บทละครโทรทัศน์ มาลีเริงระบำ ตอนที่ 23 หน้า 4
“เพลงนี้พ่อแต่งให้หนู หนูจะร้องมันให้พ่อของหนู และคนที่เป็นพ่อแม่ทุกคน” หนูมาลีเอ่ยขึ้น
แขกในร้านพาปรบมือเสียงดัง บางคนเป่าปาก เสียงเพลงดังขึ้น
กรรมการคนแรกบอกช่างภาพ “นี่หยุดถ่ายได้แล้วหยุดถ่าย”
นักข่าวบอกช่างภาพของตน “อย่าหยุดข่าวดราม่าขนาดนี้คนดูชอบ”
กรรมการสมาคมอีกคนสั่ง “นี่บอกให้หยุดถ่ายไง ฉันเป็นคนตามพวกเธอมาทำข่าวนะบอกให้หยุดก็หยุดสิ”
นักข่าวถ่ายต่อไปไม่สนใจ สนข่าวมากกว่า
โรสน้ำตาไหลส่งจูบให้หนูมาลีบนเวที หนูมาลีก็พลอยน้ำตาไหลไปด้วย บอยเดินมาแอบจับมือโรสดีใจไปด้วยกัน
เวลาผ่านไปดึกแล้ว แขกในร้านเริ่มบางตาลง ที่โต๊ะอาหารใหญ่ ทุกกคนนั่งทานอาหารกันคุยกัน ยกเว้นทองทา แคที่นั่งร้องไห้ฮือโฮเสียงดังในขณะที่โรสหยุดร้องไปแล้ว
“เขาน่ะพ่อลูก แกน่ะเป็นอะไร...เป็นม้าม เป็นเซี่ยงจี๊ เป็นไส้ติ่งในตัวเขาหรือไงร้องขนาดนี้” บุญมาถามแคที่อย่างสงสัย
“คิดถึงหม่าม้านี่ฮืออยากร้องเพลงให้หม่าม้าบ้างไรบ้าง” ทุกคนหัวเราะครืน
“โฮ้ย สมชื่อ นังคาที่ จริงๆ” สมศรีอดแซวไม่ได้
“พ่อนั่งรถไฟมากรุงเทพฯ หรือ” โรสถาม
“อื้อ...อ้วกไปสามรอบ”
อธิหัวเราะ “เหมือนหนูมาลีเลย สมเป็นปู่หลาน”
“จู่ๆ ไอ้แก่มันก็นึกได้ขึ้นมาเรื่องแก มันว่าเดี๋ยวมันตายก่อนจะได้พูด เอ้ามาถึงแล้วพูดเลย” ย่าหงส์เอ่ยขึ้น
โรสยิ้มดีใจ “พูดอะไรพ่อ...”
“อ๋ออออ....” ทุกคนตั้งใจฟังคำตอบของปู่เชื้อ “จำไม่ได้” ทุกคนร้องโฮ้ย
“อ้อๆ... นึกออกแล้ว ไอ้เรือง แกเสียใจใช่ไหมที่ลูกแกเรียกแกว่าพี่” โรสพยักหน้า หนูมาลียิ้มเจื่อนเป็นการขอโทษ “ไอ้คนเป็นลูกนะ ชีวิตหนึ่งมันทำพ่อแม่โกรธได้เป็นพันๆ ครั้ง แต่ไอ้พันๆ ครั้งน่ะ เดี๋ยวเดียวก็หายหมดไม่รู้ทำไม”
โรสพยักหน้าร้องไห้ออกมาอีก หนูมาลีกอดพ่อ สองพ่อลูกเอาหัวชนกันรักใคร่
ทั้งปู่เชื้อ ย่าหงส์ โรสและหนูมาลีกอดกันกลม
“พ่อจ๋า พ่อจ๋า พ่อจ๋า อืม...รู้สึกดีจัง” หนูมาลีฝึกเรียก ทุกคนยิ้มให้กันมีความสุข
โยทะกายืนห่างออกมากับการะเกด มองบรรยากาศครอบครัว ที่ไม่มีตนอยู่ "ฉันพลาดแล้ว ฉันพลาดที่จะได้อยู่ตรงนั้น...พลาดไปตลอดกาล”
“อะไรนะคะ” การะเกดถามขึ้นเพราะได้ยินไม่ถนัด