บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 2 หน้า 3
“เชอะ! หน้าหนาเหมือนแม่ไม่มีผิด ตัวเองไม่ได้เป็นลูกหลานซะหน่อย แต่ยังโลภจะเอาเงินทองของเค้า”
“แล้วที่พี่ขึ้นไปเนี่ย เพราะรัก เพราะคิดถึงยายตัวเองมากเลยนะ โถ.. มันก็โลภเหมือนกันล่ะวะ”
นัยน์เนตรโมโห เปิดประตูรถลงมาจะเอาเรื่อง แต่สายของสนทรรศน์โทรเข้ามาพอดี นัยน์เนตรดีใจ “ทรรศน์ เป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บอยู่มั้ย”
สนทรรศน์คุยโทรศัพท์อยู่ที่มุมนึง ท่าทางอึดอัดใจ “แผลเหรอ ไม่เป็นไรแล้วล่ะ” เขาสบตากษิดิศที่อยู่ใกล้ๆ “เอ่อ..เนตร เราขอเบอร์ติดต่ออุ้ยหน่อยสิ”
นัยน์เนตรชะงัก ไม่พอใจ “ทรรศน์จะเอาเบอร์อุ้ยไปทำไม มีธุระอะไรด่วน!”
สนทรรศน์อ้ำอึ้ง ไม่รู้จะอธิบายยังไง “เรา.. เราอยากคุยเรื่องหนังสั้นน่ะ ไม่รู้ต้องถ่ายใหม่รึเปล่า”
นัยน์เนตรโมโห รู้ว่าไม่ใช่ “ไม่รู้! ไม่มี!!”
“แต่เนตรกับอุ้ยเป็นญาติกัน”
“แค่ญาติห่างๆ ไม่สนิทกัน แค่นี้นะ เนตรต้องไปต่างจังหวัด กำลังจะออกเดินทาง”
“โอเค ไม่เป็นไร ขอบใจนะ”
นัยน์เนตรกดสาย ด้วยความหงุดหงิด เจอพรรณทิพย์ เงี่ยหูสอดรู้สอดเห็นอยู่ “แฟนเหรอ”
“ไม่ใช่เรื่องของเธอ!” นัยน์เนตรพูดจบก็ลงไปนั่งในรถ ปิดประตู ปัง!
กษิดิศมองลูกชาย แววตาตั้งคำถาม สนทรรศน์ได้แต่ส่ายหน้า “เนตรเค้าไม่มีเบอร์ติดต่ออุ้ยหรอกครับ”
กษิดิศมีสีหน้าผิดหวัง “พอจะหาจากทางอื่นได้มั้ย”
สนทรรศน์หงุดหงิด “พ่อครับ มันไม่มีอาถรรพ์อะไรแบบที่พ่อเห็นหรอก มันเป็นอุบัติเหตุในกองถ่ายธรรมดา เป็นความประมาท”
“ยังไงซะพ่อก็อยากคุยกับเด็กคนนั้นก่อน”
“แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะครับ ผมเองก็เพิ่งรู้จักกับอุ้ย ตอนถ่ายหนังสั้นนี่เอง”
“หนังสั้นเหรอ งั้นขอดูหนังสั้นที่ถ่ายไว้ได้มั้ย“
สนทรรศน์เซ็ง แต่ก็รับปาก “โอเคครับ ถ้าพ่ออยากดูนัก ไว้ผมไปเรียนแล้วจะถามให้“
“ไม่ได้ พ่อต้องการดูเดี๋ยวนี้เลย”
สนทรรศน์อึ้ง ไม่เข้าใจพ่อตัวเอง
ที่เรือนรับรอง เงาดำของตะขาบลอดช่องใต้ประตูเข้ามา แล้วไต่ผ่านไปบนประตูเรือนที่ปิดอยู่ สักพักดาวเวียงผลักประตูเข้ามา ตามด้วยครอบครัวมนัสวาณิชย์ “พวกคุณพักที่นี่ ถึงเวลาเลี้ยงขันโตกอิฉันจะมาตามเอง ขอเตือนไว้อย่าง อย่าเดินเพ่นพ่าน แถวนี้อันตรายกว่าที่พวกคุณคิด” ดาวเวียงกลับออกไป ทุกคนมองตาม โล่งอก
รังสรรค์รีบปิดประตู “คนอะไรแววตาไม่เป็นมิตรเลย ทำยังกับโกรธคนทั้งโลก”
รัชโรจน์เปรย “เรือนหลังนี้ สวยงาม สมบูรณ์มาก สะอาดสะอ้านเป็นระเบียบด้วย ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนรับใช้แค่คนเดียว”
รังสรรค์ปากพล่อย “คุณยายใหญ่คง ประหยัด เอาเงินไปทำศัลยกรรมหมด สวยเป็นสาวสองพันปีซะขนาดนั้น”
โอฬารดุ “ไอ้สรรค์! พูดจาให้มันเคารพผู้หลักผู้ใหญ่หน่อย” รังสรรค์สลด
สุดาดวงตัดบท “เอาล่ะๆ มากันเหนื่อย ๆ แม่ว่าเราแยกย้ายกันไปพักผ่อนดีกว่านะ” สุดาดวงดึงโอฬารแยกตัวขึ้นห้องไป