บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 6 หน้า 5
“เจ้าย่าใจดีมาก.. ผมอยากให้แม่หญิงแพรนวลเข้าไปกราบท่านด้วยกัน”
สายตาและน้ำเสียงนุ่มนวลของหลาวเปิงทำให้แพรนวลยอมเดินตามเจ้านางตองริ้วไปหอในอย่างว่าง่าย
หอใน เจ้านางจามรียิ้มอบอุ่น มองเจ้านางตองริ้วที่นั่งพับเพียบกอดขาเธอไว้อย่างออดอ้อน โดยมีหลาวเปิง แพรนวล และเจ้านางเรืองระยับนั่งอยู่บนตั่งใกล้กัน
“จะออกเรือนแล้ว ยังไม่ยอมโตสักทีนะตองริ้ว”
“ตองริ้วคิดถึงเจ้าย่านี่คะ”
เจ้านางจามรีลูบหัวเจ้านางตองริ้วด้วยความเอ็นดู แล้วหันไปมองแพรนวลอย่างพินิจพิจารณา
“แม่หญิงแพรนวลเป็นครูไทยที่มาช่วยงานพ่อบุญสิงห์ครับ”
“ไม่มีใครรู้ว่าแพรนวลพูดจริงรึเปล่า” เจ้านางเรืองระยับค้าน
แพรนวลยกมือไหว้เจ้านางจามรีด้วยกิริยามารยาทที่งดงาม
“เรืองระยับเล่าให้ฟังว่าเธอเดินทางมาเวียงขินคนเดียว”
“ใช่ค่ะ”
“ไม่กลัวอันตรายเหรอ ?”
“ฉันเคยเดินทางไปเรียนและใช้ชีวิตอยู่อเมริกาคนเดียว การเดินทางมาเวียงขินจึงไม่ใช่เรื่องยาก อันตรายมีอยู่ทุกที่ทั่วโลก.. ถ้าเรากลัวก็คงไม่รู้จักโลกกว้างนอกบ้าน”
เจ้านางจามรี หลาวเปิง เจ้านางตองริ้ว รู้สึกทึ่งในบุคลิกและการพูดจาฉะฉานของแพรนวล เจ้านางเรืองระยับไม่สบอารมณ์ จึงเปลี่ยนเรื่องเพื่อดึงความสนใจของทุกคนมาจากแพรนวล
“น้องตองริ้วน่าจะพาว่าที่เจ้าบ่าวมากราบเจ้าย่า” เจ้านางตองริ้วอึกอักตอบไม่ได้เพราะยังไม่เจอซานแปง
หลาวเปิงออกตัวแทน “ช่วงนี้มีลูกค้าสั่งเฟอร์นิเจอร์เข้ามาเยอะ ซานแปงกับผมต้องผลัดเวรกันควบคุมการผลิตอย่างใกล้ชิด”
“ไม่ให้เกียรติญาติผู้ใหญ่ของน้องตองริ้วเลยนะคะ”
เจ้านางจามรีถามเจ้านางตองริ้ว “เตรียมพิธีแต่งงานไปถึงไหน.. มีอะไรให้ย่าช่วยไหม ?”
“พี่ซานแปงจะเข้ามาคุยรายละเอียดวันนี้ค่ะ”
“ป่านนี้ยังไม่เห็นหน้า” เจ้านางเรืองระยับค่อนขอดให้ทุกคนได้ยิน “ไม่มีความรับผิดชอบ”
เจ้านางตองริ้วนึกน้อยใจอยู่ในทีที่ซานแปงยังไม่มา