บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 20 หน้า 2

“ถอดเสื้อนะคะ จะได้ไม่อึดอัด” นาตยาเสียงหวาน ยื่นมือไปถอดเสื้อเขตต์ แต่กลับถูกเขตต์คว้าจับข้อมือไว้ นาตยาชะงักไปเล็กน้อย คิดว่าเขตต์จะห้าม “ผมคิดถึงแพร” ด้วยความมึนเมาบวกกับความโหยหา เขตต์ดึงตัวนาตยาเข้าไปกอด จูบ และซุกไซ้หน้าของเขาไปยังเรือนร่างของนาตยาอย่างหน้ามืด มือของนาตยากดสวิตช์ดับไฟตรงหัวเตียง แสงสว่างภายในห้องดับวูบ

ทางเดินหน้าหอคำ หลาวเปิงกับแพรนวลเดินจับมือมาด้วยกัน แพรนวลเงยหน้าขึ้นมองตึกสามชั้นสีขาวแบบอังกฤษผสมกับอินเดียเบื้องหน้า นึกย้อน

แพรนวลเจอหนังสือพิมพ์เก่าในห้องเก็บของใต้บันได “หอเจ้าฟ้าเมืองเวียงขินถูกทำลายหลังสงครามโลก”

แพรนวลนึกสะท้อนใจถึงวันที่ราชวงศ์เวียงขินล่มสลาย หันไปถามหลาวเปิง

“จะไม่ล้มเลิกขบวนแห่จริง ๆ เหรอคะ”

“ซานแปงกับตองริ้วเชื่อมั่นในประเพณีมาก... การถวายครัวทานน้ำอ้อยและถวายกลองมังคลาเป็นบุญญาธิการสั่งสมสูงสุดของบ่าวสาวไทเขิน”

“แต่มันเสี่ยงอันตราย”

“ผมจะไม่ยอมให้อูซอมีอำนาจเหนือเรา” หลาวเปิงทระนงในชาติภูมิของตัวเองอย่างไม่ปิดบังความรู้สึก ประกายวับในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นเด็ดขาด แพรนวลตระหนักถึงความแข็งแกร่งซึ่งอยู่ในความอ่อนโยนนุ่มนวลของหลาวเปิง ไม่กล้าบอกเหตุการณ์ที่เกิดกับเวียงขินในอนาคต กลัวหลาวเปิงเสียกำลังใจ

โถงในหอคำ หลาวเปิงกับแพรนวลเดินเข้ามา แปลกใจที่เห็นเจ้านางจามรีและทุกคนนั่งอยู่กันพร้อมหน้า แพรนวลรีบเลื่อนมือของเธอออกจากมือหลาวเปิง แต่ช้ากว่าสายตาคมกริบของเจ้านางเรืองระยับที่จ้องมองมาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ แพรนวลก้าวตามหลาวเปิงเข้าไปนั่งกับพื้น น้อมก้มลงไหว้เจ้านางจามรีตามหลาวเปิง

เจ้านางจามรีมองนาฬิกาพกสายสร้อยเงินที่หลาวเปิงกับแพรนวลสวมคอคู่กัน ก่อนปรายตาไปมองเจ้านางเรืองระยับ เข้าใจทุกคน แต่ยังไม่อยากพูดอะไรตอนนี้ “ย่าจะนัดกำหนดการในพิธีแต่งงานวันมะรืน”

หลาวเปิงส่งสายตาให้แพรนวลตามไปนั่งบนเก้าอี้คู่กับเขาทางด้านซ้ายของเจ้านางจามรี แพรนวลเหลือบมองเจ้านางเรืองระยับนั่งอยู่ทางด้านขวาของเจ้านางจามรี เกรงใจ แต่จำต้องตามหลาวเปิงไป

“พวกนางในหอจะนำชุดของทุกคนไปให้ที่ห้องตอนเช้ามืด แต่งตัวเสร็จให้รีบมาที่ห้องนี้  ย่าจะรินน้ำสังข์ให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวตามฤกษ์” เจ้านางตองริ้วกับซานแปงยกมือไหว้เจ้านางจามรีอย่างนอบน้อม

“เป็นพระคุณกับเราที่เจ้าย่าเมตตา”