บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 14 หน้า 2
“แม่หญิงแพรนวลจะต้องไม่เป็นอะไร” หลาวเปิงขับรถเร็วขึ้น สีหน้ามุ่งมั่น
โถงในหอคำ เจ้านางตองริ้วทายาตรงรอยฟกช้ำที่แขนให้เจ้านางเรืองระยับโดยมีจันสมคอยช่วยอยู่ข้าง ๆ
“เจ้านางเรืองระยับบาดเจ็บเพราะปกป้องคุณแพรนวล”
“ฉันทำให้แพรนวลตกอยู่ในอันตราย แผลแค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ”
เจ้านางเรืองระยับพูดด้วยความรู้สึกผิด เจ้านางตองริ้วจึงช้อนมือทั้งสองของเจ้านางเรืองระยับขึ้นมากุมไว้อย่างให้กำลังใจ “พ่อบุญสิงห์ตามทหารไทยไปช่วยพี่หลาวเปิงแล้ว ทุกคนต้องปลอดภัยกลับมาค่ะ”
บัวเขมซัก “เห็นหน้าพวกโจรไหมคะ ?”
“พวกมันใส่หมวกไหมพรมอำพรางหน้า”
ปอสาคาด “ถ้าเป็นโจรต่างถิ่น มันคงไม่กลัวเราจำได้”
เจ้านางตองริ้วหวั่นใจ “หรือจะเป็นอูซอ ?”
“อูซอกลับพุกามไปแล้ว เลิกอคติกันเสียที” เจ้านางเรืองระยับยืนยันเสียงแข็ง ประกายตาร้ายลึก
ในป่าช้า อูซอกับอองเฮียนเดินตามทหารอูซอสี่คนที่ใส่ชุดดำสวมหมวกไหมพรมอำพรางใบหน้าควบคุมตัวแพรนวลเดินเข้ามาในป่าช้า แพรนวลมองบรรยากาศวังเวงรอบ ๆ หวาดกลัวมาก แต่พยายามตั้งสติไม่ให้ตื่นตระหนกจนเกินไป “พวกแกต้องการอะไร”
ทหารขู่ “เดินไป” ทหารอูซอทั้งสี่ควบคุมตัวแพรนวลให้รีบเดินไปเร็ว ๆ อองเฮียนกระซิบคุยกับอูซอไม่ให้แพรนวลได้ยิน “ข้ามเขาลูกนี้ไป ก็จะเจอฐานกองกำลังที่ทหารเราล่วงหน้าไปก่อน”
“กำลังเสริมจากรัฐกะยามาถึงรึยัง ?”
“มีทหารไทยเฝ้าอยู่รอบเวียงขิน ทำให้ทหารจากรัฐกะยาข้ามชายแดนมาไม่ได้ครับ”
“ฆ่าคนที่ขวางทางให้หมดก็ข้ามมาได้แล้ว”
“เราฉุดแม่หญิงแพรนวลมาก็เหมือนประกาศสงครามกับทหารไทย อย่าเพิ่งกวนน้ำให้ขุ่นเลยครับ”
“สงครามต้องจบด้วยสงคราม... ฉันได้รับแต่งตั้งให้เป็นเมียวซาเมื่อไหร่ เมืองเวียงขินจะต้องอยู่ใต้อำนาจฉัน”
สายตาอูซอ เหี้ยมโหดอำมหิต
ชายป่า ทหารเวียงขินกับทหารไทยช่วยกันรื้อกิ่งไม้ที่ปกคลุมรถจี๊ปสองคันที่ถูกซ่อนไว้ชายป่าออก จนเผยให้เห็นลักษณะของรถจี๊ปทั้งสองคันอย่างชัดเจน พลขับจำได้ “รถของพวกโจรที่ฉุดแม่หญิงแพรนวลไป”
หลาวเปิงมองพื้นหญ้าที่ถูกย่ำเป็นทางเข้าไปในป่าอย่างครุ่นคิด