บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 10 หน้า 2
วรนาฏยิ้มเมตตา รับไหว้สนทรรศน์ ลุกเดินกลับเข้าเรือนปั้นหยา วรินทร์เดินถือพานแพตามไปส่ง สนทรรศน์มองตามหลังวรนาฏ สนทรรศน์กำดินที่วรนาฏเหยียบขึ้นมา ลังเล นึกถึงสิ่งที่กษิดิศเขียนไว้ “เอาเศษดินใต้ฝ่าเท้าของคุณยายวรนาฏมาป้ายตา แล้วแกจะเห็น...” สนทรรศน์ตัดสินใจ เอาดินป้ายที่เปลือกตา
วรนาฏเดินไปถึงหน้าเรือน ทำยิ้มเมตตา รับพานจากอุ้ย แล้วหันไปมองสนทรรศน์ จังหวะเดียวกับที่ตาสนทรรศน์ลืมขึ้น วรนาฏกับสนทรรศน์มองกัน สนทรรศน์เห็นวรนาฎจ้องเขม็งมาพอดี แต่มีร่างอสูรเจ้าโขนซ้อนอยู่ภายในวรนาฎ สนทรรศน์อึ้ง เห็นอสูรเจ้าโขนยืนอยู่กับวรินทร์
สนทรรศน์ก้มหน้านิ่ง อัดอั้น “ทำไม ทำไม ผมถึงไม่ยอมเชื่อพ่อตั้งแต่แรก...ผมขอโทษ.... ผมขอโทษ....” วิญญาณกษิดิศลูบหัวลูกชาย รักและห่วงสุดๆ ที่หัวสนทรรศน์ เส้นผมปลิว เหมือนมีลมวูบไหวผ่าน สนทรรศน์รู้สึกได้ เงยหน้าขึ้น “พ่อ พ่อ อยู่กับผมใช่ไหม...” กษิดิศพยักหน้ารับ สนทรรศน์สะเทือนใจ “ผมรู้พ่อ... ผมรู้ ผมจะจัดการเรื่องนี้แทนพ่อเอง”
กษิดิศยิ้มรับ ก่อนจะหายตัวไป
ทีมสำนักพิมพ์คนหนึ่งเดินมามองหาสนทรรศน์ “คุณสนทรรศน์คะ คุณสมศักดิ์ เจ้าของสินค้าที่เป็นสปอนเซอร์สำนักพิมพ์เราค่ะ”
สนทรรศน์รีบปรับอารมณ์ ไหว้รับซองจากผู้ใหญ่
พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติรามคำแหง สุโขทัย ยามเดินผิวปากมาถึงบริเวณตู้เก็บศาสตราวุธ ตรวจตราดู จะเห็นว่ามีดาบ อาวุธ และพระขรรค์หลายแบบ
เสียงเธียรดังหลอนๆเข้ามา “ฮือ....”
ยามหยุด ชะโงกดู เงี่ยหู แต่กริบ “ไม่ใช่น่า ไม่ใช่.... “
ยามมองรอบๆ เทวรูปก็เหมือนจดจ้อง ชักกลัว รีบปิดไฟบริเวณนั้น แล้วจ้ำออกไป มีเงาดำวูบผ่านไปอีกทาง
ยามเดินมาที่หน้าประตูพิพิธภัณฑ์ เสียงแกร๊ง ๆดังก้องออกมา ยามชะงัก ลังเล หวาดๆ แต่กลั้นใจ เดินกลับเข้าไป
ยามเดินย่องเข้ามาในพิพิธภัณฑ์ มือนึงส่องไฟฉาย อีกมือถือกระบอง เสียงฮือดังแว่วมาอีก ยามสาดไฟไปดู เห็นหน้าเทวรูปหลอนๆ ยามสะดุ้งเฮือก กระบองแทบร่วง โล่งอก มีเงาดำวูบผ่านไป ยามหันมอง สงสัย เดินตาม
ที่มุมสังคโลก ยามเดินส่องไฟฉายเข้ามา
เสียงเธียรหลอนๆดังขึ้นเบาๆ “เอา...ของ....กู....คืน....มา......”
“เอาแล้ว....”
“เอา...ของ....กู...คืน....มา......”
“ชะ.... ใช่เลย” ทันใดเสียงตึงๆๆๆ ดังลั่นเข้ามา ยามตกใจ “ว๊าก ไม่เอาแล้วโว้ย”
ยามวิ่งเข้ามาถึงบริเวณตู้เก็บศาสตราวุธ เหยียบดาบที่ร่วงอยู่ หกล้มกลิ้งไป
“เอา ของ กู คืน มา....”