บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 13 หน้า 5
“เป็นเตียงไม้สักสไตล์วิกตอเรีย หัวเตียงสลักลายฝีมือสวยมากครับ แพรจะเข้านอนตั้งแต่เย็น ให้หลานแม่บ้านคอยปลุกทุกเช้า คนปกติที่ไหนจะนอนสิบกว่าชั่วโมงทุกวัน”
ภาคขมวดคิ้ว สบตาศิรินุชที่เริ่มเอะใจกับพฤติกรรมของแพรนวลเช่นกัน
“บางคนพยายามหนีความเครียดด้วยการนอน หวังว่าแพรคงไม่ใช้ยานอนหลับ”
“ที่น่ากลัวกว่านั้นคือผมเคยเข้าไปปลุกแพรในห้องสองครั้ง แต่แพรหลับลึกแถมยังตัวซีดเย็นเฉียบเหมือนคนตาย”
“ถ้าเป็นอย่างที่คุณเขตต์เล่า... นุชว่าอาการของแพรน่าเป็นห่วงนะคะพี่ภาค”
ภาคพยักหน้าเห็นด้วยกับศิรินุช เขตต์วิตกกังวลและทุกข์ใจ นาตยาแอบมองเขตต์อยู่มุมหนึ่ง สายตาเต็มไปด้วยไฟแห่งแรงริษยา
ห้องนอนแพรนวล แพรนวลนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มองแหวนแต่งงานที่เคยถอดไว้ นึกถึงคำพูดของคำแดง
“ป้าเลือกแต่งงานกับเขาแล้ว เขาจะเป็นยังไงก็ต้องร่วมทุกข์ ร่วมสุขกันไปจนตาย”
แพรนวลชำเลืองมองนาฬิกาพกสายสร้อยเงิน ที่สวมคอของเธอผ่านกระจกโต๊ะเครื่องแป้ง คำพูดของปราณีจาก ดังแทรกขึ้นมาในความคิด “จำไว้เสมอว่าแพรแต่งงานแล้ว...อย่าหวั่นไหวกับคำหวานของใคร อย่านอกใจเหมือนที่เขตต์เคยทำ เพราะผู้หญิงเสียหายมากกว่าผู้ชาย”
แพรนวลมองแหวนแต่งงานสลับกับนาฬิกาพกด้วยความสับสน ว้าวุ่นใจมาก
ห้องหนังสือในหอคำ หลาวเปิงใช้ดินสอสีดำวาดภาพสเกตซ์ของเขากับแพรนวลเต้นรำกันในสมุดวาดภาพอย่างมีความสุข
“รูปสวยนะคะ”
หลาวเปิงเงยหน้าขึ้นมาเห็นเจ้านางเรืองระยับยืนอยู่ สีหน้าหลาวเปิงตกใจเล็กน้อย เพราะไม่รู้ว่าเจ้านางเรืองระยับเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ เจ้านางเรืองระยับก้าวเข้าไปมองรูปที่หลาวเปิงวาดใกล้ ๆ ไฟริษยาภายในใจถูกซ่อนไว้ภายใต้ท่าทางที่เยือกเย็น มีมาด “เพิ่งรู้ว่าคุณวาดรูปคนสวยกว่าวาดแบบเฟอร์นิเจอร์”
หลาวเปิงปิดสมุด สีหน้าเบื่อหน่ายไม่อยากคุยด้วย ยิ่งทำให้ไฟริษยาของเจ้านางเรืองระยับโหมกระหน่ำขึ้นจนไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้อีกต่อไป เจ้านางเรืองระยับแย่งสมุดวาดภาพไปจากมือของหลาวเปิง
“เอาคืนมา”