บทละครโทรทัศน์ มาลีเริงระบำ ตอนที่ 13 หน้า 5
หนูมาลีไม่สนใจ “คืนนี้ ฉันไม่ได้ร้องเพื่อเอาชนะกับใคร ฉันจะร้องให้เพื่อนฉัน”
การะเกดมองหน้าหนูมาลีอย่างเข้าใจกัน
ภายในโรงแรมแห่งหนึ่ง ชงโคนั่งหน้าเครียดกับซูซี่เพื่อรอวานิช
“เขาแค่มีอายุ ไม่ได้แก่ ไม่ได้อ้วน อย่าคิดมากน่า...พรุ่งนี้เช้ามารับนะ” ซูซี่เอ่ยกับชงโคให้หญิงสาวหายเครียด ซูซี่แตะไหล่ปลอบแล้วเดินออกไป สักครู่
ประตูเปิดออกอีกครั้ง วานิชเข้ามายิ้มหื่น “ว่าไงคนสวย เธอดังมากนะ .... คิวงานยาวอีกหกเดือน”
“ต้องดื่มทุกคืน ดมควันบุหรี่อีก เสียงแหบหมดเลยพี่”
“มีงานง่ายกว่านั้น ไม่ทำเองนี่”
ชงโคหน้าตึงขึ้นมา โกรธเล็กๆ “เขาจ่ายไม่พอมั้ง”
“หึ ... ก็ดีนะ ง่ายไป มันก็เท่ากับของโหล หนูรู้จักคิด รู้จักเลือกแบบนี้ ยกจากตลาดโบ๊เบ๊ ขึ้นพารากอนสบายๆ” วานิชทำเสียงชื่นชม
ชงโคมีแววเศร้าในดวงตา “ใช่ค่ะ หนูมันก็แค่อุปกรณ์ระบายความอยากแล้วจากไป ชีวิตหนูก็มีวาสนาแค่นี้อยู่แล้ว”
“เอาน่า สัญญาเป็นสัญญา เธอได้ออกอัลบั้มแน่นอน ว่าแต่ร้องเพลงเก่งอย่างนี้ ร้องดังด้วยป่าว ฉันชอบคนร้องดังๆ ...”
วานิชกดชงโคลงบนเตียงนอน แล้วเอนตามลงไป
บนเวทีหนูมาลีเลือกร้องเพลง “โลกแห่งความฝัน” ให้กับชงโค
“เมื่อชีวิตยังรักที่จะฝัน และบอกกับใจทุกวันที่ผ่านมา ด้วยปีกแห่งฝัน จะโบยบินไปถึงฟ้า หวังจะไปถึงในสักวัน กว่าชีวิตจะพ้นไปอีกวัน อีกกี่ความฝันที่ฉันจะไขว่คว้า อีกกี่คำถามที่รอคอยการค้นหา แล้วถึงรู้ว่ามันไม่มีจริง
โลกแห่งความจริง ฉันเป็นเหมือนคนตาบอด โลกแห่งความฝัน ฉันมองเห็นวันสดใส แต่ในวันนี้ โลกแห่งความฝันทอดทิ้งฉันไปไหน โลกไม่สดใสเหมือนวันก่อน กว่าจะรู้ชีวิตคืออะไร กว่าจะรู้หัวใจคงอ่อนล้า เฝ้ารอความฝัน ให้ตกตะกอนช้า ๆ เพื่อให้ฝันชัดเจนและเป็นจริง”
ระหว่างที่หนูมาลีกำลังร้องเพลง ชงโคนอนไม่หลับ อยู่ในห้องโรงแรม บนเตียงข้างๆ มีวานิชที่หลับไปแล้ว ชงโคลุกขึ้นมาไปที่ระเบียง สีหน้าเศร้านึกถึงความหลังที่ตนร่วมซ้อมเพลงกับเพื่อนๆ ที่บ้านของทองทา นึกถึงความสนุกสนานที่เคยมี หญิงสาวน้ำตาไหลลงมา เริ่มรู้สึกว่าชีวิตของตัวเองกำลังหลุดลอยออกไปจากเส้นทางที่ดีงามทุกทีๆ
หลังจากการแสดงสิ้นสุดลง พิธีกรทั้งสองอยู่ที่หน้าจอแสดงผลเพื่อสรุปของการแสดงในวันนี้