บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 17 หน้า 3
“แพรกลัวก็เหมือนกันค่ะ” หลาวเปิงยกมือแพรนวลขึ้นมาจูบด้วยความตื่นเต้นดีใจ
“แม่หญิงเรียกตัวเองว่า “แพร” แม่หญิงเปิดใจให้ผมแล้ว”
หลาวเปิงเห็นผิวแก้มใสของแพรนวลแดงเรื่อขึ้น การตอบรับจากผู้หญิงที่เขารักเป็นความสุขมากมายที่เขาไม่เคยนึกว่าจะได้สัมผัสด้วยร่างกายและหัวใจ
“คุณเสี่ยงชีวิตช่วยแพรหลายครั้ง คุณรักแพรมากกว่าชีวิตตัวเอง ไม่เคยมีใครรักและมั่นคงกับแพรเท่าคุณ”
“เตียงนี้เป็นเหมือนบ่วงคล้องหัวใจเราไว้ด้วยกัน” หลาวเปิงสบตาแพรนวล
“แม่หญิงมาอยู่กับผมที่เวียงขินนะครับ” แพรนวลลำบากใจ “แต่เจ้านางเรืองระยับจะเสียใจ”
“ผมจะหาทางพูดกับเจ้านางให้รู้เรื่อง”
แพรนวลกังวล “แพรยังเป็นห่วงแม่ ยังต้องจัดการเรื่องหย่าให้เรียบร้อย”
“ผมรอแม่หญิงมาทั้งชีวิต และยินดีรอจนถึงวันที่แม่หญิงพร้อมจะร่วมชีวิตกับผม”
แพรนวลซาบซึ้ง ซบหน้าลงบนอกของหลาวเปิง ปฏิเสธตัวเองไม่ได้เลยว่านี่คือความอบอุ่นชื่นฉ่ำหัวใจที่เธอโหยหา ซึ่งเสียงจากหัวใจของแพรนวลก็ปรารถนาเช่นเดียวกับหลาวเปิง
กลางคืน ใต้ต้นลั่นทม บ้านเชียงราย ปราณีเดินสำรวจอาณาบริเวณบ้านโดยรอบ จนมาหยุดยืนอยู่ใต้ต้นลั่นทม เมื่อได้กลิ่นอ่อนโยนของดอกลั่นทมสีขาวบานสะพรั่งเต็มต้น ปราณีเงยหน้ามองดอกลั่นทมบนต้น แววตาหมองเศร้า นึกถึงเหตุการณ์ในอดีตอันยากจะลืมเลือน
อดีต ห้องนอนแพรนวล ปราณีกับนายต่วนนั่งตรงขอบเตียงเพื่อกล่อมแพรนวลด้วยกัน นายต่วนวางดอกลั่นทมดอกหนึ่งบนหมอนที่แพรนวลหนุนนอน “พ่อชอบดอกลั่นทม เพราะเป็นสัญลักษณ์ของรักที่มั่นคง”
นายต่วนสบตาปราณีด้วยความรัก ปราณียิ้มปลื้มใจในความหมายที่นายต่วนสื่อถึงเธอ ต่วนบอกแพรนวล
“ผู้หญิงที่พ่อขอใช้ชื่อเขามาตั้งชื่อให้แพรก็ชอบดอกลั่นทม”
ปราณีหุบยิ้มทันทีเมื่อได้ยินประโยคต่อมาของนายต่วน
“ทำไมต้องใช้ชื่อแพรนวลคะ ?”
“พ่อชื่อต่วน ลูกชื่อแพรนวล เป็นชื่อผ้าเหมือนกัน” ปราณีอึ้ง เมื่อรู้ความหมายของชื่อพ่อลูก
“แววตาและรอยยิ้มของคุณแพรนวลคล้ายแพรนวลลูกสาวพ่อมาก”
นายต่วนลูบผมแพรนวลแผ่วเบา หวนคิดถึงผู้หญิงที่อยู่ในความทรงจำของเขาด้วยความประทับใจ ปราณีพยายามข่มซ่อนความเจ็บช้ำไว้อย่างถึงที่สุด