บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 16 หน้า 3
แพรนวลเดินอ้อมผ่านเจ้านางเรืองระยับไปเหมือนไม่ใส่ใจ จู่ ๆ ก็หยุดเดิน หันมาบอกเจ้านางเรืองระยับอย่างตัดรำคาญ “ฉันจะไปเอาชุดให้”
หน้าห้องนอนแพรนวล เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นสองครั้งเบา ๆ พร้อมเสียงกระซิบถามจากเขตต์
“แหลม... คุณแพรตื่นรึยัง ?”
แหลมทองปลุกแพรนวลอยู่ข้างเตียงแต่แพรนวลยังไม่ตื่น เลิกลั่กเมื่อได้ยินเสียงเรียกของเขตต์ “แหลมทอง ?”
แหลมทองลุกไปยืนอยู่ตรงประตูอย่างกระวนกระวายใจ เหลียวมองนาฬิกาเรือนโบราณในห้องบอกเวลาเจ็ดโมงสิบนาที
“ได้ยินฉันมั้ย ?”
แหลมทองจำใจโกหก “คุณแพรกำลังอาบน้ำครับ”
เขตต์ฟังเสียงตอบของแหลมทองดังผ่านประตูออกมาเบาๆ นิ่วหน้าครุ่นคิด แหลมทองเอียงหูแนบประตู ลุ้น ๆ ว่าเขตต์จะเชื่อหรือเปล่า
“บอกคุณแพรว่าฉันรออยู่ข้างล่าง” แหลมทองรีบรับคำ “ครับ ๆ”
เสียงฝีเท้าของเขตต์เดินจากไป แหลมทองถอนใจโล่งอก พอนึกขึ้นได้ จึงรีบไปปลุกแพรนวลที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง “คุณแพรครับ”
ห้องนอนหลาวเปิง แพรนวลก้าวมายืนอยู่ตรงโต๊ะข้างห้อง มองชุดผ้าไหมแพรสีแดงของเจ้านางตองริ้ววางพาดอยู่ แพรนวลเห็นเจ้านางเรืองระยับยืนรออยู่ สายตาเป็นประกายร้ายลึก แพรนวลยื่นมือขวาไปหยิบเสื้อผ้าไหมแพรสีแดงมาพาดไว้ที่แขนซ้ายของตัวเอง เจ้านางเรืองระยับมองหาแมงป่องที่เคยแอบซ่อนไว้ แต่ไม่เห็นแม้เงา เจ้านางเรืองระยับรำพึงคนเดียวเบาๆ “หายไปไหน ?”
แพรนวลหยิบผ้าซิ่นขึ้นมาพาดกับเสื้อสีแดงที่แขนซ้าย แมงป่องมุดออกมาจากใต้ผ้าซิ่น ต่อยแพรนวลตรงข้อมือทันที “โอ๊ย” แพรนวลสะบัดแขนด้วยความตกใจ ทั้งชุดและแมงป่องกระเด็นลงบนพื้น เจ้านางเรืองระยับยืนใจเย็นมองแพรนวลทรุดล้มลงกุมข้อมือซ้ายที่ถูกแมงป่องต่อย ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด หลาวเปิงวิ่งเข้ามาในห้อง ตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น “แม่หญิง”
เจ้านางเรืองระยับรีบชี้ไปยังแมงป่องที่คลานไปหลบอยู่มุมห้อง แสร้งโวยวายตกใจ
“ช่วยด้วย... แพรนวลถูกแมงป่องต่อย”