บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 11 หน้า 5
“ที่ไหนคะ ?”
“แม่หญิงต้องหลับตาจนกว่าผมจะอนุญาตให้ดูได้” แพรนวลสองจิตสองใจสักพักจึงยอมหลับตาแต่โดยดี
หลาวเปิงเดินอ้อมไปข้างหลังแพรนวล แล้วใช้มือทั้งสองโอบปิดตาแพรนวลจากด้านหลังอย่างใกล้ชิด หลาวเปิงรู้สึกได้ว่าร่างของแพรนวลเกร็งเล็กน้อย จึงกระซิบข้างหูของแพรนวลด้วยเสียงนุ่มนวล “ไว้ใจผมนะครับ”
แพรนวลพยักหน้านิด ๆ ปล่อยให้หลาวเปิงปิดตาพาเดินไปด้วยกัน
ลานกว้างบนหน้าผา หลาวเปิงใช้มือทั้งสองโอบปิดตาแพรนวลจากด้านหลัง แล้วพาเดินฝ่าความมืดมา ท่ามกลางเสียงจิ้งหรีดหริ่งเรไรดังไปทั่วบริเวณ แพรนวลรู้สึกอบอุ่น ระคนใจสั่นเมื่อได้อยู่ในอ้อมแขนของหลาวเปิงอย่างใกล้ชิดขนาดนี้ หลาวเปิงให้แพรนวลหยุดเดิน ก่อนกระซิบข้างหู “ยืนนิ่ง ๆ ก่อนนะครับ”
หลาวเปิงค่อย ๆ ปล่อยมือทั้งสองออกจากการปิดตาของแพรนวล แล้วถอยหลังไป แพรนวลยืนหลับตานิ่ง สงบ ฟังเสียงจิ้งหรีดท่ามกลางความเงียบของสถานที่ที่ยังมองไม่เห็น “เสียงจิ้งหรีดเพราะจังเลยค่ะ” เงียบ..
ไม่มีเสียงตอบ “หลาวเปิงคะ?” ยังคงไม่มีเสียงตอบจากหลาวเปิง แพรนวลเริ่มกลัว จึงลืมตาขึ้นมามองหาเขา
แพรนวลลืมตา ถึงกับตกตะลึงเมื่อพบว่าเธอยืนอยู่ท่ามกลางหมู่ดาวส่องแสงระยิบระยับนับร้อยนับพันดวง
หลาวเปิงเดินเข้ามายืนข้างแพรนวล “ดาวสวยมากใช่ไหมครับ”
แพรนวลตกใจหันมา ทำให้แก้มของแพรนวลโดนจมูกของหลาวเปิงหอมเข้าอย่างจัง แพรนวลสะดุ้ง “อุ๊ย”
แพรนวลอึ้งสบตาหลาวเปิง ทำให้แพรนวลเห็นแววตาอบอุ่นอันเปี่ยมไปด้วยความรักที่บริสุทธิ์ของหลาวเปิง หัวใจของแพรนวลหวั่นไหวแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แพรนวลเลี่ยงสายตาหลาวเปิงด้วยความเขินอายไปมองดวงดาวมากมายบนท้องฟ้า “ทำไมคุณชอบมาที่นี่”
“ทุกครั้งที่ผมยืนอยู่ตรงนี้ ทำให้ผมมองเห็นตัวเอง”
หลาวเปิงเห็นแพรนวลนิ่วหน้าไม่เข้าใจ แต่ไม่กล้าหันมาสบตาเขา
“ชื่อของผม “หลาวเปิง” แปลว่าดวงดาวอันสว่างไสว”
แพรนวลตัวเกร็งเล็กน้อยเมื่อมือของเธอถูกมือของหลาวเปิงช้อนขึ้นมากุมไว้แนบอก ทำให้แพรนวลรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นระรัวของหลาวเปิง “ไม่ว่าแม่หญิงอยู่ที่ไหน ขอให้มองดวงดาวบนฟ้าทุกครั้งที่คิดถึงผมนะครับ”
แพรนวลสบสายตาหลาวเปิงอีกครั้ง ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีกับกระแสแห่งอารมณ์เสน่หากำลังถาโถมจนทำให้หัวใจปั่นป่วนเป็นอย่างมาก
พนักงานโรงแรมขนกระเป๋าเดินทางของนาตยาเข้ามาวางในห้องพักสุดหรู เขตต์จ่ายทิปให้พนักงานชาย พนักงานรีบยกมือไหว้ขอบคุณเขตต์แล้วเลี่ยงออกไป นาตยามองวิวสวยผ่านกระจกหน้าต่างของโรงแรมไปด้วยความชื่นชอบ “ผมเลือกห้องวิวสวยที่สุดให้ หวังว่านาตจะชอบ”