บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 2 หน้า 4
“คุณบอกฉันว่าที่นี่คือหอคำเมืองเวียงขิน”
“แม่หญิงมาจากไหน ?”
“เชียงราย”
“จากเชียงรายมาถึงเวียงขินต้องเดินทางเป็นวัน คนไทยที่นี่ส่วนใหญ่เป็นทหารไทยที่เข้ายึดบ้านเมืองเรา ไม่เคยมีผู้หญิงไทยเดินทางมาเวียงขินคนเดียว”
จู่ ๆ อาการปวดหัวจี๊ดก็กลับมาอีก แพรนวลทำท่าจะล้ม หลาวเปิงรีบประคองรับแพรนวลไว้ในอ้อมแขนด้วยความตกใจ “แม่หญิงเป็นอะไร ?” สีหน้าแพรนวลซีดมาก
ลานลั่นทม แพรนวลนั่งพักตรงที่นั่งในสวน หน้าตาดีขึ้นกว่าเมื่อครู่
“ฉันไม่ค่อยสบายตั้งแต่ตอนเข้านอนที่บ้านฉันที่เชียงราย จนมาตื่นที่เวียงขิน”
“คือเหตุผลที่แม่หญิงไม่ใส่รองเท้าอย่างนั้นรึ” แพรนวลก้มมองเท้าเปล่าเปลือยของตัวเอง ค้อนขวับ
“มีใครใส่รองเท้าขึ้นนอนบนเตียงบ้างล่ะ”
“แม่หญิงปดผม เพื่อจะไม่บอกว่าเข้ามาในหอคำได้ยังไง”
“ฉันพูดความจริงไปหมดแล้ว แต่คุณไม่เชื่อ” หลาวเปิงมองแพรนวลอย่างค้นหา
“เหตุการณ์วุ่นวายในเวียงขินตอนนี้ ทำให้ผมไม่กล้าไว้ใจใครทั้งนั้น”
“คุณบอกว่าทหารไทยเข้ามายึดบ้านเมืองคุณ ?”
“ทหารไทยกองทัพมณฑลพายัพเข้ามายึดเวียงขินเมื่อกลางปีที่แล้ว พอปลายปีก็ตั้งฝ่ายควบคุมการปกครองพิงคภูมิทั้งหมด พ่อบุญสิงห์เป็นศึกษาธิการจังหวัดที่นี่ เป็นครูสอนภาษาไทยให้ผม”
“คุณไม่ชอบคนไทยเหรอคะ ?”
“เราเป็นบ้านพี่เมืองน้องกัน แต่ผมก็อยากให้เวียงขินเป็นอิสระ ไม่ต้องอยู่ใต้กฎบังคับของใคร”
“บอกฉันได้มั้ยคะ ปีนี้ของไทยเป็นพุทธศักราชอะไร” หลาวเปิงนิ่งครุ่นคิด ก่อนจะสบตาแพรนวล
“พุทธศักราชสองพันสี่ร้อยแปดสิบเจ็ด” แพรนวลอึ้ง ตกใจ ไม่คาดคิดว่าการนอนหลับ ย้อนกลับสู่อดีตได้จริง
ห้องนอนแพรนวล คำแดงเปิดประตูเดินเข้ามาในห้อง เห็นแพรนวลนอนหลับอยู่บนเตียง เรือนผมเงางามของแพรนวล เน้นให้ใบหน้าขาวจัดนั้นดูเผือดจางราวรูปปั้นหินอ่อน เรือนคิ้วและแผงขนตาดำขลับกับริมฝีปากสีชมพูจาง ทำให้ใบหน้าแพรนวลสวยงามอย่างมีชีวิตชีวาคำแดงมองแพรนวลนอนสงบนิ่งบนเตียงอย่างลังเล ก่อนตัดสินใจเดินเข้าไปหาแพรนวลเพื่อจะปลุกให้ตื่น คำแดงยื่นไปหาแพรนวล กำลังจะโดนตัว ช้า ๆ
แหลมทองกระซิบเรียก “ป้า!”
แหลมทองปราดเข้ามาคว้าแขนป้าคำแดงไว้ แล้วรีบดึงแขนป้าคำแดงออกไปนอกห้อง