บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 7 หน้า 3
ขบวนสู่หอคำ มียามรักษาการณ์ถือปืนเรียงรายไปทั้งสองข้างทาง ทุกคนเดินผ่านแพรนวลราวกับไม่เห็นแพรนวลอยู่ตรงนั้น เจ้าเมืองบุญหันไปกระซิบบอกเจ้าบัวสวรรค์ที่เดินตามหลัง
“แตรวงบรรเลงช้าเหมือนกับเล่นเพลงแห่ศพ”
เมื่อเจ้าเมืองบุญเดินไปถึงเชิงบันไดอิฐซึ่งสว่างไปด้วยแสงไฟฟ้าจากชุดไม้สนและแสงจันทร์คืนวันเพ็ญ ชายชุดดำติดเคราดำก้าวพรวดออกมาจากหลังต้นไม้ข้างลูกกรงบันไดอิฐทางขวา ระหว่างทหารรักษาการณ์สองคนกำลังยกมือทำวันทยาวุธ ชายชุดดำยืนประจันหน้าเจ้าเมืองบุญ ในมือถือปืนพกสองกระบอกยิงเจ้าเมืองบุญทันที เปรี้ยง.. เปรี้ยง.. เจ้าเมืองบุญยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง พยายามเอาไม้เท้าที่ถือยันพยุงตัวไว้ แล้วก็เซล้มคว่ำไป
เจ้านางทั้งสามส่งเสียงร้องด้วยความตื่นตระหนก ชายชุดดำวิ่งหนีไป แต่ทหารรักษาการณ์มัวแต่มั่นอยู่กับท่าวันทยาวุธ บรรดาข้าราชการกรูเข้ามาช่วยประคองเจ้าเมืองบุญ เลือดสีแดงเข้มซึมออกมาเต็มเสื้อ
เจ้าบัวสวรรค์ร้องไห้ “โธ่.. เจ้าพี่ เจ้าพี่ของน้อง”
ห้องนอนหลาวเปิง แพรนวลลืมตาพรึ่บ สะดุ้งตื่นจากฝัน กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากดอกลั่นทมบนโต๊ะข้างตัวเตียงลอยมาสัมผัสลมหายใจ แพรนวลนอนทบทวนความฝันเมื่อครู่ ยังคงตื่นเต้นกับภาพเหตุการณ์ในฝัน ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วเห็นผ้าคลุมไหล่ถูกฉีกจนขาดกองอยู่ปลายเตียง แพรนวลเอื้อมมือไปหยิบผ้าคลุมไหล่ที่ขาดหลุดลุ่ยมาดูด้วยความแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้านางเรืองระยับเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากเข้าไปหาตัวแพรนวลในนั้นแต่ไม่เจอ แพรนวลตกใจ “เจ้านางเรืองระยับ ?”
เจ้านางเรืองระยับเห็นแพรนวล ปรี่เข้ามากระชากตัวแพรนวลลุกขึ้น “หายไปไหนมา”
แพรนวลพยายามสะบัดตัวให้หลุดจากการจับกุมของเจ้านางเรืองระยับ “ปล่อยฉันนะคะ”
เจ้านางเรืองระยับล็อกตัวแพรนวลไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย “หล่อนเป็นสายลับให้ใคร”
“เจ้านางพูดเรื่องอะไร” เจ้านางเรืองระยับจ้องแพรนวลอย่างมีอำนาจเหนือกว่า
“หล่อนหลอกทุกคนในหอคำได้ แต่หลอกฉันไม่ได้”
เจ้านางตองริ้วเดินออกมาส่งหลาวเปิงหน้าห้อง ได้ยินเสียงดังเอะอะดังมาจากอีกฟากหนึ่งของตึก
“ลากตัวออกไป!”
“ปล่อยฉัน!” เจ้านางตองริ้วจำได้ “เสียงคุณแพรนวลนี่คะ”
หลาวเปิงรีบเดินไปตามต้นเสียง โดยมีเจ้านางตองริ้วตามไปด้วย
“หน้าห้องนอนหลาวเปิง แพรนวลพยายามดิ้นรนขัดขืน ขณะถูกเจ้านางเรืองระยับและทองเพ็งช่วยกันกระชาก