บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 17 หน้า 5
รถของนิลุบลแล่นเข้ามาจอดในที่จอดรถ ชายลึกลับที่หลบอยู่แอบมองเห็นนาเรศกับนิลุบลลงจากรถ
นาเรศใจคอไม่ดี “เราน่าจะทำตามคำแนะนำของแม่ชีท่านดูก่อนนะ เคราะห์หนักจะได้เป็นเบา อุตส่าห์ไปถึงที่นั่นแล้ว”
“ฉันไม่เอาด้วยหรอก ปฏิบัติธรรมตัดกรรมอะไรกัน เสียเวลาสู้หาหมอผี มากำจัดนังอสูรให้สิ้นซากเร็วๆ ดีกว่า พี่เรศพาฉันไปเสียเวลาจริงๆ เลย”
“จะเอาจากไหนล่ะขนาดเก่งๆ อย่างเซียนเต้ายังไม่รอด นี่ถ้ามันรู้ว่า เราคิดกำจัดมัน มีหวัง.. “
นิลุบลกลัวแต่ทำปากดี “ฉันไม่กลัวมันหรอก”
ชายลึกลับเคลื่อนตัวออกจากที่ซ่อนเดินเข้าหานิลุบลกับนาเรศ นาเรศชะงักหันมองแต่ไม่เห็นใคร
“เป็นอะไรพี่เรศ”
“พี่รู้สึกว่ามีคนเดินตามเราอยู่”
“ไหน ไม่เห็นมีใครเลย”
มีเงาคนวูบไหวอยู่หลังแนวรถที่จอดเรียงรายกัน สองพี่น้องสบตากันใจคอไม่ดี รีบเร่งฝีเท้าเดินเข้าคอนโด ชายลึกลับพรางตัวปิดบังใบหน้า สะพายเป้หลัง โผล่ออกจากที่ซ่อนไล่ตาม
“วิ่ง!!”
นาเรศกับนิลุบลวิ่งสุดชีวิต แต่ชายลึกลับก็ไล่ตามทัน โผล่มาดักหน้านิลุบล แล้วลากเข้ามุม
“กรี๊ดดด ช่วยด้วย”
ชายลึกลับรีบปิดปาก “บลๆ ใจเย็นๆ นี่ผมเอง” ชายลึกลับถอดหมวกกับแว่นดำออก เผยให้เห็นว่าเป็นอภิศักดิ์
นาเรศกับนิลุบลต่างถอดของมีค่าออกจากตัว โยนไปบนโต๊ะ พร้อมกระเป๋าเงินและกุญแจรถ ก่อนจะกอดกันแน่นด้วยความกลัว
“อยากได้อะไรก็หยิบเอาไป แล้วฉันจะไม่บอก ตำรวจว่าเจอนาย”
อภิศักดิ์หงุดหงิด “นิลุบล! ผมไม่ใช่ฆาตกร”
นาเรศท้วง “แต่ในข่าว…”
“ก็เพราะไอ้สนทรรศน์นั่นแหละ ผมเลยซวยติดร่างแหไปด้วย มันหลอกใช้ผมจับตัวน้องอุ้ย แล้วมันก็ฆ่าคนปิดปาก ผมเองก็ไม่คิดว่ามันจะอำมหิตได้ขนาดนั้น”
นาเรศสงสัย “ถ้าไม่อยากได้ของมีค่า แล้วนายต้องการอะไร”
“ผมอยากได้ที่ซ่อนตัวสักพัก”
นิลุบลอึ้ง “หา ที่นี่เหรอ ไม่ได้หรอก เอ่อ..ถ้าเกิดคุณโอฬารมาเจอเข้า ศักดิ์นั่นแหละจะแย่”
อภิศักดิ์ขำ “ถ้าไม่ได้หลอกตัวเอง ก็เลิกเล่นละครหลอกผมได้แล้ว คุณโดนไอ้โอฬารมันเฉดหัวทิ้งแล้วไม่ใช่เหรอ เค้าเม้าท์กันทั้งคอนโด”