บทละครโทรทัศน์ นางบาป ตอนที่ 18 หน้า 4
“ถ้ามึงไม่พูด กูจะตบจนเลือดมึงหมดตัว” นายแม่ยังคงตบแม่เยื้อน ฟาดกระหน่ำไม่ยั้ง แม่เยื้อนโดนตบจนล้มนอนราบไปกับพื้น เลือดเต็มปาก ตาลอย ไม่ยอมปริปากอะไรทั้งสิ้น หยาดพยายามกวาดมือช่วยแต่ทำอะไรไม่ได้ ได้แค่รับรู้เหตุการณ์
ห้องใต้ดิน เรือนวนาเทพ แม่เยื้อนถูกโซ่ล่าม ผมเผ้ากระเซิง หยาดยืนมองแม่สภาพเหมือนคนบ้า ได้แต่สะท้อนใจ แม่เยื้อนร้องเพลงกล่อมเด็ก “เจ้าเนื้อเอย ..เจ้าเนื้อเย็นเอย หนีแม่ไปเล่น เอย..อาบน้ำหาดทราย น้ำมาขึ้นมา เหมือนจะพาเจ้าลอยหาย” บ่าวเปิดประตูเดินเข้ามาพร้อมถังน้ำ แล้วสาดน้ำใส่
“อีเยื้อน ถ้าเอ็งไม่ปริปาก ว่าเรื่องทั้งหมดเกิดอะไรขึ้น นายแม่ไม่เอาเอ็งไว้แน่”
นางเยื้อนยังคงนิ่ง ร้องเพลงต่อ ทั้งที่หน้านองไปด้วยน้ำ “ดวงใจของแม่..เอ๋ย..เอย”
ปัจจุบัน โรงพยาบาล หยาดหลับตามือกุมยุพดีแน่น เหมือนยังอยู่ในนิมิตของยุพดี แววตาทั้งสองคนปวดร้าวทั้งที่ปิดสนิท
อดีต ชั้นและบ่าวขุดหลุมใต้ต้นไม้ใหญ่สองหลุม บ่าวยกผ้าที่ห่อหยดและหยาดออกมาวาง บ่าวจะเอาศพหยดและหยาดวางลงในหลุม ชั้นมองลูกทั้งสองใจแทบสลาย
“ข้าขอให้อีเยื้อน มันได้มาลาอีหยด กับอีหยาดไม่ได้หรือ”
“แม่นายสั่งเด็ดขาด ว่าห้ามเอาตัวอีเยื้อนออกจากห้องใต้ดิน”
“แต่นี่ลูกทั้งคน...”
“เอ็งอย่ามาทำเป็นพูด แม่นายเสียทั้งคุณกำไล และหลานที่ยังเล็กนัก ลูกของเอ็งมันอัปรีย์ทั้งอีหยด อีหยาด นี่ถ้าไม่ใช่เพราะคุณพระขอร้องให้ฝัง ป่านนี้ศพของลูกเอ็ง คงโดนเอาไปโยนให้แร้งทึ้งแล้ว”
ชั้นกล้ำกลืน ไม่กล้าพูดอะไรอีก ชั้นค่อยๆ โกยดินค่อยๆ กลบหน้าหยาด
เรือนวนาเทพ งานศพใหญ่ เสียงพระสวดมาแต่ไกล เห็นโลงใหญ่ 2 โลงและโลงเล็ก 2 โลงตั้งเคียงข้างกัน พระวนาเทพนั่งหมดอาลัยตายอยาก พนมมือกับนายแม่หน้าซีดๆ ตาบวม ทั้งคู่นั่งเป็นประธานในงานศพ คนที่มาร่วมงานพากันมองพระวนาเทพและซุบซิบนินทา “นี่ตายท้องกลมเลยรึ”
“ใช่ เขาว่าโดนหนึ่งในเมียทาสของคุณพระวางยาพิษ”
”อีพวกทาสมันก็มักใหญ่ใฝ่สูงอย่างนี้แหละ คงจะริษยาแม่กำไลเขาจนทนไม่ไหว”
“เมื่อกี้หล่อนว่า เมียทาสนั้นชื่อกระไรนะ”
“เห็นเขาว่าชื่อ...อีหยาด”