บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 6 หน้า 3
วาทิตหายใจไม่ออก “ยา...ยาผม”
“โอ๊ะ....ไม่มียา นายจะเป็นไงนะ หายใจไม่ออก” อังกูรยิ้ม “งั้นก็รีบๆตายไปสิ ฉันจะได้อยู่กับเม”
อังกูรยิ้มกวน วาทิตลงนอนพะงาบพะงาบ อังกูรยิ้มเหี้ยมเดินเข้าไปเตะอัดเข้าที่ท้องของวาทิต
“มึงกล้ายิงกูเหรอไอ้วาทิต มึงคิดว่าคนอย่างมึงจะมีปัญญาทำอะไรกูได้เหรอ” อังกูรเตะเข้าที่ท้องของวาทิตอย่างแรงหลายทีด้วยความโกรธ วาทิตนอนตัวงอหายใจหอบ และหมดสติไป
“เก่งนักใช่มั้ยมึง คิดจะฆ่ากูใช่มั้ย” อังกูรเห็นวาทิตนิ่งไป รีบตะโกนเรียกชาติ “ไอ้ชาติ”
ชาติรีบเดินเข้ามาหา “ตายหรือเปล่าครับคุณกูร”
“ถ้ามันยังไม่ตายเดี๋ยวมันก็ต้องตาย” อังกูรยิ้มร้ายสะใจ
อังกูรกับชาติช่วยกันพาร่างของวาทิตที่นอนแน่นิ่งออกไปจากห้อง
นาฬิกาบอกเวลาประมาณตีห้าเศษๆ เมทินีเอื้อมมือเปิดไฟที่หัวเตียง มองไม่เห็นวาทิตก็สงสัย ดูที่นอนด้านที่วาทิตนอนประจำก็เห็นว่าเรียบกริบไม่มีร่องรอยการนอน
“วาทิตไม่ได้กลับเข้ามานอนเลยเหรอเนี้ย หายไปไหนของเขานะ”
เมทินีเดินหาตามหาวาทิต แต่ไม่พบ เมทินีมีสีหน้าเริ่มกังวล
เมทินีออกมาเดินหาวาทิตในห้องนั่งเล่น เจอกับจั่นเป็งที่กำลังดูแลความเรียบร้อยอยู่
“จั่นเป็งเห็นวาทิตบ้างมั้ย”
“ไม่เห็นเลยค่ะ ปกติเวลานี้คุณวาทิตยังไม่ตื่นนี่คะ”
“อะไรกันจั่นเป็ง” เอื้องคำเดินเข้ามาปากถามจั่นเป็งแต่ตามองไปที่เมทินี
“วาทิตไม่ได้อยู่ที่ห้องค่ะ ฉันหาจนทั่วแล้ว ไม่รู้ว่าหายไปไหน”
“อะไรกัน นอนอยู่เตียงเดียวกันแท้ๆ แต่คุณวาทิตหายไปไหนคุณไม่รู้เรื่อง นี่เป็นเมียภาษาอะไรกัน จั่นเป็งไปบอกหนานให้เรียกคนงานมาช่วยกันหาให้ทั่วบ้าน ไปเร็ว” เอื้องคำสั่ง ตาก็มองเมทินีแบบไม่พอใจ
เมทินียืนกระวนกระวายใจอยู่ที่หน้าบ้าน ทิปปี้วิ่งเข้ามาหา “เจอวาทิตหรือยังเม”
เมทินีกังวล “ยังเลย แกว่าวาทิตหายไปไหนน่ะทิปปี้”
“แกใจเย็นๆไว้ วาทิตต้องอยู่ในแถวนี้แหละ ถ้าในบ้านไม่มี เราลองออกไปตามหาข้างนอกกันดีกว่า”
ทิปปี้บอก เมทินีพยักหน้าคล้อยตาม พากันออกไปตามหาวาทิต
ที่แปลงดอกไม้ รถของอังกูรแล่นเข้ามาจอดแล้วปิดไฟ อังกูรกับชาติช่วยกันพยุงตัววาทิตที่หมดสติลงจากรถ
อังกูรกับชาติช่วยกันพยุงวาทิตไปตามทาง มองซ้ายมองขวาด้วยความระมัดระวัง พอเห็นแสงไฟจากรถ อังกูรกับชาติรีบเอาตัววาทิตหลบเข้าในมุมมืด