บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 9 หน้า 5
ในที่คุมขัง ทหารอูซอนั่งก้มหน้าเครียดอยู่ในห้องคุมขัง เจ้านางเรืองระยับเดินเข้ามาหยุดอยู่หน้าห้องขัง เจ้านางเรืองระยับจ้องทหารที่ยืนเฝ้าหน้าประตูห้องขัง สายตาดุ มีอำนาจ จายส่วยกับจายคำหวั่นเกรงในอำนาจของเจ้านางเรืองระยับ จำต้องเปิดประตูห้องขังให้ เมื่อประตูห้องขังถูกเปิดออก ทหารอูซอเงยหน้าขึ้นมองเจ้านางเรืองระยับก้าวเข้ามาหยุดยืนอยู่เหนือร่างของเขา ทหารอูซอดีใจ “เจ้านางมาช่วยผมใช่ไหม”
เจ้านางเรืองระยับจ้องมองทหารอูซอด้วยแววตาไร้ความรู้สึก
โถงรับแขกในหอคำ หลาวเปิง แพรนวล ซานแปง เจ้านางตองริ้ว ครูบุญสิงห์ พันตรีประกิต นายต่วน กำลังดื่มน้ำชา รับประทานของว่าง และพูดคุยกัน หลาวเปิงคุยกับพันตรีประกิตและครูบุญสิงห์ แต่คอยลอบมองแพรนวลที่ยิ้มแย้มพูดคุยกับนายต่วน แอบหวงเงียบ ๆ เจ้านางเรืองระยับเดินเฉิดฉายนำทองเพ็งและนางในหอยกชุดน้ำชาอีกชุดมาเสิร์ฟให้ทุกคน
“ฉันชงชาดำมาให้ค่ะ เป็นชาชั้นดีที่ชนชั้นสูงในอังกฤษชอบดื่ม”
บุญสิงห์ เกรงใจ “เจ้านางเรืองระยับให้เกียรติชงชาด้วยตัวเองเลยเหรอครับ”
“อยากรู้เหมือนกันว่าชาอังกฤษจะหอมสู้ชาดอกลั่นทมของหอคำได้รึเปล่า”
“อยู่ที่คนดื่มชอบแบบเข้มข้น” เจ้านางเรืองระยับปรายตาแขวะแพรนวล “หรือจืดชืด”
เจ้านางเรืองระยับยิ้มหวานให้พันตรีประกิตกับครูบุญสิงห์ แล้วนั่งลงร่วมจิบน้ำชากับทุกคน ทหารเวียงขินรีบร้อนเข้ามาหาหลาวเปิงด้วยความตื่นตระหนก “จายหลาวเปิงครับ”
“มีอะไร ?” ทุกคนมองทหารด้วยความสงสัย
ที่คุมขัง หลาวเปิงและพันตรีประกิตย่อตัวสำรวจร่างไร้วิญญาณของทหารอูซอนอนอยู่บนแคร่ไม้สำหรับหาม ก่อนจะคลุมผ้าสีขาวปิดใบหน้าและร่างนั้น ทั้งสองลุกขึ้นมองตามทหารทั้งสี่หามศพออกไป เจ้านางตองริ้วขยับตัวไปหลบอยู่ข้างซานแปงตกใจเมื่อเห็นศพ ต่างจากเจ้านางเรืองระยับที่ยืนนิ่งไม่แสดงความรู้สึก หลาวเปิงสบตาพันตรีประกิต ซานแปง ครูบุญสิงห์ นายต่วนสีหน้าเคร่งเครียดมาก
“คนของอูซอไม่ได้ฆ่าตัวตาย ไม่มีร่องรอยถูกทำร้าย เหมือนหัวใจหยุดเต้นไปเฉย ๆ”
“เป็นไปได้ยังไง” เจ้านางตองริ้วงง
พันตรีประกิตเห็นด้วย “นั่นแหละที่ผมสงสัย” หลาวเปิงหันขวับไปหาจายส่วยกับจายคำที่เฝ้าหน้าห้องขัง จ้องมองอย่างต้องการคำตอบ จายส่วยระล่ำระลักบอกหลาวเปิง