บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 17 หน้า 4
อดีต โถงในบ้าน เชียงราย ลูกค้าสาวสวยของนายต่วน นั่งเลือกดูผ้าฝ้ายทอมือจากเวียงขินมากมายหลายผืนด้วยความพึงพอใจ “ผ้าฝ้ายทอมือจากเวียงขินล็อตนี้สวยถูกใจทุกผืน”
“พรุ่งนี้ผมรีบจะเอาผ้าไปส่งให้คุณรสานะครับ”
“ไปคืนนี้ไม่ได้เหรอคะ” ลูกค้าสาวสวยวางมือบนตักนายต่วน ลูบขานายต่วนเบา ๆ ส่งสายตาหวานยั่วยวนมีเสน่ห์ นายต่วนเคลิบเคลิ้มไปกับสายตาและเสน่ห์ชวนหลงใหลของลูกค้าสาวสวยชั่วขณะ ปราณีเข้ามาเห็นพอดี อึ้ง โกรธมาก
ปราณีทะเลาะกับนายต่วนอย่างหมดความอดทน
“ตลอดเวลาที่แต่งงานกัน... มีผู้หญิงเข้ามาวุ่นวายกับคุณแทบทุกวัน”
“ผมค้าขายก็ต้องเจอคนเยอะแยะเป็นธรรมดา แต่ผมรักคุณคนเดียว”
“รักฉัน...แต่ก็ไม่เคยลืมผู้หญิงที่ชื่อแพรนวล”
นายต่วนยังไม่ทันจะอธิบาย เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นมาขัดจังหวะ ปราณีจึงปรี่ไปรับสาย
“อย่าลืมนัดพรุ่งนี้นะคะคุณต่วน สามีเซอร์ไพรส์”
ปราณีกระแทกหูโทรศัพท์วางลงที่เดิม แล้วถอดแหวนแต่งงานที่นิ้วนางข้างซ้ายออกมาวางบนโต๊ะ ปราณีตัดสินใจ “ฉันจะพายายแพรกลับไปอยู่บ้านพ่อแม่ที่กรุงเทพฯ แล้วจะส่งเอกสารหย่ามาให้คุณเซ็น”
ต่วนอึ้ง “ปราณี” ปราณีเดินหันหลังออกไป น้ำตาไหลด้วยความชอกช้ำและเจ็บปวดหัวใจ
ปัจจุบัน ปราณีวางดอกลั่นทมดอกหนึ่งข้างกรอบรูปของนายต่วนที่ตั้งอยู่บนชั้นหนังสือ น้ำตาคลอหน่วย
“ฉันไม่ชอบดอกลั่นทม...เพราะมันทำให้ฉันเจ็บปวดทุกครั้งที่คิดถึงคุณ”
เงาสะท้อนในกระจกกรอบรูปของนายต่วน เห็นปราณีน้ำตารินเพราะความรักที่ยากจะลืมเลือน
โถงในหอใน เจ้านางตองริ้วรับประทานอาหารเช้ากับเจ้านางจามรีที่หอใน บรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่น
“นึกยังไงทำอาหารเช้ามาเอาใจย่า”
“ตองริ้วอยากดูแลเจ้าย่าก่อนที่จะไม่มีโอกาส” จันสมใจคอไม่ดี “เจ้านางตองริ้วอย่าพูดเป็นลางสิคะ”
เจ้านางจามรีโบกมือให้จันสมกับนางในหอทุกคนออกไปจากบริเวณนั้น ก่อนจะหันไปคุยกับเจ้านางตองริ้วเมื่ออยู่กันตามลำพัง “หลาวเปิงบอกย่าเรื่องเจ้าพ่อของหลานแล้ว”
เจ้านางตองริ้วลุกจากเก้าอี้ เดินมายอบนั่งลงข้างเจ้านางจามรีด้วยความอาลัย