อนหนึ่งเอาไปไว้ข้างๆรถ
ระหว่างนั้นหญิงจุ๋มก็แอบหยิบมือถือออกมา กดโทรออก หน้าจอสว่าง ธงธงก็กลับมา หญิงจุ๋มรีบคว่ำหน้าจอกดลงไปในดินแถวนั้น ธงธงมาถึง ไม่ทันสังเกต หญิงจุ๋มแอบหรี่ตามอง เห็นแต่รองเท้าของธงธงเป็นรองเท้าหนังเยินๆ ธงธงไม่ใส่ถุงเท้า จึงเห็นรอยสักที่ข้อเท้า
ธงธงลากหญิงจุ๋มกลับไปนั่งตำแหน่งคนขับ สตาร์ทเครื่องเข้าเกียร์ แล้วเอากิ่งไม้กับก้อนหินยันคันเร่งไว้ แล้วรีบปิดประตู ดูรถพุ่งออกไป หญิงจุ๋มไม่มีโอกาสเห็นหน้าธงธงชัดๆเลย แล้วรถก็จมน้ำตูม
ธงธงยิ้ม เดินจากไป โดยไม่เห็นมือถือหญิงจุ๋มที่ตกอยู่
“พอรถลงน้ำ ฉันกะจะเปิดประตูออกมาแต่มันเปิดไม่ออก ต้องรอจนน้ำเข้ามาเต็มรถนั่นแหละ ถึงจะเปิดได้ กว่าจะออกมาได้ก็เกือบหมดลมแล้ว กว่าฉันจะว่ายถึงฝั่งฉันก็เป็นลมพอดี มีคนมาช่วยฉันไว้บอกว่าฉันเป็นไข้ สลบไปวันหนึ่งเต็มๆถึงรู้ตัว คนที่มาช่วยฉันเขาเป็นแรงงานต่างด้าวเข้าเมืองผิดกฎหมาย เขาไม่กล้าบอกใครกลัวฉันตายแล้วเขาจะเดือดร้อน เลยช่วยฉันแค่ตามมีตามเกิด”
คุณหญิงจุ๋มว่ายขึ้นมาจากกลางบึง แต่ก็เป็นตะคริว หมดแรง ล้มฟุบตรงริมตลิ่งพอดี ครู่ใหญ่ๆมีเท้าของชายหนึ่งหญิงหนึ่งเดินมาเจอ เข้ามาดูด้วยความเป็นห่วง คุยกันเป็นภาษาต่างด้าว แล้วผู้ชายก็แบกหญิงจุ๋มออกไป
หญิงจุ๋มนั่งเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ปลายฝนกับป๋องฟังในบ้านของโจ “พอฉันได้สติ ก็รีบมาหาโจนี่แหละ”
“พี่โจนึกว่าคุณหญิงจุ๋มตายแล้ว เขาเสียใจมากที่เป็นต้นเหตุทำให้คุณหญิงตาย เขาเลยถอนตัววางมือจากคดีเพื่อจะไปแก้เคล็ดที่เมืองจีนครับ”
“ฉันผิดเองที่ไม่เชื่อเขา”
“งั้นก็รีบโทรบอกพี่โจสิป๋อง ถ้าพี่โจรู้ว่าคุณหญิงจุ๋มยังไม่ตาย พี่เขาอาจจะเปลี่ยนใจนะ”
ป๋องรีบหยิบมือถือออกมา กดโทรหาโจ สักครู่มือถือโจในแจ็กเก็ตที่ป๋องสวมอยู่ก็ดังขึ้น “อ้าว...” ป๋องหยิบมือถือโจออกมาดู “พี่โจลืมเอามือถือไป”
“งั้นเรารีบตามไปที่สนามบินกัน”