บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 17 หน้า 5
“ตองริ้วเป็นห่วงเจ้าย่าและทุกคนที่เวียงขิน”
“ใครชนะสงคราม... เมืองใต้อำนาจอย่างเราก็ต้องถูกควบคุมอยู่ดี หลานต้องรีบไปอังกฤษก่อนที่อูซอจะเถลิงอำนาจ และอย่าให้เรืองระยับรู้เรื่องนี้”
“ทำไมคะ ?” เจ้านางจามรีสองจิตสองใจก่อนจะเล่าให้เจ้านางตองริ้วฟัง
“คนรู้จักย่าที่อยู่ลอนดอนเคยส่งจดหมายมาเล่าให้ฟังว่า อูซอขอหมั้นเรืองระยับตอนไปเรียนที่อังกฤษแต่เรืองระยับปฏิเสธ”
“ตองริ้วไม่เคยรู้มาก่อน ว่าพี่เรืองระยับรู้จักอูซอ”
“ย่าคิดว่าสองคนนั้นจะมองหน้ากันไม่ติด พอเห็นเรืองระยับชื่นชมอูซอบ่อย ๆ ก็กลัวจะหลุดปากบอกอูซอเรื่องหลาน”
“พี่เรืองระยับรักตองริ้วเหมือนน้องแท้ ๆ ไม่มีทางคิดร้ายกับตองริ้วหรอกค่ะ”
เจ้านางตองริ้วบอกเจ้านางจามรี ยิ้มมั่นใจ
วัดพระธาตุจอมคำ เจ้านางเรืองระยับถือกระเช้าสานที่มีผ้าสีขาวปิดบังสิ่งของในกระเช้า ก้าวเข้ามาในพระอุโบสถ ท่าทางเยื้องกรายของเจ้านางสง่างามดุจนางพญา เดินไปตรงหน้าพระประธานที่มีชายคนหนึ่งในชุดไทเขินกำลังก้มกราบพระอยู่ เจ้านางเรืองระยับนั่งลงเยื้องกับชายในชุดไทเขินอย่างมีมาด วางกระเช้าสาน มองพระประธานด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เมื่อไหร่งานจะสำเร็จ”
“กราบพระให้ใจสงบก่อนสิ” เจ้านางเรืองระยับหันขวับ ชายในชุดไทเขินคืออูซอปลอมตัวมา
อูซอยิ้มเย็น ไม่ทุกข์ร้อน “อย่าเพิ่งโกรธสิครับที่รัก”
“ฉันไม่ใช่ที่รักของคุณ”
“เราจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ...ถ้าร่วมมือกัน” เจ้านางเรืองระยับข่มความหงุดหงิด เปิดผ้าสีขาวในกระเช้า หยิบซองเอกสารสีน้ำตาลมายื่นให้อูซอ “กำหนดการในพิธีแต่งงานและเส้นทางที่ขบวนแห่จะผ่านทั้งไปและกลับ”
อูซอยื่นมือไปรับเอกสาร ตั้งใจจับมือเจ้านางเรืองระยับ สายตาเจ้าชู้
“ถ้าหลาวเปิงไม่เห็นคุณค่าของเจ้านาง หัวใจผมยังมีที่ว่างให้เจ้านางอีกคน”
สายตาเจ้านางเรืองระยับไม่พอใจแวบหนึ่ง แล้วปั้นหน้ายิ้มอย่างมีจริต ยอมให้อูซอจับมือเธอไว้
“คนเจ้าชู้อย่างคุณ ก็แค่อยากเอาชนะฉัน”
“อะไรที่ได้มายากยิ่งน่าหลงใหล”
“เก็บหัวใจคุณไว้ให้น้องตองริ้วกับแพรนวลเถอะ ฉันรักจายหลาวเปิงคนเดียว”