บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 7 หน้า 2
วงศ์เวศน์เจ็บ “นกหายโกรธพี่แล้วเหรอ?”
“คนทำผิดแล้วรู้จักขอโทษ ย่อมควรค่าแก่การให้อภัย มากกว่าคนที่ไม่เคยสำนึกได้เลยว่าตัวเองเป็นใคร!!”
“จ้ะ พี่สำนึกแล้วจริงๆ”
เหมือนชนกอ่อนลง เห็นความจริงใจของวงศ์เวศน์ “จะโทษพี่เวศน์คนเดียวก็ไม่ได้ เมื่อคืนเราเมาหนักกันทั้งคู่ จะให้พี่มาคอยจับตาดูนกตลอดก็ไม่แฟร์ จริงๆ แล้วนกก็ควรเซฟตัวเองไม่ให้เมาขนาดนั้นแต่แรกด้วย”
วงศ์เวศน์ยังดูกังวล เหมือนชนกเห็นอย่างนั้นก็พยายามพูดทีเล่นทีจริงให้เขาสบายใจขึ้น
“ไว้คราวหน้านกค่อยแก้แค้นก็ได้ค่ะ จะทิ้งพี่เวศน์ไว้ริมหาดให้น้ำซัดไปเกยตื้นเกาะโน้นเลย”
เหมือนชนกพยักเพยิดออกไปในทะเล ได้ผล! คำพูดของเหมือนชนกทำรอยยิ้มปรากฏบนหน้าวงศ์เวศน์จนได้
“งั้นแปลว่าเราจะมีฟูลมูนรอบหน้ากันอีกใช่มั้ย”
“ต้องมีสิคะ เพราะคราวนี้ยังไม่รู้แพ้รู้ชนะกันเลย” เหมือนชนกทำงอน “ว่าแต่คนไหนคะที่ทำให้พี่เวศน์ทิ้งนกไปบอกมาซะดีๆ” วงศ์เวศน์ทำหน้าอมพะนำ เหมือนชนกไม่ละความพยายาม เอียงหน้าถามวงศ์เวศน์ วงศ์เวศน์สั่นหัวดิกไม่ยอมบอก เหมือนชนกเขย่าแขนเขา พร้อมทั้งง้างหมัดขู่ เขย่าแขนเซ้าซี้ให้วงศ์เวศน์บอก ท่าทีของทั้งคู่ดูสนิทสนมเหมือนพี่ชายน้องสาว
คอนโดพิลแข พิมลแขรินแชมเปญลงในแก้วของธวัชอย่างเอาใจ ท่ามกลางโต๊ะดินเนอร์ที่จัดไว้ให้ธวัช
ธวัชหั่นเนื้อสเต็กตรงหน้าชิมเข้าปากอย่างอร่อย ธวัชยิ้ม “ผมไม่ได้ทานอาหารฝีมือคุณนานแค่ไหนแล้วเนี่ย”
พิมลแขยิ้มเย็น “ก็ตั้งแต่ที่ลูกสาวคุณกลับมา”
ธวัชชะงัก มองหน้าแข แววตารู้สึกผิด แต่พิมลแขเปลี่ยนจากยิ้มเย็นเป็นยิ้มหวานให้ธวัชก่อนจะเดินไปโอบกอดที่คอเค้าจากด้านหลัง พร้อมเอามือบีบจมูก
“อย่าทำสายตาแบบนั้นอีกน่ะค่ะ คุณไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย คุณนกก็ไม่ได้ทำอะไรผิด เราสองคนแค่เจอกันผิดเวลาเท่านั้นเอง บางที...ถ้าฉันเจอคุณ ก่อนที่คุณ...จะมีคุณวิ คุณเธออาจจะเป็นลูกสาวของแขก็ได้”
ธวัชแหงนหน้ามองแขอย่างรู้สึกดี ที่ส่วนลึกพิมลแขไม่ได้โกรธเกลียดกับสิ่งที่นกเคยทำเลย
“แข...” ธวัชมองพิมลแขอย่างรักมากมาย
พิมลแขยิ้ม “ถึงคุณนกเธอจะร้ายกับแข แต่แขก็เข้าใจค่ะ ว่าอาจจะเป็นเพราะคุณวิละเลยเธอไปบ้าง ในส่วนลึกของคุณนก แขรู้ค่ะว่าเธอก็แค่ป้องกันตัว...”
“ผมอยากให้ยายนกได้ฟังในสิ่งที่คุณพูดตอนนี้จัง แกจะได้เข้าใจคุณมากขึ้น”