บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 2 หน้า 3
“คุณรู้มั้ยว่าประตูทางออกไปทางไหน” ทหารของอูซอไม่ตอบ แต่กลับจับตัวแพรนวลไว้ทันที
“ว้าย... ปล่อยฉันนะ” แพรนวลพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่ถูกทหารของอูซอฉุดกระชากตัวออกไป หลาวเปิงวิ่งนำทหารเวียงขินเข้ามา เห็นหลังไว ๆ ว่าทหารของอูซอจับตัวแพรนวลไปด้วย “แม่หญิงแพรนวล”
ลานลั่นทม แพรนวลโดนทหารของอูซอฉุดกระชากตัวออกมาตามทาง แพรนวลพยายามดิ้นรนแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะถูกล็อกเอาไว้แน่น หลาวเปิงตามไล่หลังมาพร้อมกับเหล่าทหารเวียงขิน “ปล่อยแม่หญิง”
ทหารของอูซอกระชากตัวแพรนวลมาบังตัวเอง เอาปืนจ่อไว้แทนการหนี
“หลบไป... ถ้าไม่อยากให้มันตาย”
แพรนวลกลัวมาก “ช่วยฉันด้วย”
“ชายชาตินักรบไม่ทำร้ายผู้หญิง”
ทหารอูซอกดปืนเข้าที่เอวแพรนวล จนแพรนวลตื่นตระหนก หวาดกลัวมาก “อย่า...!”
จังหวะที่ทหารอูซอหันไปขู่แพรนวล หลาวเปิงพุ่งเข้าหาทหารอูซอทันที ทหารอูซอวาดปืนเข้าใส่หลาวเปิง แต่ถูกหลาวเปิงจัดการด้วยเชิงมวยล้านนา ใช้ศอกตีกลับในระยะประชิดตัวอย่างคล่องแคล่ว จนปืนในมือทหารอูซอหลุดมือ ทหารอูซอพุ่งเข้าต่อสู้กับหลาวเปิงด้วยการต่อสู้มือเปล่าแบบมวยพม่าและมวยล้านนา ทหารเวียงขินจะยิงทหารอูซอแต่ก็กลัวจะโดนหลาวเปิง แพรนวลหลบไปอยู่มุมหนึ่งอย่างตื่นตะลึง ทำอะไรไม่ถูก หลาวเปิงวาดลวดลายหมัดมวยเข้าใส่ทหารอูซออย่างดุเดือด ลีลาเหนือชั้นจนทหารอูซอล้มคว่ำ สู้หลาวเปิงไม่ได้ ทหารอูซอคว้าปืนที่ตกอยู่กับพื้น เหยียดแขนจะยิงเข้าใส่หลาวเปิง “ระวัง !”
ทหารอูซอเหนี่ยวไกยิงเปรี้ยง... หลาวเปิงเบี่ยงตัวหลบได้อย่างเฉียดฉิว ทุกคนมัวตกใจกลัวหลาวเปิงถูกยิง หันกลับไปอีกที ทหารอูซอหายตัวไปแล้ว “หนีไปจนได้” หลาวเปิงเจ็บใจมาก ก่อนหันไปเห็นแพรนวลยืนหวาดกลัวอยู่มุมหนึ่ง
ทางเดินข้างหอคำ แพรนวลบอกหลาวเปิงด้วยน้ำเสียงที่ยังไม่คลายหวาดกลัว “ขอบคุณที่ช่วยฉันนะคะ”
“แม่หญิงเป็นอย่างไรบ้าง ?”
“ดีขึ้นแล้วค่ะ”“แม่หญิงหายไปไหนมา เมื่อวานผมตามหาจนทั่วหอคำ” หลาวเปิงระแวง “หรือแม่หญิงเป็นสายลับ ?”
“ฉันไม่เข้าใจที่คุณหลาวเปิงพูด”
“คนเวียงขินเรียกผมว่าจายหลาวเปิง “จาย” เป็นภาษาไทเขินแปลว่า “นาย” ผมอยากให้แม่หญิงเรียกเหมือนกัน” หลาวเปิงพินิจพิจารณาแพรนวลด้วยสายตาอันเปี่ยมด้วยปริศนา