บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 8 หน้า 3
ห้องนอนแพรนวล ตอนเช้า แพรนวลลืมตาตื่นและยันตัวเองลุกขึ้นนั่งบนที่นอน เห็นแหลมทองจ้องมองมาความประหลาดใจ “คุณแพรเอานาฬิกาแบบนี้มาจากไหนครับ ผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลย”
แพรนวลก้มลงมองนาฬิกาพกที่หลาวเปิงให้แขวนคล้องคออยู่ และยกนาฬิกาพกขึ้นมาดูเวลา เก้าโมงสิบนาที
“ของขวัญจากเพื่อนฉันเองจ้ะ”
“เพื่อนคนไหนครับ?” แพรนวลไม่รู้จะอธิบายยังไง เสเปลี่ยนเรื่อง “ฉันตื่นช้าไปสิบนาทีแน่ะ”
“ผมเขย่าแขนคุณแพรตั้งนานกว่าคุณแพรจะตื่น”
“ขอบใจจ้ะ แหลมทำหน้าที่ได้ดีมาก” แพรนวลหยิกแก้มแหลมทองหยอก ๆ อย่างเอ็นดู แล้วจึงหันไปเห็นดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ของเขตต์วางอยู่บนโต๊ะแป้ง
“ป้าคำแดงเจอดอกไม้ช่อนี้วางอยู่หน้าประตูบ้าน คิดว่าคงเป็นของคุณเขตต์ ก็เลยให้ผมเอามาให้คุณแพร”
“ทิ้งไปเถอะ ฉันไม่อยากเห็น”
“คุณเขตต์จะมากินข้าวกลางวันกับคุณแพรนะครับ”
“ห้ามให้ผู้ชายคนนี้เข้าบ้าน” แหลมทองลำบากใจ “แต่ป้ากับผมไม่กล้าขัดคำสั่งคุณปราณี”
แพรนวลหงุดหงิดที่ปราณีคอยให้ท้ายเขตต์เสมอ
ห้องน้ำในห้องนอนแพรรนวล แพรนวลนอนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำที่เต็มไปด้วยฟองสบู่ พยายามผ่อนคลายจากเหตุการณ์ที่เพิ่งประสบมาทั้งในเวียงขินและเรื่องราวของตัวเองในปัจจุบัน มือเรียวงามของแพรนวลลูบไล้ฟองสบู่จากแขนเรื่อยขึ้นมาถึงหัวไหล่และลำคอ ใบหน้าแพรนวลเฝ้าครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาอย่างน่าตกใจ
ตอนอูซอกำลังพาตัวแพรนวลกับเจ้านางตองริ้วออกจากหอคำ
“เจ้าพ่อต้องไม่พอใจแน่ ถ้ารู้ว่าคุณพาคนมาฉุดฉันถึงเวียงขิน”
“ผมมีสิทธิ์มารับตัวเจ้าสาวของผมคืน”
แพรนวลถือถุงกระดาษที่ใส่เสื้อชุดแดงของเจ้านางตองริ้ว
“พ่อเคยเล่าให้ป้าฟังว่า เจ้านางที่ใส่เสื้อชุดนี้ถูกชิงตัวกลางพิธีแต่งงานในเวียงขิน ผู้ชายคนหนึ่งถูกยิงตาย ผู้ชายอีกคนหนีไปได้”
แพรนวลชะงัก คิดหาทางหยุดยั้งไม่ให้เกิดเหตุการณ์ร้ายขึ้น แพรนวลรำพึง
“เราจะหยุดเรื่องร้ายไม่ให้เกิดได้ยังไง?”
โรงพยาบาลประจำจังหวัดเชียงราย เรือนพักผู้ป่วยสูงอายุ หัวหน้าพยาบาลเล่าอาการของยายคำเอ้ยให้คำแดงฟัง และชำเลืองมองแพรนวลในชุดไทเขินอย่างไม่ค่อยไว้ใจ
“ตั้งแต่มีญาติมาเยี่ยมคราวก่อน แม่อุ้ยคำเอ้ยก็พูดรู้เรื่องขึ้น”