รีเซต

บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 18 หน้า 4

บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 18 หน้า 4
nuatong_tvs
26 มิถุนายน 2559 ( 12:54 )
1.1M
ทายาทอสูร ตอนที่ 18
18 หน้า

ขุนพลศรีอินทร์เช็ดน้ำตาให้คำหยาด ทั้งสองยังซบกันแนบไม่ห่าง “หยุดร้องไห้เถิดคนดีของพี่  พี่มีหนทาง แก่เราทั้งสองแล้ว”

“พี่ศรีอินทร์จักทำอันใดเล่า”

“พี่จักกราบทูลพระยาเชลียงเยี่ยงลูกผู้ชาย ว่าพี่แลเจ้ารักกัน ถึงจักต้องอาญาหนักเพียงใด พี่ก็ไม่เกรง ขอเพียงเจ้ามิต้องออกเรือนสู่อโยธยา พี่จักยอมรับทัณฑ์ทุกประการ”

“มิได้ดอก เจ้าคุณพ่อจักมิแค่ลงอาญา แต่อาจสั่งกุดหัวพี่เสียก็เป็นได้  พี่อย่าทำเยี่ยงนั้นเป็นอันขาด”

“แต่พี่ทนเห็นเจ้าเสียใจมิได้ดอก คำหยาด”

“ข้ามิอาจปดพี่ได้ว่า..ข้ามิเสียใจที่ต้องออกเรือนไปกับชายที่ตัวมิได้รัก แต่ตัวข้าเป็นธิดาพระยาเชลียง ข้าต้องสละตัวเอง ทำเพื่อแผ่นดินเกิด ก็สมควรแล้ว ที่ข้ามาพบพี่ศรีอินทร์เพลานี้ ก็เพื่อขออภัย แลหวังว่าพี่จะมิถือโทษโกรธเคือง คิดว่าข้าเป็นหญิงหลายใจ”

“พี่ไม่เคยคิดเคืองหญิงที่พี่รัก คำหยาด  พี่ละอายใจนัก น้องเจ้าเป็นหญิงแต่กลับเด็ดเดี่ยว พี่เสียอีกที่มัวคิดถึงแต่ตัวเอง”

คำหยาดมองขุนพลศรีอินทร์อย่างอาลัยรัก “แม้ชาตินี่เราสอง มิมีวาสนาจักได้อยู่ร่วมเรียงเคียงหมอนกัน แต่ขอให้พี่ศรีอินทร์จงรับรู้ไว้เถิดว่า หัวใจของข้าจักภักดีต่อพี่  มิมีวันเปลี่ยนแปลง ทุกภพทุกชาติ”

“คำหยาด”

สองคนโผเข้ากอดกันอีกครั้ง อย่างสุดรักสุดอาลัยต่อกัน

พอดีกับเสียงเจ้าโขนดังเข้ามา “กูจักทำให้พิหารแห่งนี้งดงามราวกับเป็นเมืองสวรรค์ ด้วยสองมือของกูนี่” ขุนพลศรีอินทร์กับคำหยาดตกใจ มองไปทางประตูเข้าพิหารอย่างไม่รู้จะทำยังไงดี โขนผลักประตูเข้าไปอย่างแรง ก้าวโซเซเข้าไป แล้วชะงัก เพ่งมอง “ใครน่ะ” โขนเห็นคำหยาดโพกผมพรางตัวกราบพระอยู่หน้าพระพุทธรูป คำหยาดรีบลุกขึ้น  เดินก้มหน้าผ่านโขนไปแต่โขนคว้ามือ “ข้าถามเจ้า กระไรไม่ตอบ  “

“ปล่อย ข้า  ......” ผ้าโพกหัวหลุด....เห็นหน้าคำหยาดชัดเจน

โขนขยี้ตาตะลึงจ้อง “นี่ข้าตายแล้วหรือกระไร จึงได้พบนางฟ้านางสวรรค์ งาม งามเหลือเกิน”

“ปล่อยข้าบัดเดี๋ยวนี้”

“ข้าหาปล่อยไม่ จนกว่าจักรู้ว่าแม่นางคนงามชื่อกระไร”

“บังอาจ..... ข้าบอกให้ปล่อย” คำหยาดสะบัดอีก

โขนกลับดึงรั้งคำหยาดมากอดไว้ “เจ้าลอบเข้ามาในพิหารยามวิกาลเช่นนี้  รู้หรือไม่ว่ามีโทษหนักนัก ต้องให้ข้าชำระโทษเจ้า” โขนลวนลามคำหยาด

คำหยาดดิ้นตบหน้าโขนอย่างแรง จนหน้าสะบัดไป ขุนพลศรีอินทร์แอบอยู่หลังพระพุทธรูป มองคำหยาดถูกโขนลวนลามด้วยความเป็นห่วง ตัดสินใจ

โขนหายเมาเป็นปลิดทิ้งหันมามองคำหยาดอย่างโกรธแค้น “มึงกล้าตบหน้ากูเชียวรึ หารู้ไม่เสียแล้วว่ากูเป็นใคร เห็นทีกูจักต้องสั่งสอนให้มึงรู้จักกูเสียบ้าง”


18 หน้า