รีเซต

บทละครโทรทัศน์ นางบาป ตอนที่ 22 หน้า 5

บทละครโทรทัศน์ นางบาป ตอนที่ 22 หน้า 5
Entertainment Report_1
24 สิงหาคม 2561 ( 15:09 )
621.2K
นางบาป ตอนที่ 22
12 หน้า

ไอริณแทรก ข่มอารมณ์ “ไอริณ เข้าใจนะคะว่าคุณเป็นนักสู้ ตั้งแต่ที่คุณมาขอ รื้อบทแก้ตำนานอะไรนั่น แต่ดิฉันก็เป็นนักสู้ในแบบของฉันเหมือนกัน ถ้าช่องเราอยู่ไม่ได้” ไอริณมองไปพนักงานรอบๆ “คนพวกนี้ ก็อยู่ไม่ได้เหมือนกัน...เข้าใจไอริณนะคะ” ไอริณพูดหน้าตาเด็ดเดี่ยวแล้วเดินไป วิษณุได้แต่กุมมือแน่นอย่างพ่ายแพ้

 

ต้นไม้ในตำนาน หยดนั่งอยู่ใต้ต้นไม้อย่างเหม่อลอย หน้าหยดเศร้าๆ

“อีหยาด เอ็งเคยอยู่กับข้าทุกเมื่อเชื่อวัน ข้าเคยชังน้ำหน้าเอ็งนัก เกลียดถ้อยคำพร่ำสอนของเอ็ง แต่เอ็งเห็นไหม ตอนนี้ ที่นี่..มันช่างเงียบเหลือเกิน ข้าอยากได้ยินเสียงเอ็ง อยากให้เอ็งอยู่กับข้า ข้าไม่รู้ต้องอยู่แบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่กันเล่า” หยดก้มหน้าเช็ดน้ำตา ก่อนจะมีเท้าเปล่า และชายผ้าเหลืองมาหยุดตรงหน้า หยดตกใจ เงยหน้ามอง เห็นหลวงพ่อยืนนิ่ง มองไปที่หยด... “หยด” หยดงง ทำไมหลวงพ่อเห็นและรู้จักมัน

“ท่านคือใคร เหตุใดจึงรู้จักข้า เพลานี้มีแต่คนจากข้าไปหมดแล้ว... ท่านมาหาข้าทำไม”

หลวงพ่อมองหยดอย่างเมตตา แล้วพูดต่อ “อาตมามาเพื่อบอกความจริงโยมทั้งหมด”

หน้าหยดเจ็บ “ความจริงรึ ยิ่งฉันรับรู้ความจริงฉันยิ่งเจ็บปวด ทั้งคำสาปของแม่ ทั้งดวงใจที่บิดเบือนของคุณพระ ข้าไม่ต้องการความจริงที่นำพาแต่ความเจ็บปวดเยี่ยงนั้นอีกแล้ว”   

“โปรดฟังในสิ่งที่อาตมาจะบอกเถิด ดวงใจของโยมจะตื่นรู้...และไม่ต้องทนทุกข์ติดกับชั่วกัปชั่วกัลป์ในที่แห่งนี้อีกต่อไป”  หยดมองตาหลวงพ่อเสมือนเห็นประกายเรืองรองแห่งหวัง ดวงตาหลวงพ่อเพ่งมองไปที่หยด แล้วหลับตา.... พาหยดเข้าไปเห็นนิมิต

“ยังมีความจริงที่โยมไม่ได้เห็นซ่อนอยู่อีกมากมาย ความจริงที่ว่า... ....แม่ของโยมรักโยมมากขนาดไหน”

หน้าหยดสะอึก... งง

 

อดีตเรือนบ่าว  เสียงแม่เยื้อนร้องโอดโอยดังก้อง ด้านในแม่เยื้อนห่มตัวอยู่ในเปล กำลังพยายามเบ่งหยด หน้าแม่เยื้อนดูเจ็บปวด หมอตำแยเอาเข่าดันหน้าอกไว้ “โอ๊ย ๆ  ปวดเหลือเกิน ฉันไมไหวแล้ว”

“อดทนอีกนิดนะอีเยื้อน ลูกเอ็งมันดื้อนัก จักวิ่งดันขึ้นข้างบนไม่ยอมออกมา”

หมอตำแย่กดเข่าตรงหน้าอกเยื้อนดันขืนไว้ หน้าแม่เยื้อนเกร็ง  ออกแรงเบ่งครังสุดท้าย เสียงเด็ก อุแว้ แม่เยื้อนผ่อนคลาย หมอตำแยหยิบไม้ไผ่  มาตัดสายสะดือแล้วเอาผ้าห่อตัวไว้  แม่เยื้อนนอนอ่อนแรง แต่ปรายตามามองลูกอย่างมีความสุข 

 

รุ่งสาง เรือนบ่าว ทารกนอนอยู่ในกระด้งขนาดใหญ่ เสียงหมอตำแยร้อง มีเพื่อนบ่าวมุงดูทารก

“สามวันเป็นลูกผี สี่วันเป็นลูกคน ลูกของใครมารับไปเน้อ .....”


12 หน้า