บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 14 หน้า 4
หน้าร้านอาหารกึ่งผับหรู นาตยาเดินตามเขตต์ออกมาจากร้าน พยายามรั้งให้เขตต์อยู่ต่อ
“กลับแล้วเหรอคะ นาตกำลังสนุกอยู่เลย”
“ผมมีธุระ”
“เพิ่งนึกได้ตอนที่แม่ยายโทรมาใช่มั้ยคะ” เขตต์ชักสีหน้าไม่พอใจที่นาตยายุ่งเรื่องส่วนตัวของเขา นาตยาทำออเซาะเข้าไปกอดอ้อนเขตต์ น้ำเสียงเศร้าปนน้อยใจ “คุณเขตต์สัญญาว่าจะพานาตเที่ยว นี่ก็เพิ่งหัวค่ำ”
“พรุ่งนี้ผมจะพามาใหม่” นาตยาต่อรองเสียงหวาน “และอยู่กับนาตทั้งคืน”
เขตต์ลังเลสักพัก ก่อนพยักหน้ายินยอม “รักคุณเขตต์ที่สุดเลยค่ะ”
นาตยาจูบแก้มเขตต์ซ้ายขวาหนัก ๆ เน้น ๆ ด้วยความดีใจ แต่สายตาร้ายเจ้าเล่ห์ คิดหาทางประกาศสงครามกับแพรนวลเงียบ ๆ
โถงในหอคำ เจ้านางตองริ้วและเจ้านางเรืองระยับปรี่เข้าไปหาครูบุญสิงห์ทันทีที่เห็นครูบุญสิงห์เดินเข้ามา
“เจอคุณแพรนวลรึยังคะ?”
“หลาวเปิงพาทหารตามรอยพวกโจรเข้าไปในป่า”
“แถวนั้นมีงูพิษและสัตว์ป่าอันตรายทั้งนั้น พี่ชายของจันสมเคยถูกงูกัดจนเกือบตายมาแล้ว”
“ถ้าพูดเรื่องดี ๆ ไม่ได้ก็เงียบเถอะ”
ทองเพ็งยิ้มเยาะ เมื่อเห็นจันสมหน้าเจื่อนหลังจากถูกเจ้านางเรืองระยับดุ ปอสานั่งรอฟังข่าวของแพรนวล น้ำตาไหลด้วยความเป็นห่วง “แม่ร้องไห้ทำไม ?”
“เป็นห่วงคุณแพรนวล” บัวเขมหันมาซับน้ำตาให้ปอสา ยิ่งแปลกใจที่เห็นปอสาห่วงใยแพรนวลมากมายขนาดนี้
“พี่หลาวเปิงต้องช่วยคุณแพรนวลกลับมาได้ค่ะ” เจ้านางตองริ้วเดินมากุมมือให้กำลังใจปอสา ยิ้มอย่างมั่นใจ
ปอสายิ้มนิด ๆ เริ่มรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง เจ้านางเรืองระยับมองออกไปนอกหน้าต่าง สีหน้าเรียบนิ่ง คาดเดาความรู้สึกยาก
ในป่ากว้างใหญ่ อุดมสมบูรณ์ไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่มากมาย หลาวเปิง ซานแปง และเหล่าทหารเดินทางเข้ามา โดยทหารเวียงขินคอยเคลียร์พื้นที่อย่างระแวดระวังภัยรอบตัว ข้างหน้าเป็นทางตรงขึ้นเขากับทางอ้อมผ่านน้ำตก “พวกโจรคงไม่ต้องการให้เราตามแม่หญิงได้ง่าย ๆ” หลาวปิงตัดสินใจ “เราจะไปทางน้ำตก”