บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 2 หน้า 6
นัยน์เนตรแดกดัน “เธอไม่มีสิทธิ์มาวิจารณ์ตระกูลของฉัน แล้วถึงฉันจะมาจากสายไหน มันก็ยังดีกว่าพวกที่ไม่มีเชื้อสายอย่างเธอ”
พรรณทิพย์โมโห ทำท่าจะไฟว์ แต่วรรณาจับลูกเอาไว้ “หุบปากไป นี่หนูเนตร จะสายไหนก็ช่างเถอะ สรุปแล้ว น้าว่าเนตรไม่ได้อยู่ในสายตา ของท่านเลย ไม่งั้นจะเรียกแต่บ้านนั้นมาทำไม?”
นัยน์เนตรโดนแทงใจดำ “พอเลย เรื่องนั้นฉันหาคำตอบเองได้!” นัยน์เนตรลากกระเป๋าไปทางเรือยนต์ที่จอดเทียบท่าอยู่ วรรณาอมยิ้มที่ยุขึ้น นัยน์เนตรถามคนเรือ “นี่ รู้จักคุ้มริมน้ำของคุณยายวรนาฏมั้ย”
คนเรือหันมา เป็นคนเดียวกับที่ไปส่งครอบครัวมนัสวาณิชย์เมื่อกลางวัน “รู้จัก แต่ไม่ไป มัน มันมืดแล้ว”
“มืดแล้วยังไง ฉันมีเงินจ้างนะ”
“เท่าไหร่ก็ไม่คุ้ม”
วรรณาเสนอ “แล้วถ้าพวกฉันจ่ายให้สองเท่าล่ะ”
ที่บ้านสนทรรศน์ ดุ๊กต่อ External harddisk เข้ากับคอมพิวเตอร์เพื่อเปิดไฟล์ที่ถ่ายทำหนังสั้นไว้
กอหญ้ายังคาใจ “พี่ทรรศน์ตามพวกเรามาป่านนี้ เพราะต้องการดูฟุตเตจที่ถ่ายไปแล้วเนี่ยนะ”
สนทรรศน์อึดอัด สบตากษิดิศ “…ใช่ คือพี่ต้องการเช็คดูว่าพี่ดูดีรึเปล่า เพราะพี่.. ไม่เคยแสดงอะไรแบบนี้มาก่อน”
กอหญ้าอึ้ง “อ๋อ...ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ แต่หนูเช็คแล้ว พี่ดูดีมากถึงมากที่สุด รับรองค่ะ”
ภาพฟุตเตจปรากฎบนจอคอมพิวเตอร์พอดี ทุกคนหันไปดู ดุ๊กป้องปากกระซิบ นินทา “เห็นท่าทางลุยๆ ไม่คิดว่าจะมากเรื่องชิบเป้งเลยว่ะ”
สนทรรศน์ได้ยินแต่ทำหูทวนลม สนทรรศน์เห็นภาพบนจอกระตุกๆ มีอะไรดำๆ วูบผ่านจอไป ทุกคนก็เห็นเช่นกัน
“เฮ้ย ทำไมมันกระตุก ไฟล์เสียรึเปล่าวะ” ดุ๊กรีบหยุดภาพ ย้อนกลับมาดูใหม่ ภาพยังกระตุกที่เดิม
กษิดิศท้วง “เดี๋ยวก่อน หยุดภาพซิ”
เงาดำรูปร่างคล้ายตะขาบ มีจุดสีแดงที่ดวงตา ปรากฎชัดที่ชั้นหนังสือด้านหลัง
กอหญ้าขนลุก “ว้าย! เงาอะไรน่ะ ตอนถ่ายไม่มีนี่ ผีรึเปล่า!?”
กษิดิศเครียดขึ้น สบตาลูกชาย ประมาณว่าเห็นมั้ย ไม่เชื่อ “เธอสองคนเป็นเพื่อนกับเด็กที่ชื่ออุ้ยใช่มั้ย” กอหญ้ากับดุ๊กพยักหน้ารับ กษิดิศถาม “แล้วรู้มั้ยว่าตอนนี้ อุ้ยอยู่ที่ไหน!?”
วรินทร์มองภาพสีดำค่อยๆ สว่างขึ้นจนเห็นลางๆ ว่าเป็นเพดานห้อง อสูรกายเจ้าโขนชะโงกหน้ามอง ภาพค่อย ๆ คมชัดขึ้น จนเห็นเป็นวรนาฏแทน
“ตื่นแล้วรึหลานยาย”
วรินทร์ดันตัวเองขึ้นจากเตียง “คุณยายใหญ่” เธอยังมึนหัว “อุ้ยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่คะ “
“พอทุกคนทานข้าวเปิ๊บอิ่ม ก็แยกย้ายกันไปพัก คงจะเพลียจากการเดินทางกระมัง”
“แปลกจัง อุ้ยจำอะไรไม่ได้เลย” วรินทร์มองรอบๆ “แล้ว..อุ้ยอยู่ที่ไหนคะเนี่ย”
“ห้องของยายเอง”
“ห้องคุณยายใหญ่! สงสัยอุ้ยคงจะเบลอมาก ขนาดนอนยังผิดห้อง อุ้ยขอโทษนะคะที่รบกวนคุณยายใหญ่”
“ไม่ผิดหรอก อุ้ยไม่ได้มาห้องยายเอง แต่ยายต่างหากที่เป็นคนให้ดาวเวียงไปพาอุ้ยมา” วรินทร์อึ้ง มองวรนาฏด้วยความประหลาดใจ “ยายขอโทษที่ทำให้อุ้ยตกใจ แต่ยายก็จนปัญญา ยายมีเรื่องจะขอร้องให้อุ้ยช่วย”