บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 24 (ตอนจบ) หน้า 6
“วาทิตขอบคุณคุณพ่อที่ดูแลวาทิตมาโดยตลอดทั้งๆที่วาทิตไม่ใช่ลูกแท้ๆของคุณพ่อ ต่อไปนี้คุณพ่อไม่ต้องห่วงวาทิตแล้วนะคะ วาทิตไปสบายค่ะ คุณพ่ออย่าคิดมากนะคะ วาทิตไม่อยากให้คุณพ่อเป็นแบบนี้ วาทิตรักคุณพ่อนะคะ”
พ่อเลี้ยงวิทย์ดึงวาทิตมากอดด้วยความรัก “พ่อก็รักลูก รักลูกที่สุด”
“วาทิตลานะคะคุณพ่อ” พ่อเลี้ยงวิทย์ยังกอดวาทิตแน่น
พ่อเลี้ยงวิทย์นอนหลับอยู่บนเตียง สะดุ้งลืมตาตื่น และเรียกหาวาทิต “วาทิตลูก....วาทิต” สีหน้าพ่อเลี้ยงวิทย์รับรู้เรื่องราวได้อย่างปกติแล้ว
เมทินีและเอื้องคำนำอาหารเช้าและเครื่องดื่มเข้ามาในห้อง มองไปที่เตียงไม่เห็นพ่อเลี้ยงวิทย์ มองไปที่รถเข็นซึ่งจอดอยู่ก็ว่างเปล่า ทั้งคู่แปลกใจ “พ่อเลี้ยงหายไปไหนค่ะคุณเม”
“คุณพ่อค่ะ คุณพ่อๆ”
“ฉันอยู่นี่” เมทินีกับเอื้องคำรีบเดินไปตามเสียงของพ่อเลี้ยงวิทย์ พ่อเลี้ยงวิทย์ยืนมองบรรยากาศด้านนอกอยู่ที่หน้าต่าง
“คุณพ่อคะ ทำไมถึงมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะคะ”
“นั่นซิ หรือว่าพ่อเลี้ยง”
“ฉันดีขึ้นแล้วล่ะ”
เมทินีดีใจ “คุณพ่อหายแล้วเหรอค่ะ ป้าเอื้องคุณพ่อหายแล้วค่ะ”
“หนูเมเรื่องราวต่างๆในไร่เป็นยังไงบ้าง”
เมทินีอึกอักไม่กล้าตอบ หันไปมองเอื้องคำแล้วหันมายิ้มฝืนๆให้พ่อเลี้ยงวิทย์ “เรียบร้อยดีค่ะคุณพ่อ”
พ่อเลี้ยงวิทย์ประมาณว่ารู้เรื่อง รู้ทัน “งั้นเหรอ ดี..ต่อไปฉันคงต้องฝากหนูเมดูแลต่อด้วยนะ ฉันคงจะไม่ได้อยู่ดูแลมันแล้ว”
เมทินีกับเอื้องคำมองหน้ากันอึ้ง เมทินีตกใจ “คุณพ่อจะไปไหนค่ะ”
“เมื่อคืนฉันฝันเห็นวาทิต ฉันเลยคิดว่าจะไปบวชอุทิตให้เขา วาทิตจะได้ไปสบาย”
“คุณพ่อจะบวช”
ที่วัด พ่อเลี้ยงวิทย์ได้รับการปลงผมจากหลวงพ่อ พ่อเลี้ยงวิทย์ใส่ผ้าเหลือง เมทินี ทิปปี้ กินรี เอื้องคำ จั่นเป็ง หนาน พากันก้มกราบ พ่อเลี้ยงวิทย์ยิ้มให้ทุกคน
เมทินีนั่งใจลอย ทิปปี้เดินเข้ามาหา ทิปปี้มองเมทินีแล้วถอนหายใจ เรียกเสียงดัง “เม ... เม เม” เมทินีสะดุ้ง หันไปมองทิปปี้ ทิปปี้มองเพื่อนรู้ถึงสาเหตุที่เป็น