บทละครโทรทัศน์ นางบาป ตอนที่ 20 หน้า 3
ยุพดียิ้มอ่อนโยน มองไปที่ร่างของตัวเองบนเตียง หมอยังคงง่วนกับการผ่าตัด “เวลาของฉันเหลือน้อยเต็มที”
หยาดตกใจ “แม่...ไมได้นะแม่ แม่ต้องไม่เป็นอะไร แม่ต้องฟื้น มีคนรอแม่อยู่”
“บางที อาจถึงเวลาที่ฉันต้องชดใช้ความผิดบาปทั้งหมดในอดีตแล้ว” ยุพดีมองไปทางด้านหน้าห้อง
ภายนอกห้องผ่าตัด ยุพดีเห็นเดือนร้องไห้อยู่หน้าห้องคนเดียว ฝนถอดแจ็คเก็ตวิ่งรีไปหาน้อง เดือนกอดฝนร้องไห้เป็นเด็กๆ “จะกี่ชาติต่อกี่ชาติ ฉันก็เป็นแม่ที่ไม่เคยได้เรื่องเลย”
อดีต เรือนบ่าว หยาดบีบนวดนางเยื้อนด้วยความรัก พ่อชั้นนั่งถักอวนปลาอยู่ หยดก้าวเดินเข้ามาในเรือน หน้าตาเหยียดหยาม มองภาพครอบครัวอบอุ่นข้างหน้าด้วยใจสลาย “นี่รึความภูมิใจของแม่ ครอบครัวทาสแสนภักดี เพราะมีแม่..ที่ยอมทนสอนลูกหลานเป็นทาส ให้โดนเจ้านายจิกหัวใช้” แม่เยื้อนอึ้งไป ลุกขึ้นตบหยดจนล้มคว่ำลงไปกับพื้นเรือน หยาดคว้าแม่มากอด ห้ามเอาไว้ “เอ็ง.. เอ็งพูดอะไรออกมา!”
หยดเงยหน้ามองแม่เยื้อนที พ่อชั้นที สีหน้าเจ็บปวด “ชั้นเพียงแต่พูดความจริงที่แม่ปิดบัง แม่ต่างหากมิใช่รึ คนที่หลอกลวงชั้นมาตลอด ไม่ยอมบอกความจริง ว่า.. ชั้นเป็นลูกของใคร!”
“พี่พูดเรื่องอันใด ชั้นตามไม่ทันแล้ว”
“หึหึ มันจะมีอันใดให้มากความ ก็แค่ข้าเป็นลูกคุณท่าน! มิใช่ลูกทาส!! จริงรึไม่!” หยดคาดคั้นกับแม่ “บอกความจริงมาสิแม่ บอกความจริงต่อหน้าอีหยาดมันเลย ว่าฉันกับมันคนละชนชั้นกัน”
ห้องผ่าตัด ร่างสีขาวของแม่เยื้อนมองหยาดต่อ หมอยังคงสาละวนยื้อร่างบนเตียงของแม่เยื้อน
“ยกโทษให้แม่นะหยาด”
“แม่พูดอย่างนั้นได้อย่างไร แม่มีพระคุณกับฉัน อย่างมิอาจหาใดเทียบ” ยุพดีมองดอกบัวที่หยดเอามาวาง
ยุพดีกล้ำกลืน “ฉันฆ่าพี่สาวของเธอนะหยาด ฉันฆ่า..ลูกแท้ๆ ของฉัน...”
“แต่ทั้งหมดก็เป็นเพียงความพลั้งเผลอ แม่อย่ากล่าวโทษตัวเองเลย”
“แต่ หากไม่ใช่เพราะฉันพลั้งปากสาปเขาไป วิญญาณของพี่สาวเธอคงไม่ทุกข์ทรมาน และตามจองล้างจองผลาญทำร้าย ทุกคนอย่างนี้” หยาดนิ่งไปเช่นกัน เริ่มไม่แน่ใจความผิดทั้งหมดเริ่มจากใครกันแน่ ยุพดีมองร่างของตัวเอง ที่มีสายอะไรระโยงระยางเต็มไปหมด หน้าหมอกังวล กราฟหัวใจของยุพดีอ่อนแรง
ภายในห้องพระ บ้านปาล ปาลนอนกอง รู้สึกตัวตื่น เอามือจับเลือดข้นๆ ที่หัว แล้วประคองตัวเองลุกขึ้น มองไปรอบๆ เห็นโคมไฟแตกกระจาย แต่ไม่มีเงาริน ปาลรีบวิ่งออกจากห้องพระไป