บทละครโทรทัศน์ ลีลาวดีเพลิง ตอนที่ 12 หน้า 5
“ป้าน้อยคงไม่รับง่ายๆละสิ”
“ค่ะ...ป้าน้อยเป็นคนฉลาด...เธอรู้ว่าวันกำลังหลงหนูณิต...แล้วเธอก็คงรู้ว่าเราไม่อยากให้หนูณิตเข้ามาอยู่ที่นี่...ไม่ว่าเท่าไหร่เราก็ต้องยอม”
“นี่ตาวันชอบหนูณิตจริงๆเหรอ”
“ฉันคิดว่าเป็นอย่างนั้น...แต่ฉันว่าต้องเป็นการวางแผนของป้าน้อยแน่ๆค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้น...ป้าน้อยจะเรียกเท่าไหร่ก็ให้แกไป...ขออย่างเดียว...เรื่องทุกอย่างจะต้องจบ...ก่อนวินจะกลับมา”
“ได้ค่ะ...คุณไม่ต้องเป็นห่วง”
ทิวัตถ์กับลิลินสลบอยู่กลางป่า ทิวัตถ์ลืมตาฟื้นขึ้น ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นแล้วรู้สึกเจ็บแปลบที่หลัง “โอ๊ย!”
เขาพยายามพยุงตัวลุกขึ้นมองหาลิลิน ก่อนจะเห็นลิลินนอนอยู่ จึงเข้าไปดูใกล้ๆด้วยความเป็นห่วง “คุณ...คุณ..!”
ลิลินค่อยๆลืมตา พอเห็นว่าเป็นทิวัตถ์ก็ตกใจ ลิลินเผลอต่อยทิวัตถ์เข้าไปเต็มๆ
“เฮ้ย !”
“โอ๊ย...อะไรของคุณเนี่ย “
“แล้วใครใช้ให้มาปลุกใกล้ขนาดนี้ล่ะ”
ทิวัตถ์ไม่ถือสา กลับถามด้วยความเป็นห่วง “แรงดีอย่างนี้...ไม่เป็นไรใช่มั้ย”
“ฉันไม่เป็นไร” ลิลินลุกขึ้นนั่งปัดเศษใบไม้ออกจากเนื้อตัว แล้วหันไปถามทิวัตถ์ด้วยความสงสัย “พวกนั้นเป็นใคร”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน...พวกนั้นดักทำร้ายผม...โชคดีที่คุณโผล่มา “
“โชคดีของคุณ...โชคร้ายของฉันซิ”
“นี่คุณ...ผมก็ไม่ได้อยากให้คุณเข้ามาเกี่ยวข้องอะไรด้วยหรอกนะ...แล้วถ้าผมไม่พาคุณหนีมาอย่างนี้...คิดเหรอว่าพวกมันจะปล่อยคุณ”
ลิลินคิดก็จริงอยากที่ทิวัตถ์พูด แต่ขอให้ได้เถียง “ดีนะที่พวกมันไม่ได้จงใจเล่นงานฉัน ไม่อย่างนั้นฉันคงถูกใครบางคนมองว่าฉันมีปัญหาเรื่องการสับรางอีกแน่” ทิวัตถ์เซ็งไม่อยากต่อความยาว ลิลินมองไปรอบๆ เห็นแต่ความมืด “ตอนนี้เราอยู่ที่ไหน”
“ไม่รู้สิ......โทรศัพท์” ทิวัตถ์ค้นหาโทรศัพท์ตามกระเป๋ากางเกง แต่ก็ไม่เจอ จึงหันไปถามลิลิน “ของคุณล่ะ...ของผมหล่นหายไปไหนไม่รู้”
ลิลินล้วงกระเป๋าทำท่าตกใจ
“อะไร”
“ของฉันก็หายเหมือนกัน”
เวลาผ่านไปซักพักทิวัตถ์กับลิลินนั่งพิงต้นไม้รอกันอยู่กลางป่าที่เงียบสงัด ก่อนที่ลิลินจะทนไม่ไหว “ขืนรออยู่อย่างนี้คงไม่มีใครมาเจอแน่ๆ เพราะตอนที่เราออกมาก็คงไม่มีใครเห็น”