บทละครโทรทัศน์ นางบาป ตอนที่ 18 หน้า 5

“อีหยาด หนอย นางทาสใจบาป” พระวนาเทพนั่งนิ่ง 

ต้นไม้ใหญ่ ใบหน้าหยาด ดินกลบหน้าจนมิด ชั้นเคลื่อนตัวจะไปกลบดินที่หลุมของหยด ตาของหยดยังลืม

ชั้นเอามือไปปิดตา แต่ตายังคงเบิกค้าง

ห้องใต้ดิน เรือนวนาเทพ แม่เยื้อนที่ถูกล่ามโซ่ นอนในห้อง

“หยด  มิว่าเพลาจักผ่านไปนานสักเพียงใด เอ็งก็ยังคงทะเยอทยานมักใหญ่ใฝ่สูงนัก เพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ ต่อให้ต้องทำสิ่งที่ระยำ เลวทรามเพียงใด เอ็งก็มิรู้ว่ามันผิด!!”

หยดยังคงตาเบิกโต ต่อให้ชั้นพยายามจะปิดเท่าใดก็ไม่เป็นผล

ห้องใต้ดิน แม่เยื้อนยังนอนถูกโซ่ล่าม พูดอย่างเลื่อนลอย

“หากชาติหน้ามีจริง และข้ากับเอ็งจักต้องสิ้นสุดจากกันดังวาจาที่เอ็งลั่นไว้ ข้าคงไม่ได้เกิดมาอบรมสั่งสอนเอ็งอีก  ข้าขอใช้ฐานะความเป็นแม่ในชาตินี้ สาปแช่งให้เอ็งติดอยู่ที่นี่ ไมได้ไปผุดไปเกิด จนกว่าเอ็งจักสำนึก  ในบาปกรรมที่เอ็งทำลงไป !!!” น้ำตาของแม่เยื้อนไหลหยดลงพื้น...

ต้นไม้ใหญ่ ชั้นโกยดินปิดทับตาที่ยังเบิกโตข้างสุดท้ายของหยด เสียงฟ้าผ่าลงมา ราวกับรับคำสาปของแม่ ท้องฟ้าสว่างเริ่มมืดมิดลง บ่าวพากันแหงนมอง ชั้นแหงนมองฟ้าแล้วยกมือตั้งจิตภาวนา เสียงฟ้าคำราม โกรธเกรี้ยว

ปัจจุบัน โรงพยาบาล หยาดลืมตาโพลงสะดุ้งด้วยความตกใจจนปล่อยมือยุพดี แสงสว่างวาบออกมา เห็นยุพดียังนอนอยู่ที่เตียง แต่หยาดยืนอึ้งอยู่ข้างเตียง..หยาดช็อค “แม่..แม่ เป็นผู้สาปพี่หยด”

ยุพดีนอนตากระตุกไปมา เหมือนพยายามจะสื่อสารไม่หยุด

“ที่พี่หยดถูกขังในเรือนจวบจนบัดนี้ เป็นเพราะยังมิเคยสำนึกในผลกรรมของตัวเอง มิใช่เพราะคำสัญญาของคุณพระ” หยาดได้แต่อึ้ง กับคำสาปที่เพิ่งถูกเปิดเผย ยุพดียังนอนนิ่ง แต่ดวงตากระตุกด้วยความเครียด หยาดมองแม่เยื้อนอย่างกระอักกระอ่วน ใจหนึ่งก็สงสารพี่ แค้นพี่ แต่ใจหนึ่งก็เข้าใจ แต่ใจหนึ่งก็ยังอึ้งกับสิ่งที่แม่สาป

รินกับปาล อยู่ตรงต้นไม้ที่เป็นจุดเกิดเหตุ ปาลมองเศษกิ่งไม้ คุยกับริน “มันเกิดขึ้นได้ยังไง”

ปาลมองไปรอบๆ ต้นไม้ อย่างไม่แน่ใจ “เอาจริงๆ นะคุณ ถึงตอนนี้ผมก็ไม่มั่นใจอะไรอีกแล้ว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในกอง ที่คุณตกนั่งร้านแขนหัก ที่รถคุณเกือบคว่ำ ว่ามันเป็นอุบัติเหตุหรือ...”