บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 23 หน้า 5
ในรถสุนัย ปราณีนั่งอยู่เบาะด้านหลัง มองรถแล่นผ่านถนนชานเมืองเชียงรายที่มีต้นไม้สูงใหญ่พลิ้วพรายไปตามแรงลมเป็นระยะ ท่าทางปราณีร้อนใจ อยากกลับถึงบ้านนายต่วนเร็ว ๆ สุนัยขับรถและหันไปคุยกับเขตต์ที่นั่งเบาะข้างคนขับ “ผมเคลียร์งานแทนพี่เขตต์แล้ว เหลือแต่เอกสารที่พี่ต้องเซ็นอนุมัติ”
“ขอบใจมากสุนัย พรุ่งนี้พี่จะเข้าไปจัดการให้”
ลมแรงพัดมาวูบใหญ่ทำให้กิ่งไม้แห้งขนาดประมาณไม้หน้าสามปลิวมาตกตรงกระโปรงหน้ารถ เสียงดังปัง !!
“ว้าย !” ทุกคนในรถตกใจ สุนัยหักรถหลบเข้าข้างทางก่อนจะเบรกกะทันหัน!! เขตต์กับปราณีหน้าคะมำไปตามแรงเหวี่ยงของรถ สุนัยหันไปขอโทษอย่างรู้สึกผิด “ขอโทษครับ ผมตกใจกิ่งไม้เมื่อกี้”
“คุณแม่เป็นอะไรรึเปล่า ?”
ปราณีส่ายหน้า ใจคอไม่ดี “รีบกลับบ้านเถอะ” สุนัยเปลี่ยนเกียร์และเหยียบคันเร่ง แต่เร่งยังไงรถก็ไม่ยอมขยับ
ริมถนนชานเมือง เขตต์กับสุนัยเปิดประตูก้าวลงจากรถคนละฝั่ง แล้วเดินอ้อมมาดูตรงล้อรถด้านหน้าจึงเห็นว่าล้อรถฝั่งซ้ายติดหล่มโคลนข้างทางอยู่ ปราณีตามลงมาจากรถ อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “รถติดหล่มครับ”
“แล้วจะกลับบ้านยังไง”
หน้าหอใน เจ้านางจามรีเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามบ่าย เห็นเมฆสีเทาเริ่มตั้งเค้ามาแต่ไกล
“เมื่อวานมีพายุฝนรุนแรงที่ตอนใต้ของจีน เวียงขินคงได้รับปลายฝนช่วงใกล้ค่ำวันนี้”
เจ้านางจามรีเป็นห่วง “จากเวียงขินไปท่าก้อทางเป็นหล่มหลุม ตองริ้วคงเดินทางลำบาก”
“หลาวเปิงบอกว่ารถจี๊ปที่พันตรีประกิตเตรียมไว้ให้สามารถบุกน้ำได้ ฝนตกจะช่วยพรางตาระหว่างเดินทาง”
เจ้านางจามรีผ่อนลมหายใจยาวอย่างคลายกังวล
“ไม่เห็นเจ้านางเรืองระยับตั้งแต่ตอนรับประทานอาหารเช้า”
เจ้านางจามรีนึกขึ้นได้ จึงหันไปถามจันสมด้วยสายตา
“เจ้านางเรืองระยับเพิ่งตามท้ายขบวนแห่ออกไปเมื่อครู่ค่ะ”
ท้ายขบวนแห่ เจ้านางเรืองระยับในชุดสวยสง่าในชุดแบบตะวันตกเร่งรีบเดินแทรกผู้ร่วมขบวนแห่ตรงท้ายขบวนเพื่อขึ้นไปยังแถวที่หลาวเปิงอยู่ โดยมีทองเพ็งเดินตามหลังมา เสียงของอูซอดังก้องอยู่ในความคิดของเจ้านางเรืองระยับตลอดเวลา