บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 18 หน้า 6
โขนถูกคุมตัวมัดมือไว้นั่งคุกเข่าก้มหน้าอยู่กลางท้องพระโรง มีทหารคุมตัว ขุนพลศรีอินทร์กับปุโรหิตอยู่ด้วยสีหน้าไม่สบายใจ พระยาเชลียงเดินออกมาอย่างโกรธมาก คำหยาดตามมา พร้อมคำหล้ากับคำแก้ว
พระยาเชลียงตรงเข้าถีบโขนอย่างแรง จนโขนกระเด็นไปล้มลง “ไอ้ไพร่สถุล กูอุตส่าห์มีใจเมตตาต่อมึง ด้วยเห็นว่าเป็นคนมีฝีมือ แต่มึงกลับเหิมเกริมได้ใจ บังอาจลบหลู่กูเยี่ยงนี้ กูจะลงโทษมึงให้จงหนัก”
โขนรีบลุกขึ้นกราบละล่ำละลัก “อภัยให้ข้าด้วย..ข้าหารู้ไม่ ว่าแม่นางคือธิดาแห่งท่าน หากข้ารู้ข้าจักกล้าล่วงเกินนางได้เช่นไร”
พระยาเชลียงชี้หน้า “มึงอย่ามาปากแข็ง”
“ข้าพูดด้วยความสัตย์ เป็นผู้ใดก็ต้องคิดเยี่ยงข้า ธิดาพระยาเชลียงจักไปทำอันใดในยามวิกาลเช่นนี้ “
คำหยาดสะดุ้ง ขุนพลศรีอินทร์ก็ตกใจ ปุโรหิตแอบมองขุนพลศรีอินทร์กับคำหยาด รู้เรื่องทุกอย่าง
ขุนพลศรีอินทร์กลบเกลื่อน “บังอาจ เอ็งกล้าดูหมิ่น แม่นางคำหยาดเชียวรึ”
คำหยาดอธิบาย “ข้านอนไม่ใคร่หลับ จึงไปสวดมนต์ที่พิหาร”
พระยาเชลียงโกรธมากขึ้น “ชะ... มึงทำผิดยังไม่สำนึก กูมอบหมายให้แต่งพิหารถวายเป็นพุทธบูชา มึงกลับมาคิดการจาบจ้วงลูกกู กูจักมิใจอ่อนยกโทษให้มึงเป็นเด็ดขาด“ พระยาเชลียงหันไปสั่งทหาร “เฮ้ย เอาตัวไอ้ไพร่นี่ไปโบยสามสลบ แล้วลากมันไปเผาในเตาทุเรียงของมัน พร้อมกับข้าวของของมันให้หมดสิ้น อย่าให้เหลือเป็นเสนียดจัญไร”
ทุกคนตะลึง โขนรีบตะเกียกตะกายจะเข้าหาพระยาเชลียง “ท่านพ่อเมือง โปรดเมตตาข้าด้วย ข้ามิได้ตั้งใจ ยกโทษให้ข้าด้วย ข้ายังไม่อยากตาย”
คำหยาดขอร้อง “มันทำไปด้วยฤทธิ์น้ำเมา พ่อจ้าวละเว้นโทษตายได้หรือไม่”
ปุโรหิตแทรกขึ้น “มิได้ หากละเว้น ก็จะเป็นเยี่ยงอย่างแก่ผู้คนทั่วไป ข้าเห็นควรลงโทษให้หนัก วันหน้าจักได้มิมีผู้ใดกล้าหาญ ทำการเหิมเกริมเช่นนี้อีก”
“จะรีรออยู่ใย เอาตัวมันออกไปบัดเดี๋ยวนี้“ พระยาเชลียงหันกลับ เดินกลับเข้าวังผ่านคำหยาดไป
ทหารเข้ามาจับตัวโขนไว้ โขนร้องไห้คร่ำครวญ โดนลากออกไป คำหยาดตกใจมาก
คำแก้วกับคำหล้าออกมา คำหล้าถามไถ่ “พี่คำหยาด เกิดเรื่องอันใดขึ้น ข้าได้ยินว่าช่างชื่อโขนมันลวนลามพี่ที่พิหาร”
คำแก้วเข้ามาใกล้ พูดแบบมีนัยรู้กันสองคน “เช่นนั้น เมื่อคืนพี่ไปที่พิหาร เช่นที่ข้าแนะจริงๆ”
คำหยาดเหลือบมองขุนพลศรีอินทร์แล้วเดินกลับไปไม่พูดจา คำหล้ารีบตาม คำแก้วหันมามองขุนพลศรีอินทร์ แล้วตามไป
ขุนพลศรีอินทร์ลำบากใจ “ท่านพ่อ ข้าหาได้คิดไม่ว่าเรื่องมันจะใหญ่โตถึงเพียงนี้ ข้า....”
“เมื่อไฟเพิ่งลุก ยังมิโหมแรง ก็ต้องรีบตัดไฟเสียแต่ต้นลม” ปุโรหิตเดินไปขรึมๆ ทิ้งขุนพลศรีอินทร์ไว้
คำหยาดกระวนกระวายใจอยู่ในห้องนอน ตัดสินใจเดินออกไป แต่คำแก้วกับคำหล้าเข้ามาขวางทาง
คำหล้าท้วง “พี่คำหยาดรีบร้อน จักไปที่ใดเล่า”