บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 8 หน้า 4
แหลมทองตื่นเต้น “แม่อุ้ยจะหายแล้วใช่มั้ยครับ ?”
“คนแก่ก็สามวันดีสี่วันไข้แบบนี้แหละ”
“ไม่เหมือนป้าผมทั้งสาวทั้งสวย...” คำแดงเขิน “ปากหวานนะเอ็ง”
“หมายถึงทั้งความสาวและความสวยหายไปหมดเกลี้ยง”
แหลมทองจะกระโดดไปหลบข้างแพรนวล แต่คำแดงรู้ทัน รีบมือไปคว้าหูแหลมทองแล้วบิดทันที
“ไอ้หลานกะล่อน”
“โอ๊ย... เจ็บนะป้า”
“สมน้ำหน้า จะได้เลิกกวนข้าสักที” แหลมทองยิ้มทะเล้น พนมมือท่วมหัว “ขอโทษคร้าบ”
แพรนวลขำคำแดงกับแหลมทอง แต่แล้วทุกคนก็ต้องชะงักและเงียบลงเมื่อเห็นสายตาดุของหัวหน้าพยาบาล
สวนสวยในโรงพยาบาล แพรนวลกับคำแดงช่วยกันประคองยายคำเอ้ยมานั่งม้านั่งในสวนเพื่อรับอากาศบริสุทธิ์
ยายคำเอ้ยมองนกมองต้นไม้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสดชื่น ก่อนจะจ้องมองแพรนวลอย่างเพ่งพิศ
“แม่หญิงแพรนวลสวยไม่เคยเปลี่ยน”
“แม่อุ้ยจำแพรได้แล้วเหรอคะ”
“ฉันจำคนรักของจายหลาวเปิงได้ค่ะ”
แพรนวลใจระทึก แต่พยายามข่มความรู้สึกไว้ไม่ให้เป็นพิรุธต่อป้าคำแดง แหลมทองนั่งบีบนวดเท้าให้ยายคำเอ้ย ฟังอยู่เงียบ ๆ “จายหลาวเปิงที่ไหน หลงอีกแล้วนะแม่”
“จายหลาวเปิงเคารพรักนายบุญสิงห์เหมือนพ่อ และสนิทสนมกับนายต่วนมาก”
“นายต่วนพ่อของแพรเป็นคนยังไงคะ ?”
“จิตใจดีและยิ้มสวยเหมือนแม่หญิงแพรนวล”
ยายคำเอ้ยยิ้มมองแพรนวล ทำให้ริ้วรอยแห่งวัยบนใบหน้าเด่นชัดขึ้น ความทรงจำของยายคำเอ้ยทำให้แพรนวลเริ่มมีความหวังที่จะสอบถามเรื่องราวในเมืองเวียงขิน แพรนวลครุ่นคิดบางอย่างก่อนหันไปถามคำแดง
“บ้านเราอากาศดีกว่าโรงพยาบาล แพรอยากให้แม่อุ้ยคำเอ้ยกลับไปอยู่กับพวกเรา”
“ดีครับ แม่อุ้ยจะได้ไม่เหงา”
“ป้าไม่อยากรบกวนคุณแพรค่ะ”
“แม่อุ้ยเป็นคนของคุณพ่อก็เหมือนคนในครอบครัวของแพร ป้าไม่ต้องเกรงใจนะคะ”
“คุณแพรจิตใจงดงามเหมือนพ่อเลี้ยงต่วนจริง ๆ ป้าขอให้คุณแพรเจริญรุ่งเรืองนะคะ”
คำแดงน้ำตาคลอเบ้าเพราะความซาบซึ้งใจ แพรนวลยื่นมือไปซับน้ำตาให้คำแดงและยิ้มปลอบ บรรยากาศเต็มไปด้วยความชื่นมื่น